Saints and Sinners vervoert je naar New Orleans, dat volledig is getransformeerd door een mix van vleesetende zombies en natuurrampen. Overstromingen hebben de stad veranderd in een reeks individuele eilanden, waardoor de opkomst van vijandige facties in isolationistische staten die maar in één ding geïnteresseerd zijn - in leven blijven. De Big Easy is dat zeker niet, en je zult moeten leren navigeren over land, water en welke andere middelen dan ook.

De campagne begint met een tutorial die je door de handelingen van steken, hacken en schieten leidt, die allemaal worden bereikt met een groot aantal grizzlygereedschappen. De strijd in Saints and Sinners heeft een gevoel van wreedheid dat oprecht moreel verwerpelijk aanvoelt. Je moet één controller gebruiken om een ​​rollator fysiek tegen te houden en hem op zijn plaats te brengen voordat je je wapen in zijn schedel schiet. Of je nu een mes, een bijl of een kapotte fles hebt, elke aanval heeft een verbazingwekkende impact.

Je moet echt een aanzienlijke hoeveelheid gewicht in elke slag steken, anders doorboor je alleen de huid en slaag je er niet in verder te doordringen. Het betekent dat als je omringd bent door wandelaars, je niet ineenkrimpt, maar met uiterste agressie naar voren moet duwen. Dit betekent uiteraard dat u zich waarschijnlijk niet bewust wordt van uw omgeving en jammert op een tafel in de buurt. Ja, mijn hand doet nog steeds pijn.

Eenmaal uit de tutorial word je langzaamaan de verzonken metropool New Orleans binnengeleid, hoewel het zo gesegregeerd is dat elk nieuw gebied apart aanvoelt. In de eerste missies verken je straten bezaaid met verroeste auto's en sluip je een krakend landhuis binnen om radiocomponenten bloot te leggen. Het is een verrassend brede ruimte met een toepasselijke uitstraling van levenloosheid, verwilderde kreten van wandelaars in de buurt die een constant gevoel van paranoia opwekken waar ik dol op was.

Je uitvalsbasis is een verlaten schoolbus midden op een door zombies geteisterd kerkhof. Een thuis weg van huis als ik er ooit een heb gezien. Hier heb je toegang tot een scala aan knutselrecepten voor wapens en maaltijden. Ga te lang zonder een eiwitreep of blikje pop en je loopt snel achter, waardoor de kans groter wordt dat je uit elkaar wordt gescheurd.

Anders is het een bescheiden verblijf, weg van de chaos waar veel verhalende beats worden geïntroduceerd, hoewel het een belemmering kan zijn om ter plekke te luisteren naar lange dialogen via de radio. Locaties op de kaart worden bereikt met een boot die buiten uw basis ligt. Het enige dat u hoeft te doen, is een pictogram selecteren voordat u in een nieuw gebied laadt. Dit ruïneert weliswaar de samenhang van een levende, ademende wereld, maar elke locatie is apart en groot genoeg dat het er zelden toe doet.

In de eerste paar uur zul je voornamelijk met de ondoden kampen, voordat mensen met hun eigen vuurwapens en scherpzinnige overlevingsstrategieën naar boven komen. Elk levend wezen in Saints and Sinners, behorend tot twee facties, bekend als The Tower en The Reclaimed, wordt gedreven door moreel grijze ideologieën. Naarmate de tijd verstreek, legde ik betrekkingen aan met elke enclave en nam ik mijn eigen beslissingen die onvermijdelijk gevolgen hadden voor het verhaal dat zich ontvouwde. Bepaalde conclusies zijn echt aangrijpend, waarbij het medium virtual reality de verschrikkingen alleen maar intensiveert.

Het is gemakkelijk om door het landschap te dwalen en iedereen in zicht te doden met de meest duivelse middelen die tot je beschikking staan. Je zou een zoektocht kunnen ondernemen van een rouwende weduwe of een propaanbus aan haar voeten kunnen planten voordat je wegloopt en haar aan gruzelementen blaast.

De handeling van het heimelijk steken van zombies in het hoofd kan vermoeiende overuren opleveren, gekruid door veel meer chaotische ontmoetingen met mensen en klokken verspreid over New Orleans. The Bells zijn in wezen een alarmsysteem dat elke avond in de vroege uurtjes wordt geactiveerd en hordes ondoden de straat op brengt. Pieptonen van je polshorloge plagen de naderende zwerm, zetten tijdige druk op het voltooien van je missie en rennen naar huis voordat dingen de ventilator raken.

Ik vond het heerlijk om mijn geluk te verleggen en het idee te laten zweven om nog maar één verlaten huizen te verkennen voordat ik het een dag noemde. Deze hebzucht kwam met straf toen ik op weg terug naar het kamp een hoek omsloeg, begroet door een eindeloze rij wandelaars. Er was geen ontsnapping mogelijk, en ik werd gedwongen om in een nabijgelegen pijp te klimmen, door een raam te springen en beschutting te zoeken tot de zon weer opkwam.

Herhaling wordt verholpen door een intuïtief controlesysteem dat slechts af en toe onhandelt. De beweging is soepel en bevredigend, net als de verplaatsing die hetzelfde gevoel van gewichtige reactievermogen geeft als gevechten. Virtual reality is verrassend goed om me een gevoel van duizeligheid te geven als ik van een richel naar beneden kijk, wetende dat het loslaten van de trigger zal resulteren in een catastrofale val. Een van mijn enige problemen is om jezelf op richels te trekken, wat gewoon onhandig aanvoelt.

Het is niet alleen maar actie en verplaatsing. Je zult vaak andere overlevenden tegenkomen om mee te praten. Dialoogopties zijn beschikbaar, maar die wijken vaak af van neutraal naar ronduit duivels. Een vroeg voorbeeld was dat ik in het gezicht van een vrouw lachte nadat ze haar zombieman had vermoord, en onthulde dat hij hun kinderen had vermoord om hen een soortgelijk lot te besparen. Daar was ze niet blij mee.

Deze analyse van een gebroken moraal loopt door de bloedbaan van Saints and Sinners, maar wordt nooit optimaal onderzocht. Het wisselvallige dialoogsysteem helpt niet, waarbij de minste bewegingen van mijn avatar als een bedreiging worden gezien, waardoor personages hele gesprekken herstarten waar al beslissingen waren genomen.

The Walking Dead: Saints and Sinners is een volwaardige VR-ervaring die de moeite waard is om te ervaren, vooral als je de technologische vaardigheid hebt om het meeste uit de ruige, realistische wereld te halen. Hoewel de gameplay-loop soms vervelend kan worden, maakt het hebben van zo'n reeks systemen om mee te experimenteren te midden van een gespannen en betrokken verhaal de tekortkomingen meer dan goed.

Gevechten zijn wonderbaarlijk brutaal en hebben een gevoel van feedback. Ik heb de medium tackle niet echt eerder gezien. Het voelt echt op een manier die bijna ongemakkelijk is wanneer je wordt geconfronteerd met medemensen om te sturen. Gamers zeggen altijd dat ze wachten op de komst van de zombie-apocalyps, maar dit is een realiteit die ik nooit, nooit onder ogen wil zien.