Afwezigheid kan het hart doen groeien, en met Scott Pilgrim vs. The World: The Game heeft het wachten me ertoe gebracht om helemaal opnieuw verliefd te worden op zijn retro gaming-nostalgiefeest. De terugkeer had ook niet op een beter moment kunnen komen. Opgesloten in mijn huis, weg van vrienden en familie, terwijl de dagen kort, koud en in de greep van de aanhoudende pandemie zijn, helpt de tien jaar oude beat-em-up me weer op te laden wanneer ik het het meest nodig had.

Scott Pilgrim vs.The World: The Game werd oorspronkelijk uitgebracht in 2010 om samen te vallen met de release van Universal's verfilming van Bryan Lee O'Malley Scott Pilgrim graphic novel-serie, over een groep van 20-iets Toronto-slackers die door het leven en relaties navigeren. op videogames geïnspireerde hijinks. Een gezamenlijk project van Ubisoft Montreal en Ubisoft Chengdu, het bood een Scott Pilgrim-draai aan de beat 'em up RPG-lite-klassieker, River City Ransom, die werd versterkt door zowel de bruisende animatiestijl van kunstenaar Paul Robertson als de vrolijke chiptune-punkband Anamanaguchi. soundtrack. De alleen-digitale release ontplofte op PSN en Xbox Live Arcade als een bekwame gelicentieerde game met een diep indie-hart. En op 30 december 2014 werd het van beide winkelpuien geschrapt, stilletjes en schijnbaar voor altijd verdwenen en veranderde het in een affichekind voor de valkuilen van het bewaren van games in een digitaal tijdperk.

Nu is het terug op PS4 en Xbox One, naast pc, Switch en Stadia, en net zo goed als ik het me herinner. Beat 'em ups hebben de afgelopen jaren een beetje een renaissance gehad, en hoewel Scott Pilgrim vs. The World niet kan tippen aan de nieuwe gouden standaard in het genre dat onlangs is ingesteld door Streets of Rage 4, is het nog steeds een heel leuke speeltuin voor ontspan binnen. Net als het bronmateriaal, draait Scott Pilgrim vs. The World om de hoofdrolspeler die verliefd wordt op een pakketkoerier genaamd Romona Flowers en daarbij haar zeven paranormaal aangedreven ex-vriendjes bevecht.

Tussen de tussenfilmpjes en baasgevechten gaat Scott Pilgrim vs. The World echter vooral over het aangaan van vuistgevechten met menigten willekeurige vreemden in de straten van Toronto en het gebruiken van de verdiende ervaring en het geld om een ​​level omhoog te gaan en nieuwe vaardigheden te ontgrendelen. Niveaus, gerangschikt als een Super Mario Bros.-overworld-kaart, zijn bedoeld om opnieuw te spelen, en bevatten winkels waar je geld kunt uitgeven aan eten om statistieken zoals gezondheid, kracht en snelheid te verbeteren. Betaal Scott's $ 500 aan late boetes bij de videotheek en je ontgrendelt een menu met nog krachtigere upgrades om te kopen. Voer een cheatcode in (Square, Square, Square, X, Circle, Triangle op PS4) en je kunt elk level starten met een dodelijk zwaard dat energiegolven in Master Sword-stijl uitzendt.

Alles in Scott Pilgrim vs. The World is zoals het was, alsof je terugkeert naar je kinderkamer, perfect bewaard gebleven in de jaren sinds je vertrok, uit nalatigheid net zo goed als al het andere. Dit omvat de onvolmaakte maar werkbare online multiplayer, die eerder als DLC werd uitgebracht, jaren nadat de game voor het eerst uitkwam. Toen voelde het als een bijzaak, maar vandaag is het een uitkomst. Scott Pilgrim vs. The World is een buitengewoon aangename wandeling door de herinneringen die solo speelt, maar met een vriend of groep verandert het in een echte ontmoetingsplaats. Ik heb de afgelopen week hier en daar gespeeld met vrienden en vreemden, en het voelde als het onverwachte uitstel van een sneeuwdag gecombineerd met de vrije uitbundigheid van een kippenhok na een barcrawl-sessie - twee dingen die door de pandemie.

Er zijn natuurlijk nog tal van andere geweldige multiplayer-spellen om met vrienden te chillen. Meer dan ooit zelfs. Maar geen enkele raakt voor mij dezelfde welkomstnoten zoals Scott Pilgrim vs. The World dat doet, een retro-eerbetoon dat terugkeert met een geheel eigen, unieke laag nostalgie. Het afgelopen jaar was een puinhoop, en hoe graag ik de volgende dag ook niet onder ogen wil zien, het komt altijd. Scott Pilgrim vs. The World is precies wat ik op dit moment nodig had om de nachten ervoor wat langer te laten duren.