Curse of the Dead Gods, vandaag beschikbaar op Steam, drukt op alle roguelike-knoppen. Het bevat de meeste kenmerken van de klassieke dungeon-hack, terwijl het ook verschillende mechanica bevat die duidelijk zijn geïnspireerd door hedendaagse spins op het genre. Het is bijna alsof Curse of the Dead Gods door een roguelike zelf heeft gespeeld en waardevolle uitrusting en schatten heeft verzameld ter voorbereiding op de volgende grote baas - of, in dit geval, vroege toegang.

Spelers springen in de wandelschoenen van een oude ontdekkingsreiziger die door de oude ruïnes van een Azteekse beschaving snuffelt. De top-down gameplay doet denken aan kerkercrawlers zoals Diablo, maar met een bevredigend combo-systeem dat toewijding beloont. Door een reeks aanvallen af te ronden, ontketent de speler een brutale afmaker die extra schade aanricht. De combo's van het basiswapen kunnen ook in het secundaire wapen worden geregen, meestal een pistool of een boog.

Bijna alles wat spelers doen in Curse of the Dead Gods is gekoppeld aan een stamina-systeem à la Dark Souls en zijn soortgenoten. Basisaanvallen leggen geen uithoudingsvermogen vast, maar ontwijken en secundaire wapens draaien allemaal om slim behoud van deze hulpbron. Pareren, hoewel gevaarlijk, herstelt het uithoudingsvermogen ter plaatse. Dit verandert gevechten in een vloeiende dans van aanvallen, ontwijken en tegengaan wanneer de gelegenheid zich voordoet, om zo druk te houden op de verschillende beesten die je voortgang belemmeren.

Vooruitgang in Curse of the Dead Gods deed me denken aan Slay the Spire of FTL, in die zin dat ik mijn eigen pad kon kiezen door de tempel van het spel. Dit leverde vaak een aantal interessante beslissingen op. Moet ik gaan waar het goud is voordat ik een wapen probeer? Zijn statistieken belangrijker dan relikwieën? Deze keuzes culmineren in een laatste baasgevecht tegen een gigantische, panter-spawning-krijger die ik meerdere keren heb bereikt, maar nog moet verslaan.

Curse of the Dead Gods maakt ook gebruik van een systeem dat lijkt op Darkest Dungeon, waar de hoofdpersoon verschillende vloeken verdient als een corruptiemeter vult. Het opbouwen van corruptie is net zo eenvoudig als door vijanden worden geslagen of zelfs gewoon tussen de fasen doorgaan. Als je weinig geld hebt, kun je ook wat van je eigen bloed aanbieden in ruil voor spullen en wat extra corruptie. Enkele van de vloeken die ik tot nu toe heb gezien, zijn onder meer een waarbij het scherm sepia wordt en de gebruikersinterface volledig verdwijnt als ik beschadigd raak, wat voor behoorlijke afleiding zorgt. Een ander zorgde ervoor dat ik goud verloor bij elke hit die ik nam. Deze beginnen als kleine ongemakken die na verloop van tijd een behoorlijke last worden. Ook al is Curse of the Dead Gods in vroege toegang, het voelt als elke andere volledig gevormde roguelike die vandaag op de markt is. Ik vind nog steeds nieuwe items om mee te spelen en strategieën om te testen, maar dat kan veranderen naarmate ik beter word in het spel. De weinige vijanden die beschikbaar zijn, beginnen zich na slechts een paar uur spelen behoorlijk rot te voelen, en als ik de bovengenoemde baas eenmaal doorheb, weet ik zeker dat ik zou willen dat er meer waren om uit te dagen.

Curse of the Dead Gods kan aspecten van verschillende andere games bevatten, maar dat betekent niet dat het aanvoelt als een goedkope oplichterij of imitatie. Het is heel erg zijn eigen ding, boordevol charme dankzij de tekenfilm-beelden en unieke setting. Net als andere roguelikes is het plezier van Dead Gods in zijn open einde en herspeelbare aard. Ik weet nooit wat ik om de volgende hoek zal vinden, en elke dood is een kans om terug te gaan naar de thuisbasis, de nieuwe dingen te bekijken die ik kan kopen en me voor te bereiden op het volgende avontuur.