Waarom zou je van Pac-Man een Metroidvania maken? Dat is de vraag die constant in je hoofd blijft terwijl je Shadow Labyrinth speelt, en eerlijk gezegd stel ik die vraag met oprechte nieuwsgierigheid. Bandai Namco probeert een van de meest iconische games ooit een moderne twist te geven, maar het resultaat is zo vreemd en chaotisch dat ik aan het einde van het doolhof net zo verward was als toen ik begon. Shadow Labyrinth is ongelijkmatig, overladen en vaak frustrerend. De gameplay per moment is op zich best oké, maar het geheel komt nooit echt samen.

Gameplay en personages Technisch gezien speel je niet echt als Pac-Man, wat meteen verwarrend is, aangezien de aanwezigheid van dat personage de grootste aantrekkingskracht is. In het grootste deel van het spel bestuur je een gemaskerde, zwijgende robot met een ESP-aangedreven zwaard. Zijn stijve sprongen en aanvalanimaties doen denken aan Hollow Knight, al doet die vergelijking dit spel geen goed. Zoals in veel Metroidvanias wordt het pas leuker als je nieuwe bewegingen en aanvalsmogelijkheden vrijspeelt, en ik was blij die eerste, houterige uren achter me te laten.

Je gezelschap, Puck, lijkt een beetje op Pac-Man. Ze is een vrouwelijke robot die je leven inblaast om voor haar te vechten (zonder wapens of ledematen) voor een mysterieus doel dat pas enkele uren in het verhaal wordt uitgelegd. Soms speel je als Puck en ervaar je klassieke Pac-Man-achtige gameplay, maar met een twist: ze beweegt automatisch voorwaarts en springt van platform naar platform, waardoor elk niveau aanvoelt als een lopende band. Hoewel er een lijn is die je sprong voorspelt en een remknop om stil te staan, voelde het nooit prettig om Puck te besturen. Haar gevechtssecties zijn vooral irritant, want ze kan alleen aanvallen door met haar draaiende mes van rails te stuiteren, terwijl aanraking met vijanden schade doet. Daarnaast is er een derde speelbare vorm: de G.A.I.A.-modus, waarbij je verandert in een gigantisch mech-pantser. Hiermee doe je veel schade en ben je immuun voor omgevingsgevaren zoals spikes. Deze vorm voelt krachtig en biedt vaak een bevredigende afsluiting van zware gevechten.

Verhaal en setting Met deze drie speelstijlen ga je op een sci-fi avontuur om bij te dragen aan een intergalactische oorlog. Helaas is het verhaal te complex verteld, met informatie die vaker wordt verteld dan getoond. De gebeurtenissen zijn groots opgezet, maar de momenten die je ervaart voelen vaak onorigineel en vergeten, verpakt in een bizarre visuele stijl.

Visuele presentatie De graphics zijn ook een punt van discussie. Personages zijn klein, maar overladen met details die niet goed bij de soms wazige achtergronden passen. Een goed voorbeeld is het Bosconian-dorp, waar de inwoners overdreven ontworpen zijn tegen een grootse, schilderachtige achtergrond. Deze visuele inconsistentie blijft storend.

Structuur en lengte Shadow Labyrinth is vooral leuk in korte speelmomenten. Platformen voelt goed aan, en combat wordt leuker zodra je alle vaardigheden vrijspeelt, met een mix van aanvallen, pareren en ESP-beheer. Toch duurt het te lang voordat het interessant wordt. Het spel is met 30 tot 40 uur veel te lang, basisvaardigheden zoals pareren en blokkeren worden pas na 5 à 7 uur ontgrendeld, en checkpoints zijn schaars. Dit maakt terugkeren naar eerder bezochte gebieden een pijnlijke ervaring.

Het einde is nog frustrerender: een enorme moeilijkheidsgolf, meerdere bazen en een eindbaas met meerdere fases breken de flow volledig en maken zowel verhaal als gameplay onaangenaam.

Conclusie Shadow Labyrinth is een vreemd concept dat mogelijk voortkomt uit een ambitieuze creatieve pitch, maar het is een van de minst gefocuste spellen die ik ooit heb gespeeld. Het verhaal, de kunststijl en de structuur zijn rommelig en onaf. Het spel biedt niet genoeg Pac-Man voor fans van die franchise, en de Metroidvania-elementen zijn te zwak om liefhebbers van dat genre te overtuigen. Waarom ze een Pac-Man Metroidvania hebben gemaakt? Na 40 uur spelen weet ik het nog steeds niet, en dat maakt het moeilijk om het aan te raden.