De Karate Kid-filmreeks leek deze schrijver altijd een beetje moeilijk te verkopen. Om niet af te doen aan de onbetwistbare vaardigheid van die Kid, maar er zijn genoeg films met ten minste één Karate Adult in de hoofdrol. Het spreekt voor zich dat de Karate Adult gewoon beter zou zijn in Karate dan de Karate Kid, en daarom meer aandacht verdient. Dat brengt ons bij de hit YouTube Netflix Cobra Kai, waarop deze vechtpartij blijkbaar is gebaseerd. We hebben gehoord dat het best goed is, maar kan het spel hopen zulke verheven hoogten te bereiken? De verheven hoogten van "redelijk goed"?

Nu, het lijdt geen twijfel dat Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues een spel is met enkele problemen, maar tot onze oprechte verbazing staan ze niet echt in de weg van wat uiteindelijk een echt leuke, knock-out punch-'em wordt. -up die een behoorlijk sterke boksbeoefening biedt, terwijl het niet helemaal de jeuk krabt die de echte groten moeiteloos beheren (denk aan Streets of Rage 4). Hier kies je aanvankelijk tussen de titulaire Cobra Kai of de (eerlijk gezegd veel minder coole) Miyagi-do Dojo's, en ga je vervolgens aan de slag om elk levend mens op je pad in elkaar te slaan.

Meteen zijn er merkbare problemen. De game werkt goed, maar gezien de over het algemeen niet-geweldige beelden hadden we beter verwacht. De animaties zijn op sommige plaatsen ook vreemd - je kunt in acht richtingen bewegen, maar als je op de voorgrond of achtergrond springt, neemt je personage een vreemd starre houding aan; waarschijnlijk verstandiger als een tactiek om het publiek te beheersen (je kunt naar links of rechts aanvallen terwijl je "verticaal" beweegt, om zo te zeggen), maar het blijft er ongebruikelijk en meer dan een beetje goedkoop uitzien. Anders is de procedure echter pittig en intuïtief. Je hebt je gebruikelijke stoten en trappen, evenals de mogelijkheid om als modifier te rennen. Als je de rechtertrigger ingedrukt houdt, kun je verwoestende speciale bewegingen ontketenen die vijanden meerdere keren kunnen raken, waardoor hun gezondheidsbalken worden gedecimeerd. Je kunt ook ontwijken en afweren met de A-knop, zodat je aanvallen kunt onderbreken en de gunst kunt herstellen. ZL en ZR activeren samen een beweging in "Mega Crash" -stijl die het scherm leegmaakt - handig in een mum van tijd.

In een nette aanraking die schijnbaar uit de recente vechtspellen van Netherealm lijkt te komen, kun je ook communiceren met de achtergrond om je tegenstanders in een verder onschadelijke omgeving te slaan, wat zowel handig als best grappig is - helaas lijkt dit de game-engine zichzelf enigszins te laten vervuilen, met de beelden puffend als een gek.

In feite zijn er hier genoeg kribben van en knikken naar klassieke vechters - de legendarische Turtles in Time-beweging waarbij een vijand in het scherm wordt gelanceerd, verschijnt hier, en de manier waarop je landschappen in je vijanden kunt trappen, herinnert aan de binnenkort te verschijnen opnieuw uitgebracht Scott Pilgrim vs. The World. Er is zelfs het wisselen van karakter van de Battletoads van dit jaar, maar we zijn bereid dat een toeval te noemen. Het is een lappendeken van andere, soms betere games, maar het komt samen als een plezierige prestatie. Combo's en jongleren zijn een focus, en de mogelijkheid om op elk moment gewoon uit ontwijking te rollen, geeft een aangenaam gevoel van controle - als je tussen een paar vijanden terechtkomt, is dat altijd aan jou.

Het is leuk om je een weg te banen door het spel en achtergelaten geld te verzamelen om in te wisselen voor stat-upgrades, maar Cobra Kai heeft een paar problemen met het tempo. Er is geen echt gelukkig medium tussen moeilijkheidsgraad en vooruitgang, omdat de levels zo bloederig lang zijn. Dit is verre van ideaal in een vechtpartij en wordt nog verergerd door hoe gemakkelijk het spel is met de standaardinstellingen. Luchtigheid is leuk, maar uitdaging staat voorop en deze game lijkt je het een of het ander te laten kiezen. Je zult de moeilijkheidsgraad willen opdrijven, maar als je dat doet, worden de toch al te lange etappes alleen maar langer. Breng een vriend mee om dingen te bespoedigen en verdubbel de pijnfactor.

Toch kunnen we niet doen alsof we een slechte tijd hebben gehad met Cobra Kai. Het is gekke, overdreven onzin, maar het werkt allemaal. Het voelt goed om te spelen, het is niet neerbuigend naar de speler, en er is genoeg om doorheen te vechten, met extra uitdagingen die je tussen de niveaus in de Dojo kunt bekijken, waarmee je genoeg valuta kunt verdienen om upgrades mee te kopen.

Denk niet dat dit iets minder is dan een complete game, alleen omdat het een gelicentieerd spel is; er is een heleboel dingen te doen en geen ervan voelt lui of ondermaats aan. Het is duidelijk dat dit een spel was dat is gemaakt door een team dat begrijpt wat zorgt voor een leuke belt-scroller, maar we speculeren dat het budget en de ontwikkelingstijd er niet echt waren om het echt essentieel te maken.

Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues ziet er misschien uit als een luie cash-in, maar in werkelijkheid is het een sterke inspanning die door de cheesiness van zijn licentie waait door de genoemde toeterende gorgonzola ervoor te laten werken met zijn briljant suggestieve soundtrack uit de jaren 80 gecombineerd met een brutale, dwaze stijl die past bij zijn brutale, dwaze gameplay. Met geen tekort aan levels, tal van speelbare personages en respectievelijke upgrades, gaat Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues verder dan de normen van gelicentieerde games. Grijp een vriend en wax aan, wax af. (Eigenlijk klinkt dat een beetje grof.)