Mijn grootste doel met Super Mario 3D All-Stars - afgezien van het schrijven van de recensie die je nu aan het lezen bent - was om eindelijk Super Mario 64 uit 1996 te spelen en af te maken. 3D-platforming stond toen nog in de kinderschoenen, en velen keken naar de baanbrekende release van Nintendo als een blauwdruk voor de toekomst van gaming. Ik ben opgegroeid met het spelen van Mario-spellen met mijn gezin, en Super Mario 64 heeft me altijd geïntrigeerd. Maar ik heb het nooit uit de eerste hand meegemaakt omdat we geen Nintendo 64 hadden.

De gameplay Het resultaat was dat ik Super Mario 64 ervoer los van zijn historische betekenis. Mijn moderne perspectief schreeuwde om zijn talrijke frustraties, zoals de antagonistische camera en de gladde fysica. Al vroeg was ik zelfs klaar om deze klassieker af te schrijven als een blindganger die niet voldeed.

Maar toen ik meer tijd aan het spel doorbracht - en van Joy-Cons naar een Pro Controller schakelde - kon ik niet anders dan gecharmeerd zijn van de diepgang. Ik had niet altijd plezier met Super Mario 64, maar ik begon de manieren te waarderen waarop het baanbrekende team van Shigeru Miyamoto de vele problemen van platforming in 3D-ruimte aanpakt.

Met de toevoeging van een Z-as kwamen er meer acrobatische technieken voor de gezette loodgieter. Hoewel de basissprong nog steeds een grote rol speelt, kan Mario ook verspringen, muurspringen, terugspoelen, duiken en meer. Ik was verrast door het nut van de verschillende bewegingen; Ik leerde bijvoorbeeld snel dat schoppen tijdens een sprong zowel aan snelheid kon winnen als als een soort rem in de lucht kon werken, afhankelijk van de omstandigheden. Gebieden die aanvankelijk onmogelijk uitdagend leken, werden uiteindelijk leuke hindernisbanen om Mario's verschillende vaardigheden te testen.

Begrijp me niet verkeerd, levels als Shifting Sand Land en Tick Tock Clock zijn nog steeds complete onzin, maar de ergernis die ik voelde, maakte grotendeels plaats voor vastberadenheid.

Over hoe de poort van Super Mario 3D All-Stars presteert, kan ik niet echt klagen. De sprong naar Switch heeft geen duidelijk vervelende gevolgen gehad. Hoewel het nog steeds ongeveer 30 frames per seconde draait, zijn de incidentele prestatiedalingen van het origineel geëlimineerd en vertaalt het besturingsschema zich goed naar moderne controllers. Was dat maar het geval voor Super Mario Sunshine.

Sunshine, uitgebracht in 2002 voor de GameCube, is het vreemde eendje van de Mario-canon. In plaats van spelers te dwingen te vertrouwen op Mario's inherente springvaardigheden, biedt het zijwieltjes in de vorm van F.L.U.D.D., een multifunctioneel jetpack aangedreven door water. Hoewel het een leuke draai is aan de Mario-formule, heeft het ook de keerzijde dat het de uitdagende randen schuurt.

Enkele van de leukste momenten in Super Mario Sunshine komen wanneer het Mario dwingt om zonder hulp over hindernissen te navigeren en alleen zijn springvaardigheden te gebruiken. Toch krijg ik nostalgisch voor Super Mario Sunshine, net zoals Nintendo 64-kinderen terugkijken op Super Mario 64 als een bepalend moment in de serie, want het is het moment dat ik toen speelde.

Het verhaal Sunshine is het verhaal van een mislukte vakantie, waarbij Mario wordt beschuldigd van verschillende incidenten met graffiti en algemene rommel op het luxueuze eiland Delfino. Hij zit gevangen - een nogal verontrustende reeks voor een Mario-spel - en vervolgens wordt hij belast met het opruimen van het vernielde eiland. En op dezelfde manier als Super Mario Bros. 2 een hoop vreemde maar blijvende nieuwe vijanden introduceerde (bijv.Bob-ombs, Shy Guys en Birdo), hebben Isle Delfino's inheemse Piantas en Nokis charmante optredens in volgende games.

In ieder geval was Super Mario Sunshine voor mij het meest opwindende deel van Super Mario 3D All-Stars. Het voelde als een droom die uitkwam om gebieden zoals Pinna Park en Hotel Delfino opnieuw te kunnen bezoeken met beelden met een hogere resolutie. Helaas gooiden de drastische verschillen tussen de GameCube- en Switch-controllers soms een sleutel in mijn plezier.

De originele versie van Super Mario Sunshine maakte optimaal gebruik van de geweldige analoge triggers van de GameCube-controller. Die heerlijk aanvoelende, drukgevoelige ingangen zorgden voor een verbazingwekkende hoeveelheid controle over Mario's waterpistool. Je zou de trekker een klein beetje kunnen overhalen voor een korte dribbel of er helemaal in kunnen klikken om de turret-modus volledig in te schakelen. In de Shadow Mario-achtervolgingssequenties hadden de triggers een zeer voor de hand liggende sweet spot die deze ontmoetingen een fluitje van een cent maakte, waardoor Mario zijn dubbelganger op een veilige afstand volgde terwijl hij hem voortdurend dompelde. Dat spiergeheugen maakt deze ontmoetingen zo frustrerend in de Switch-poort.

De conclusie Super mario blijft een speciale plek in mijn hart houden want er zijn zoveel jeudgherinneringen aan verbonden. Ondanks wat bugs en moeilijkheden vind ik dit een hele goeie remaster. Het speelt zoals het moet, het is opgepoetst en het is een complete bundel voor een niet al te dure prijs. Daarom geven wij een 8,5!