The First Descendant, Nexons nieuwe third-person sci-fi free-to-play online looter shooter, lijkt veel op een kom middelmatige macaroni met kaas. Ik beloof dat de openingszin aan het einde van dit artikel enigszins logisch zal zijn, oké? The First Descendant, dat eerder deze maand uitkwam op PS5, Xbox Series X/S en pc, vertelt het verhaal van een groep speciale, krachtige mensen met coole vaardigheden die "afstammen" van oude goddelijke wezens. Deze speciale mensen, de Descendants, zijn de sleutel tot het redden van de mensheid en gebruiken hun vaardigheden (en ook wapens en explosieven) om een ​​binnenvallende buitenaardse macht en gigantische interdimensionale monsters te bestrijden. Ik zou je meer willen vertellen, maar er is niet veel meer om uit te leggen. Als deze opzet veel lijkt op andere sci-fi films of games, dan heb je nu begrepen wat The First Descendant echt is: een mengelmoes van wat eraan voorafging, gecombineerd in een pakket dat leuk is om te spelen, maar moeilijk aan te bevelen.

Elk onderdeel van The First Descendant voelt alsof het uit andere bestaande live-service shooters is gejat, zoals Destiny, Warframe, The Division en Anthem. Je vliegt door levels als de ruimte-ninja's in Warframe, de gevechten zijn strak en snel, net als de third-person gunplay van The Division, en veel krachten en vaardigheden voelen direct geïnspireerd door Destiny. (En sommige delen van de game lijken letterlijk uit Bungie's FPS te zijn gejat...)

First Descendant mist ook een consistente kunststijl, behalve "doe gewoon wat andere games deden." De post-apocalyptische werelden die je verkent in de hoofdcampagne van de game passen niet echt bij de animehelden en hun verschillende cosmetische items. Evenzo heeft First Descendant een vreemde verzameling vijandelijke ontwerpen, bestaande uit slechteriken die lijken te zijn gevallen uit games als Anthem, Destiny en Outriders. Sommige vijanden zien eruit en gedragen zich als wezens, anderen zijn meer mechanisch en robotachtig, een paar zien eruit als vreemde ruimtezombies en weer anderen zijn gewoon gasten in hazmatpakken. Ik wist nooit echt zeker waar ik tegen vocht of hoe ze allemaal met elkaar verbonden waren, behalve dat ze blijkbaar deel uitmaakten van een groot kwaadaardig buitenaards rijk. En de meeste dingen sterven zo snel dat ik niet echt hoefde te weten waar ik op schoot.

Zoals met alle games die ik tot nu toe heb genoemd, kan First Descendant solo of online met andere spelers worden gespeeld. Net als Destiny bevatten de open werelden die je bezoekt andere spelers met wie je kunt spelen of die je kunt negeren. Deze open werelden bevatten drie tot vier missies waarin je wordt gevraagd om iets te beschermen, wat dingen te doden, een paar dingen te verzamelen of een doelwit te vernietigen. Herhaal dit totdat je een grotere, meer betrokken missie bereikt, ook wel een "Operation" genoemd, ook wel een Strike from Destiny genoemd. En als je dat allemaal hebt gedaan, gaat het verhaal een beetje verder en doe je het allemaal opnieuw op een nieuwe locatie.

Het is geestdodend saai en als je een van deze live-service looter shooters hebt gespeeld, heb je dit liedje en dansje al duizend keer eerder gedaan. Net als met het verhaal, de kunst, vijanden en gameplay, breekt First Descendant geen nieuw terrein of probeert het iets unieks te doen. Het voldoet aan alle eisen die het moet voldoen om als online RPG-shooter te worden beschouwd en doet niet veel meer.

En toch blijf ik spelen. Niet alleen omdat het mijn baan is en ik First Descendant moet spelen. Nee, ik blijf spelen, ook al zijn er andere games die ik in plaats daarvan wil spelen. Het is niet alleen omdat de grijphaak van de game fijn aanvoelt en het doorkruisen van de saaie werelden een beetje leuker maakt, hoewel dat helpt. Het is niet alleen omdat je wilt dat de cijfers omhoog gaan, hoewel dat genoeg is in Nexons shooter voor degenen die van dat soort dingen houden. First Descendent is als een kom macaroni met kaas in een waardeloos restaurant. Ja, ik ga eindelijk de metafoor uitleggen.

Ik heb een theorie dat je niet echt boos kunt zijn op warme macaroni en kaas, zolang de noedels maar gekookt zijn en er wat kaas in de kom zit. Natuurlijk kun je meer doen met macaroni en kaas. Je kunt spek, broodkruimels, meerdere soorten kaas toevoegen, experimenteren met noedels, kruiden, sauzen, etc. Maar in de meest basale, volgens het boekje, no-thrills vorm is een kom macaroni goed en eet ik het elke keer zonder te klagen.

Zo voel ik me als ik First Descendant speel. Het is alsof ik een kom vol prima macaroni en kaas eet. Op dat moment geniet ik ervan. Ik ben blij dat ik eet/speel. Yay, macaroni en kaas! Yay, pittige gevechten en buit! Maar zodra ik mezelf losmaak van The First Descendant, vergeet ik het snel. Het biedt wat troost, zeker, maar uiteindelijk biedt het niets gedenkwaardigs of opwindends. Het doet wat het moet doen, het vinkt die vakjes aan, en dat is het. Zoals een saaie kom macaroni bij een fastfoodrestaurant of bij een vriend thuis. Net genoeg om je blij te maken, maar snel vergeten.

Raad ik je aan om First Descendant te spelen? Niet echt. Als je Destiny of Warframe of andere soortgelijke games hebt gespeeld, biedt het niets nieuws en doet het weinig om op te vallen. Ik denk dat als je jezelf hebt uitgeput met andere live-service shooters, het misschien leuk is om een ​​pauze te nemen van die grinds en in plaats daarvan deze nieuwe glimmende grind te bekijken. Toch denk ik niet dat First Desc