Na jaren van trailers, vertragingen, controverses en lekken is Rocksteady's grote, live-service, open wereld, DC third-person looter shooter met schurkenthema – Suicide Squad: Kill The Justice League – eindelijk uit ( echt waar ) . Het verhaal dat zich de afgelopen jaren rond deze game heeft gevormd, is zo groot en episch geworden als een superheldenfilm. Sommige mensen willen dat Suicide Squad crasht en verbrandt. Anderen willen dat het slaagt, in de hoop dat Rocksteady iets geweldigs heeft gebouwd, een spel dat hun geld en tijd waard is. Helaas is het einde van deze saga, zoals bij veel moderne superheldenfilms, een anticlimax en zal het mensen die hongerig zijn naar bloed of hoopvol zijn op plezier niet tevreden stellen. In plaats daarvan hebben we hier iets dat beslist midden op de weg ligt.

Ik voeg ook een spoilerwaarschuwing toe omdat het stuk van Zack de campagne bespreekt en enkele ontmoetingen in de late game die verband houden met het verhaal. Als je het niet wilt weten, is dit je kans om het tabblad te sluiten. Kom terug om het te lezen zodra u de campagne heeft afgerond. – David.

Suicide Squad: Kill The Justice League is niet alleen ontwikkeld door Rocksteady, de makers van de populaire Arkham- games, maar speelt zich ook af in datzelfde universum. De game speelt zich een paar jaar na het einde van Arkham Knight af . Batman deed alsof hij dood was, sloot zich aan bij de Justice League en ging naar Metropolis om supervrienden te worden met Wonder Woman, Superman, Flash en Green Lantern. Het ging goed, totdat Brainiac en zijn buitenaardse volgelingen arriveerden, ze allemaal – behalve Wonder Woman – in hun gedachten controleerden en de machtige helden tegen hun eigen planeet keerden. Nu is het aan Harley Quinn, Captain Boomerang, King Shark en Deadshot – DC-superschurken met bommen in hun hoofd – om de wereld te redden door, zoals de naam van het spel al aangeeft, de Justice League te doden . Hoewel het verhaal van de Suicide Squad me nooit echt heeft verrast of nieuwe wegen heeft ingeslagen in het superheldengenre, is het nog steeds een goed geschreven stripboekavontuur met genoeg wendingen om je verslaafd te houden. Het helpt ook dat elk personage in het spel, zelfs degenen die nauwelijks bij de actie betrokken zijn, wordt uitgewerkt, met hun eigen doelen, tekortkomingen, persoonlijkheden en gevoelens.

Zoals je zou verwachten, krijgen Harley, Deadshot, King Shark en Boomerang de grootste aandacht. Rocksteady heeft fantastisch werk geleverd, niet alleen door deze personages visueel vast te leggen met enkele van de mooiste gezichten die ik deze generatie heb gezien, maar ze ook het gevoel te geven dat ze zich onderscheiden. Elk personage in de ploeg heeft ook zijn eigen boog en ze zijn allemaal met elkaar verweven tijdens het spel, zodat ik tegen het einde volledig aan boord was van deze buitenbeentjes die samenkwamen om de dag te redden. Het helpt ook dat hun dialoog – zowel in de prachtige tussenfilmpjes van de game als in de open wereld tijdens het spelen – doorspekt is met stevige grappen en echte momenten van reflectie en groei.

Maar jongen, is dit spel spraakzaam? Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal keren dat er wel drie verschillende gesprekken tegelijk plaatsvonden, waarbij ze elkaar soms overlapten of belangrijke of interessante informatie volledig blokkeerden. Het strekt tot eer van de game dat ik niet veel herhaalde chats hoorde, maar helaas miste ik ook veel dingen, want terwijl de ploeg over één ding aan het praten was, schoot ik een drone neer en bracht een gesprek over iets anders op gang, waardoor de eentje die al aan het gebeuren was. Toch valt zelfs overlappende dialogen mee. Wat slecht is, is bijna al het andere tussen de dialoog en tussenfilmpjes.

Opnieuw en opnieuw en opnieuw… De hoofdcampagne van Suicide Squad bevat een sterke en indrukwekkende intro waarin de ‘helden’ snel tot uiting komen, waarin wordt uitgelegd hoe de teambaas, Amanda Waller, hen controleert en de inzet van de invasie bepaalt. Deze zelfverzekerde en perfect tempo eerste paar uur overtuigden me meteen. Zodra het spel zich echter meer opent en je loslaat in de digitale stad, gaat het snel bergafwaarts. Vind je het leuk om locaties te bewaken, kristallen te schieten of mensen te redden? Nou, ik hoop het, want dat is eigenlijk alles wat deze game te bieden heeft, afgezien van de intro en een paar baasgevechten.

De structuur van Suicide Squad gaat als volgt: je bekijkt een cool filmpje, leert wat de volgende stap is in het plan om de wereld te redden, en voert vervolgens een soort missie uit die je al eerder hebt gedaan, maar misschien op een nieuwe locatie of met enkele nieuwe vijanden. Misschien. Herhaal dat ongeveer 15 tot 20 uur, afhankelijk van hoeveel van de zijcontent van de game je bekijkt. (Wees echter gewaarschuwd: alle neveninhoud in dit spel, afgezien van de Riddler-uitdagingen, is hetzelfde soort missies als in de hoofdcampagne.) Het is een verdienste van de fantastische en bevredigende gevechten van Suicide Squad dat ik me tijdens de meeste van deze missies niet verveelde. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik plezier had met het bewaken van dezelfde planten of het keer op keer vernietigen van dezelfde kristallen. Op een gegeven moment kreeg ik de opdracht een langzaam rijdend voertuig door een gevaarlijk gebied te begeleiden. Normaal gesproken zijn escortmissies niets om te vieren, maar het was een compleet nieuw soort missie, na 10 uur spelen. Ik was gepompt! En toen kwam datzelfde type missie daarna meerdere keren terug. (En ja, escortmissies zijn nog steeds slecht.)

Erger nog, Rocksteady lijkt te begrijpen hoe saai dit kan zijn, dus voegen sommige missies vervelende modifiers toe die spelers dwingen ze op specifieke manieren te voltooien. Het probleem is dat deze mods – zoals vijanden die alleen maar doodgaan door granaten – soms niet pasten bij de lichaamsbouw van mijn personage. Hoewel je op elk punt in de open wereld kunt wisselen tussen alle vier de speelbare schurken als je solo speelt, zit je tijdens missies vast aan degene als wie je aan de missie begon. Dit maakte sommige missies extreem frustrerend.

Dat is jammer, want zoals ik al zei, de gevechten in dit spel zijn geweldig. Top spul. Geweren voelen gevaarlijk en luid aan. Paarse buitenaardse monsters neerschieten met een sluipschuttersgeweer dat hen en de slechteriken in de buurt in brand steekt, bleef leuk, zelfs nadat ik het 200 keer had gedaan. Schreeuw ook naar de jachtgeweren in dit spel. Ze vernietigen vijanden en voelen ongelooflijk aan. Ik vond het ook leuk hoe mobiel elk teamlid is, zelfs het grote tankachtige personage King Shark. Rondvliegen als een gigantische haai met een chaingun of rondvliegen met een jetpack als Deadshot tijdens grote vuurgevechten is leuk, ook al doe ik dezelfde missies die ik al een aantal keer eerder heb gedaan.

Er valt ook veel te ontdekken met het vechtsysteem van de game. Er zijn elementaire aandoeningen, verschillende statistieken die kunnen worden aangepast, voordelen die kunnen worden ontgrendeld, eigenschappen die kunnen worden verbeterd, manieren om je schild terug te verdienen, manieren om vijandelijke aanvallen tegen te gaan met nauwkeurig getimede speciale bewegingen, en een heleboel andere dingen om in gedachten te houden tijdens en buiten gevechten. Soms kan het overweldigend aanvoelen en ik kan me voorstellen dat de meeste spelers een paar sterke wapens zullen uitkiezen, deze indien nodig zullen upgraden, en het prima zullen doen. Maar voor mensen die graag echt in een game duiken en perfecte builds willen maken met veel synergie, biedt Suicide Squad meer dan genoeg opties.

Grappig genoeg kun je in ieder geval grotendeels negeren dat Suicide Squad een live-service, altijd online shooter is. Ik heb het hele spel solo gespeeld en ben, op één uitzondering na, niet tegengekomen dat de verbinding met de server verbroken werd. De game stoot je ook niet op je hoofd met berichten die je vertellen dat je "online moet springen en met vrienden moet spelen", of dat je inhoud moet vergrendelen achter het hebben van een clan of het spelen met anderen. Lange tijd voelde het voor mij als een game die goed genoeg was, met wat live-service dingen waar ik mee aan de slag kon als ik dat wilde, maar dat hinderde mijn ervaring helemaal niet echt.

En toen bereikte ik het einde van het spel en veranderden de dingen.

Suicide Squad verbergt zijn ware identiteit tot het einde Voordat de credits zelfs maar rolden, terwijl het spel zich opbouwde naar een climax-ontmoeting met Brainiac, kreeg ik te horen dat er feitelijk dertien Brainiacs in het multiversum zijn, en dat ik ze allemaal zou moeten doden om de dag te redden. Om dit te doen, moeten spelers deelnemen aan het eindspel van Suicide Squad, dat bestaat uit herhaalde missies en baasgevechten die je een valuta toekennen waarmee je nieuwe Brainiacs in verschillende universums kunt uitdagen. Wat denk je als je aankomt? Je moet nog een paar van diezelfde missies uitvoeren die je al uren en uren doet voordat je tegen Brainiac mag vechten. Oh, en het laatste gevecht tegen Brainiac (spoilers) is een nieuw baasgevecht van eerder in de game tegen Flash. Womp womp. Credits rollen.

In plaats van triomfantelijk te eindigen waarbij ons team bewijst dat ze meer zijn dan alleen maar vuilzakken, eindigt Suicide Squad met de woorden: “Je moet maanden en maanden spelen om je missie echt te voltooien. Maak je klaar om nog meer van dezelfde shit steeds opnieuw te spelen. Het berooft het spel van een dramatische, bevredigende conclusie en onthult de ware aard ervan aan iedereen: dit is een spel voor altijd. Een live-service shooter. WB en Rocksteady willen dat je dit spel een lange tijd speelt, terwijl ze hopen dat je skins en gevechtspassen koopt om deze zeer dure weddenschap te laten renderen. Het is een extreem zure noot om het spel mee te beëindigen.

Zeker, de gevechten behoren tot de betere third-person shooter-acties die ik in jaren heb gespeeld. En het verhaal, de tussenfilmpjes en het schrijfwerk zijn net zo meeslepend als alles in de Arkham- spellen.

Maar helaas moest Suicide Squad gewoon iets groters zijn dan weer een 12-15 uur durend singleplayer-avontuur. Het moest een live-service videogame zijn die maanden of zelfs jaren aan inhoud kon ondersteunen. De game slaagt er goed in dit feit voor een groot deel van zijn looptijd te verbergen, maar tegen het einde is het blootgelegd en onmogelijk te negeren. Dat veronderstelt dat je zelfs het einde bereikt en je niet verveelt door dezelfde zes missies die door de stad worden gekopieerd en geplakt om dingen op te vullen en Suicide Squad groter te laten voelen dan het in werkelijkheid is.

Uiteindelijk is Suicide Squad gewoon... oké. Prima. Niet geweldig. Geen treinwrak. Mensen die willen dat dit spel een complete ramp wordt, zullen teleurgesteld zijn als ze een prima shooter ontdekken die pas op het einde bezwijkt voor corruptie tijdens de live-service. En voor mensen die iets willen waar ze jaren mee kunnen spelen: ik hoop dat je het leuk vindt om keer op keer paarse kristallen te schieten.

Suicide Squad is een voorbeeld voor het soort spel dat tussen geweldig en verschrikkelijk leeft. Hoewel dat voor sommigen misschien genoeg is, kan ik me niet voorstellen dat de ontwikkelaars die hard aan Suicide Squad hebben gewerkt (of uitgever WB, die de rekening voor de game betaalde) wilden dat het allemaal zou eindigen met wat neerkomt op een schouderophaal-emoji. Toch zijn we hier.

De jachtgeweren zijn tenminste cool.