Nadat ik het een paar jaar niet had gespeeld, had ik Wreckfest verlaten als een leuke kleine rariteit, een op fysica gebaseerd spel waarin je een oude jalopy rondreed en eigenlijk gewoon probeerde shit te vernielen. Wat ik bij de release vond, was een verrassend gepolijst, modern racespel.

Natuurlijk, het hart van het spel is nog steeds vernietiging. Wreckfest heeft geen van Burnout's schone en snelle vernietiging; het is meer thuis met de erfenis van Destruction Derby om in de modder te kruipen en je tegenstanders shunt voor shunt te vernietigen.

Er zijn races om te racen door racegames te doen, zoals remmen voor bochten en racelijnen volgen, maar tegen rivalen aanbotsen en ze verpletteren tegen bandenmuren is hier net zo goed een strategie als pure rijvaardigheid.

En dat is als het gaat om de races van het spel. Naast circuits en banen om over te racen, zijn er ook sloopderby's verspreid door Wreckfest's carrière en multiplayer die je een auto geven, je in een arena laten vallen en je vragen om rond te rijden en tegen staal aan te rijden totdat jij en/of iedereen anders om je heen is absoluut totaal.

Als je in auto's zit, is het griezelig. Als je op een grasmaaier rijdt en elke rijder is gezegend met ragdoll-fysica, is het moord.

Dat klinkt allemaal leuk als concept. Wat Wreckfest zo geweldig maakt om te spelen, is dat het besturen van dit alles (sorry) een rijmodel is dat perfect aanvoelt bij de toon van de game, ergens tussen de rally-sliding van DiRT en de snelle waanzin van Project Gotham Racing.

Auto's voelen snel maar nooit snel, controleerbaar maar nooit getemd. Elk voertuig waarmee je in Wreckfest rijdt, is een stuk stront, en ze zijn geweldig om op een "stoel van je broek" te rijden.

Wat me het meest verbaasde over de staat van Wreckfest in 2018, was dat het het fineer heeft van een AAA-racegame, iets wat je zou verwachten van Forza of Gran Turismo.

Er is een gelikt menu aan de voorkant dat spelers door een groot aantal carrière-evenementen, garages, modificaties, aangepaste verfbeurten en tuning leidt, en het ziet er allemaal erg diep en interessant en serieus uit voor een game die het best wordt gediend op voorwaarde dat je grasmaaiers rond kunt rijden auto's dood rijden.

Hoewel deze schijnbare diepte er misschien is als onderdeel van het feit dat dit nu een volledig geprijsde videogame van € 40 is, is het ook het grootste probleem van de game.

Voor al het plezier dat je kunt vinden als je eenmaal op de baan bent, voelt loopbaanontwikkeling ongelooflijk hol en onbevredigend aan, om nog maar te zwijgen van verwarrend, met slechte feedback over wanneer en hoe je door kunt gaan naar het volgende evenement.

Wreckfest heeft uiteraard geen officiële licenties; geen enkel autobedrijf bij hun volle verstand zou zich aanmelden voor een game die expliciet gaat over het veroorzaken van schade en rijden als een maniak. Om die leegte te vullen, is er uitgebreide Steam Workshop-ondersteuning, die alles toevoegt, van skins om de auto's op echte auto's te laten lijken tot ragdoll-coureurs die uit vernielde auto's naar nieuwe circuits vliegen.

Als iemand die meestal agressief racegames speelt en er een hekel aan heeft om gestraft te worden voor het rangeren en duwen van andere auto's, heb ik echt genoten van Wreckfest. De mechanische chaos van elke botsing is de kern van de aantrekkingskracht van het spel, maar er is genoeg variatie in evenementen en knutselen aan de randen van de baan om ervoor te zorgen dat het lang duurt voordat die eerste nieuwigheid eraf is.