Once Human is verrassend. Het is een gratis open-world survival crafting game, een woordensalade van genres die in de smaak vallen als er ooit een was, en het neemt die versleten ideeën en vereenvoudigt ze tot relatief eenvoudige vormen. En toch ben ik er niet klaar voor om het weg te leggen, zelfs niet na tientallen uren. Het is zo leuk en zo vreemd, dat ik niet anders kan dan denken aan mijn volgende bevoorradingsrun of gevecht met een buitenaards monster, of het maken van de smaakvolle ensuite die mijn kleine boerderij echt tot een geheel zou maken. Er is geen gebrek aan post-apocalyptische survivalgames, of je het nu hebt over Fallout 76, Rust, 7 Days to Die of vele, vele andere opties. Maar Once Human maakt zijn versie van die opzet uniek en interessant door het einde van de wereld te wikkelen rond een buitenaardse plaag in plaats van de klassieke zombies of nucleaire oorlogsscenario's. Het is een leuke aanpak die achteraf gezien in het genre onderbenut lijkt te zijn, en Once Human gebruikt het op een aantal echt slimme manieren. Dit buitenaardse organisme heeft het vermogen om in principe alles in een grotesk monster te veranderen, levend of niet. Natuurlijk, die schuifelende en grommende persoon lijkt misschien een zombie, maar dan draait hij zich om en blijkt dat hij een verblindend podiumlicht als hoofd heeft. Ik heb gevochten tegen gloeilampen die in gigantische spinnen veranderden, kwaadaardige bomen en zelfs een bus die een heel ongelukkig aantal gigantische poten kreeg en op en neer draafde over de weg als de grootste, geelste en vreemdste duizendpoot die ooit heeft bestaan. Ik zag die vijanden niet aankomen, en dat heeft Once Human vol verrassingen gehouden. Niet alle vreemde wezens zijn vijandig. Deviations zijn wezens die je kunt vangen en vervolgens kunt gebruiken in een gevecht of om je te helpen rond je basis. Het zijn in feite de Pokémon van de buitenaardse apocalyps. Je kunt er eentje meenemen in je rugzak, zoals mijn maatje Festering Gel, die zichzelf kan omvormen tot een provisorische dekking als je hem gooit. Anderen, zoals The Digby Boy, kun je het beste thuis gebruiken om te helpen met klusjes zoals het verzamelen van erts. Ze zijn innemend, nuttig en volkomen bizar, perfect geschikt voor deze wereld. Je wapens zijn daarentegen vrij eenvoudig: het arsenaal bestaat uit eenvoudige melee-wapens zoals messen en knuppels, evenals je algemene pistool-, geweer- en shotgun-kleine wapens. Er is in ieder geval een interessant eigendomssysteem aan het werk als het gaat om je wapens en bepantsering, omdat je dingen die je maakt kunt repareren of upgraden, maar niet de vaak betere uitrusting die je in het veld tegenkomt. Je kunt ze echter gebruiken tot ze versleten zijn en ze dan demonteren voor de blauwdrukken, wat je op slimme wijze aanmoedigt om dingen uit te proberen voordat je de tijd en middelen investeert die nodig zijn om je eigen wapens te maken. De wapens zijn misschien conventioneel, maar de vijanden die je ermee verslaat, zijn dat absoluut niet. Je komt van alles tegen, van een monster met een verkeerskegel als hoofd tot een enorme schaduwbeestbaas die niet zou misstaan ​​in God of War. Natuurlijk worden de meeste gevechten opgelost door simpelweg met je melee-wapen te zwaaien of rondjes te rennen en te schieten terwijl je je gezondheidsbalk leegtrekt, maar de baasgevechten doen goed werk door unieke mechanismen te mengen, zoals je dwingen om monsterspawners te doden om de baas kwetsbaar te maken. De wezens zijn de mooiste dingen in Once Human, met organische en anorganische ontmoetingen in een vreemde, lichamelijke horroresthetiek. Dat gezegd hebbende, de rest van de wereld is behoorlijk saai. Kleuren en belichting zijn vooral onaantrekkelijk en dezelfde bomen herhalen zich opvallend vaak in elk bos. Stedelijke gebieden zijn grotendeels bedekt met saai beton dat tekenen van verval vertoont, maar niet in de mate die opvalt in zoiets als de Last of Us-serie, wat een gemiste kans lijkt om nog verder te leunen op de look van een buitenaardse plaag.

De grootste monsters zijn gereserveerd voor instanced dungeons, vergelijkbaar met het klassieke World of Warcraft-ontwerp. Deze gevechten zijn gericht op groepen van maximaal vier spelers, en Once Human maakt het vormen van pick-up-groepen eenvoudig. Met een klik op de knop opent u een serverbrede teamzoeker waar u kunt bladeren naar wat voor groepen andere mensen op zoek zijn, of uw eigen groep kunt starten. Kies gewoon welke activiteit u doet en geïnteresseerde partijen zullen zich aanmelden om zich bij u aan te sluiten, en u kunt ze op uw gemak een duimpje omhoog of omlaag geven. Zelfs als een relatief verlegen gamer als het gaat om in de rij staan ​​met willekeurige mensen (ik neem meestal mijn eigen groep vrienden mee), heb ik veel succes gehad met het samenstellen van groepen, en het feit dat er geen woorden of ander heen-en-weer nodig is, maakt het zelfs voor online introverten zoals ik pijnloos. Ik wou alleen dat het mogelijk was om uw personage mee te nemen als u van server wisselt - op dit moment, als u niet op dezelfde server zit als een vriend, zal iemand vanaf nul moeten beginnen om samen te kunnen spelen, wat een ongelukkige misstap is.

Buiten de gevechten is er een simpele lineaire hoofdmissie en een handvol optionele zijmissies. Er wordt niet veel gedaan met de hoofdmissie, omdat het vooral lijkt te dienen als excuus om je naar nieuwe gebieden te duwen in plaats van een echt verhaal te zijn. De missies zelf zijn grotendeels dezelfde lus van het bezoeken van een gebied, het activeren van een stel Rift Anchors en vervolgens het vechten tegen de baas van de regio, wat tegen het einde behoorlijk vermoeiend werd. Ik waardeer echter wel de keren dat Once Human leunt op de vreemdheid van zijn wereld, zoals toen ik werd gestuurd om een ​​monster te jagen dat zwangere mensen in bomen bleef veranderen (echt waar). De kaart is enorm, met regio's grofweg gescheiden door vijandelijk niveau en topografie. Belangrijker nog, het voelt groot maar niet leeg. Elke buurt of onderzoekslab zit vol met monsters om te bevechten en te plunderen om, nou ja, te plunderen, en elke open ruimte is een potentiële thuisbasis om op te bouwen. Het kan erg lang duren om te voet van het ene deel van de wereld naar het andere te gaan, daarom ben ik blij dat een vroege quest me een motor gaf die ik op elk moment kan oproepen, en het is leuk om er rond te zoeven. Er zijn ook transporttorens om te ontgrendelen, die fungeren als snelle reispunten, en zelfs een zweefvliegtuig, die allemaal helpen om de afstanden veel beter beheersbaar te maken. De levelcurve moet echter nog wat worden verbeterd. Het is gemakkelijk om bij te blijven in het begin en midden van het spel, maar tegen de tijd dat je de laatste gebieden bereikt, zijn vijanden op zo'n hoog niveau dat je vastzit met de keuze om gemakkelijk one shot te zijn of urenlang te grinden om je weg naar pariteit te werken. Er is niets mis met een pak slaag krijgen en dan werken aan het versterken van je personage om de gunst later terug te betalen, maar hoe plotseling die uitdaging toeneemt, maakt de klim meer ontmoedigend dan ambitieus. De survival-crafting-aspecten die die klim vormen, profiteren van het feit dat ze heel eenvoudig en rechttoe rechtaan zijn. Je hebt in het begin maar weinig dingen die je kunt maken, maar naarmate je XP verzamelt en levelt, krijg je Memetic Cyphers, waarmee je knooppunten op vier upgrade trees kunt ontgrendelen. Zolang je Memetic Cyphers en voldoende materialen hebt, kun je snel het punt bereiken waarop je kwaliteitsvoedsel en -uitrusting kunt maken. Het is een less-is-more-aanpak die het gemakkelijk maakt om terug te keren naar de actie, wat ik waardeer. Materialen verzamelen gebeurt nog steeds via de beproefde methode "rondrennen en bomen slaan", maar in ieder geval zijn de voorraden in het begin overvloedig genoeg dat het niet vermoeiend voelt om naar wat mijnen te gaan. De grondstoffen lijken snel weer aan te groeien en naarmate je levelt, krijg je toegang tot dingen als geautomatiseerde mijnbouw of regenvangers die je van een jager-verzamelaar naar je eigen industriële revolutie brengen, wat erg lonend is. Het bouwen van een huis volgt dezelfde curve als het ontgrendelen van Memetic-upgrades om constructie met geavanceerdere materialen mogelijk te maken. Het is over het algemeen vrij eenvoudig om te vinden welke onderdelen je nodig hebt via het menu met de muurindeling. Ik ben geen vakman, maar zelfs ik kon makkelijk genoeg een mooi split-level huis bouwen op een rivierbedding. Het moeilijkste is om de afzonderlijke stukken in de gewenste richting te krijgen, en een aantal van mijn moeilijkste gevechten waren gewoon om de secties van mijn dak correct uitgelijnd te krijgen. Het is geweldig dat je de huizen van andere spelers kunt zien ter inspiratie, en ik waardeer het dat je een eigen blauwdruk kunt opslaan, waarmee je kunt inpakken en naar een nieuw gebied kunt verhuizen, en het dan bijna onmiddellijk opnieuw kunt creëren. Omdat Once Human uiteindelijk een live servicegame is, is er een routekaart voor meer content in het verschiet. Dit omvat dingen zoals de volgende stappen in het verhaal, technische toevoegingen zoals controllerondersteuning en speciale evenementen. Het belangrijkste is dat elk seizoen, dat zes weken duurt, eindigt met een wipe van de servers, vergelijkbaar met wat er gebeurt in Escape from Tarkov. Dat klinkt eng, maar de blauwdrukken die je verzamelt blijven, inclusief die van je huis, net als de voortgang van de quest. Er is nog geen manier om te weten of dat een leuke schone lei is of een vreselijke ergernis, maar als ik erover nadenk hoe ik dat ga aanpakken, word ik geïntrigeerd en redelijk optimistisch. Als alleen in leven blijven al genoeg is, zijn dit enkele van de beste dingen om te spelen. Als je de tweede helft van het verhaal bereikt, ontgrendel je Eternaland, wat in feite een alternatieve build-only-modus is op een privéserver. Het heeft een paar unieke valuta's genaamd Astral Sand en Astrealite die kunnen worden gebruikt om alles te kopen, van zaden tot hengels tot landschappelijke elementen zoals stenen en bomen. Belangrijk is dat Eternaland vrij is van de seizoensgebonden wipes, wat een aantrekkelijke optie is als je je droomhuis wilt bouwen en het zonder zorgen aan vrienden wilt laten zien. Er zijn ook enkele beperkte PVP-aanbiedingen, maar je moet je aanmelden voor een PvP-server wanneer je een personage maakt om ze te kunnen zien. Je zult niets vinden als een Arena of een Team Deathmatch-modus. In plaats daarvan zijn er evenementen die volledig gericht zijn op PvP, met name de Echo Stones die uit de lucht vallen. Zodra een speler er een oppakt, is het zijn doel om hem terug te brengen naar zijn basis en hem te verdedigen tegen de monsterlijke vijand.