Zelfs als je van Final Fantasy-games houdt, kun je je tijdens het spelen van Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin als een vreemdeling in een vreemd land voelen. Deze gewelddadige hervertelling van de originele Final Fantasy-game uit 1987 omzeilt grotendeels de avontuurlijke geest en oprechte mystiek van de serie om zich te concentreren op spieren, houding en alles wat extreem is. Square Enix bestempelt deze remake als een 'hardcore actie/RPG', een toepasselijke beschrijving voor een game die zelden toegeeft in zijn agressie. Wanneer zwaarden worden getrokken en gigantische beesten waanzinnige staten binnenkomen, schittert dit edgy experiment, terwijl het slagveld oplicht met een vlaag van combo's en magie tegen ontzagwekkende monsters die een reële bedreiging vormen. Wanneer de zwaarden in de holster zitten en de personages moeten converseren of verkennen, bereikt Stranger of Paradise dieptepunten die zelden worden gezien in de legendarische 35-jarige geschiedenis van Final Fantasy.

Wees niet verbaasd als je je eerste hoorbare kreun laat horen binnen enkele minuten nadat je hoofdpersoon Jack hebt ontmoet. Jack toont het emotionele bereik van een baksteen, is een onbeschreven blad en biedt weinig achtergrondverhaal of persoonlijkheid, maar hij amuseert om de verkeerde redenen, gezien hoe vaak hij praat over het willen doden van een duister wezen genaamd Chaos. Hij gromt deze duistere ambitie naar bijna iedereen die wil luisteren, en laat onderweg soms f-bommen vallen omdat hij zo boos is. Het verhaal klampt zich vast aan de dwaze Chaos-draad, die een paar interessante wendingen biedt tegen het einde, maar meestal plat valt en weinig doet om de personages of de wereld om hen heen op te bouwen.

Jack raakt uiteindelijk bevriend met een handvol gelijkgestemde individuen om mee te reizen, maar ze zijn net zo levenloos als hij, en de redenen waarom ze samen zijn, zijn op zijn best dun. Op een gegeven moment ontmoet Jack Jed en Ash op een weg, en na een paar seconden over Chaos en kristallen te hebben gepraat, komen ze overeen om samen te reizen en de gelegenheid vast te leggen met een vuiststoot. De vuiststoot is net zo vreselijk als het klinkt, en is vreemd opmerkelijk, omdat je dit gebaar vaak zult zien, elk zo onbedoeld komisch als de vorige. Het grootste deel van het verhaal kon me niet schelen, maar ik vond het wel leuk waar het eindigde. Nee, de laatste momenten maken de reis niet de moeite waard, maar het eindigt in ieder geval met een knal.

De jacht op Chaos vindt plaats in het land van Cornelia, een weelderige plek met de meeste fantasiefiguren waar deze serie om bekend staat. Ontwikkelaarsteam Ninja doet uitstekend werk door de locaties regelmatig te veranderen binnen zijn op niveaus gebaseerde progressie - het feest in lavagrotten, ijzige bergen en gloeiende bossen vol met wilde beesten. De meeste van deze plaatsen zijn verwarrend qua ontwerp, waardoor Jack en zijn bedrijf doolhofachtige paden betreden, sommige met puzzelkwaliteiten die moeten worden teruggevonden om op te lossen. Verwacht zonder kaart regelmatig verdwaald te raken. In een vreemde wending kan het feest onbetwist door zwermen vijanden schieten, wat betekent dat je snel terrein kunt bestrijken en je weer kunt oriënteren. Je kunt ook van het begin van een level naar de eindbaas rennen zonder een enkele vijand te confronteren - een ontwerpfout die ik heb uitgebuit om de verkenning in enkele van de meer verwarrende levels te versnellen.

Het is niet dat ik niet wilde deelnemen aan de strijd. Hoe rommelig Stranger of Paradise ook is in zijn verhaal en wereld, het omarmt volledig de woede van een krijger om een ​​uitzonderlijke gevechtservaring te leveren. De mooi uitgevoerde melee-gevechten en lange-afstandsmagie sissen van opwinding, en Jack kan er meteen tussen schakelen. Vijandelijke bewegingen en niet te blokkeren aanvallen zijn gemakkelijk te lezen, waardoor alle gevechten eerlijk aanvoelen en een echte test van vaardigheid zijn. Zelfs de twee A.I. metgezellen die zich bij je voegen, zijn bekwaam en verzamelen hun eigen kill-tellingen, zelfs tegen bazen als je afstand moet houden. Sommige bazen zijn ongelooflijk uitdagend, en je bondgenoten zijn misschien niet genoeg om je te helpen, maar je kunt altijd de moeilijkheidsgraad voor dit ene gevecht op elk gewenst moment verlagen - nog een leuke toevoeging.

De gevechtsmechanica is robuust, waardoor Jack de vijand in een liberaal tempo kan bombarderen met vaardigheden. De ontwijkende beweging werkt goed, net als de zielschild-teller waarmee Jack magie kan bankieren en langeafstandsaanvallen naar zijn aanvaller kan sturen - de laatste is behoorlijk ingenieus, maar soms moeilijk te gebruiken gezien hoe waanzinnige gevechten kunnen zijn. Als vijanden je aanvallen, kan het opslaan van magie om verwoestende Lightbringer-aanvallen te activeren het tij keren. Het beste van alles is dat wanneer de remmeter van een tegenstander leeg raakt, je hem onmiddellijk kunt uitvoeren met een stijlvolle finishing move die zelfs spatschade toebrengt aan elke andere vijand in de buurt.

Jack doet zijn naam eer aan als manusje van alles op het slagveld. In plaats van zich te concentreren op slechts één taak, moedigt Stranger of Paradise de speler aan om er meer dan een dozijn van te gebruiken, en over te schakelen naar de stijl die het beste bij de situatie past. Elke klasse is volledig uitgerust en leuk om te gebruiken. Ik vond het leuk om in een oogwenk te kunnen veranderen van een samoerai met precieze zwaardaanvallen naar een zwarte magiër die achteloos de dood van ver neer regent. Uitzoeken welke banen het beste bij elkaar passen, is een deel van het plezier en reden om vaak te experimenteren.

Door punten toe te passen op vaardigheidsbomen kan elke taak krachtiger worden zoals de speler dat wil. Specifieke pantsercombinaties leveren ook waardevolle statistische hobbels op. Elke klasse kan een masterrang op niveau 30 bereiken en een verscheidenheid aan leuke aanpassingen bieden, zoals bepalen welke speciale aanvallen op specifieke punten op comboketens worden geactiveerd. Nogmaals, het gevecht bruist in Stranger of Paradise en geeft je een echt gevoel van eigenaarschap erover.

Bijna elke verslagen vijand laat een wapen of harnas vallen, en je leert snel dat je moet bepalen hoe vaak je in de menu's duikt om aan de uitrusting van elk personage te sleutelen, aangezien je net zoveel tijd in menu's kunt doorbrengen als vechten. De wapens bieden bijna elke soort attribuut die je zou verwachten, en pantsers zorgen voor cosmetische veranderingen in overvloed. De "coole" factor van de uitrusting is gekoppeld aan hun niveaus, wat betekent dat je op niveau vijf leer draagt ​​en op niveau 105 glinstert in een geweldig pak met drakenschaal.

Met zoveel verschillende opties binnen handbereik - van uitrusting tot banen - schijnt Stranger of Paradise het helderst en levert het opwinding op. Deze spanning strekt zich uit tot twee vrienden in online coöperatief spelen, maar alleen als ze gelijke tred houden met je gevechtsniveau. Als je niet in hetzelfde niveaubereik zit, moet je op het laagste spelerniveau spelen, wat een mislukking kan zijn als ze net beginnen en je in het midden- of eindspel zit.

Stranger of Paradise is de vreemdste Final Fantasy-game tot nu toe, die zich wild beweegt tussen verschrikkelijk en fantastisch. Als je Jack kunt tolereren (en dat is een grote vraag), is het uitstekend gemaakte gevecht de moeite van het bekijken waard. Je komt misschien naar deze game voor het verhaal en de Final Fantasy-ervaring, maar het draait allemaal om vechten en weinig anders.