Ik herinner me nog levendig de eerste keer dat ik een van mijn favoriete games aller tijden speelde, Resident Evil 4.

Hoewel ik voor die tijd niet wat ik een grote fan van de survival-horrorserie zou noemen, verslond ik gretig elk stukje informatie over Resident Evil 4 dat ik in handen kon krijgen in de aanloop naar de release in januari 2005. Mijn vader, die eindeloos veel van mijn opgewonden uitleg van het verhaal en de mechanica hoorde, verraste me op een dag met een huurexemplaar van onze lokale Hollywood-video. Ik ging die nacht zitten om eindelijk de gruwel zelf te ervaren, en nadat ik mijn eerste Dr. Salvador tegenkwam, belde ik mijn vriend om het met mij te spelen. Het was een enorm moment, een moment dat mijn liefde voor videogames nieuw leven inblies en, achteraf gezien, me meer dan waarschijnlijk heeft geholpen om het pad naar mijn huidige carrière te vinden.

Ik neem deze genotzuchtige reis door het geheugen omdat Resident Evil Village — deze vrijdag voor alles behalve Switch uitbrengt — aanvoelt als Capcom's poging om Resident Evil 4 opnieuw te maken zonder Resident Evil 4 echt opnieuw te maken. Ondanks een gebrek aan echte angsten en een te grote afhankelijkheid over actie over horror in zijn derde bedrijf, Resident Evil Village is alles wat ik wilde van een nieuwe Resident Evil-game. De gevechten zijn heftig en brutaal, de monsters zijn meedogenloos en meedogenloos, en de decorstukken zijn overtuigend genoeg om een ​​inconsistent tempo en moeilijkheidsgraad goed te maken. Van moment tot moment verraste Resident Evil Village me consequent met zijn dips en bochten, zoals die eerste reis door Resident Evil 4 deed. Resident Evil Village, het achtste hoofddeel van de franchise in alles behalve naam, volgt direct het verhaal van Resident Evil 7 uit 2017. Ethan Winters, de alledaagse protagonist die in de vorige game werd geïntroduceerd naast zijn nieuwe, first-person perspectief, heeft zich ergens in Europa gevestigd met zijn vrouw Mia en dochtertje Rosemary, drie jaar na het overleven van de moerassen van Louisiana. Village begint met een intiem beeld van hun nieuwe leven samen, maar er is een cryptische onderstroom van onenigheid die hun huiselijk geluk doorsnijdt. De marteling die ze hebben doorstaan ​​door toedoen van de met schimmel geïnfecteerde familie Baker doemt nog steeds op in hun leven, een aanhoudend trauma dat ze niet van zich af kunnen schudden.

Dingen nemen een wending voordat je de kans krijgt om deze dynamiek te verkennen. Iemand doorzeeft hun huis met kogels, en Chris Redfield, de steunpilaar van de serie, blijkt de regisseur van de chaos te zijn. Maar dit is een heel andere Chris dan degene die worstelde met zombies in het originele Resident Evil, tegen keien sloeg in Resident Evil 5 en meest recentelijk de Winterses redde in Resident Evil 7. Grizzly en imposant schiet Chris Mia neer en ontvoert Rosemary, waardoor Ethan smeekt om antwoorden.

Terwijl Chris een kleine, verrassende rol speelde in de vorige game, fungeert zijn introductie als een folie voor Ethan in de opening van Resident Evil Village als een microkosmos voor de franchise. De serie begon zijn leven met het neerschieten van zombies in 1996, maar de bedreigingen werden al snel veel overdrevener. Als zodanig deden de speelbare personages dat ook. Chris, die amper meer was dan SWAT in een klein stadje in het Midwesten toen hij al die jaren geleden voor het eerst het Spencer Mansion binnenging, is sindsdien geëvolueerd tot een bijna bovenmenselijke figuur in het Resident Evil-universum. Een normale kerel als Ethan was onvermijdelijk en noodzakelijk toen Resident Evil 7 de serie uiteindelijk terugbracht naar zijn minder actiegerichte, survival-horrorwortels.

Resident Evil Village dwingt je om met die geschiedenis te worstelen door een van deze mythische ur-hoofdpersonen als tegenstander te plaatsen lang voordat er monsters verschijnen. Ethan heeft zijn deel van het gevaar doorstaan, maar het is niets vergeleken met de nu decennialange geschiedenis van Chris om de mensheid te redden van mogelijk wereldbeëindigende bedreigingen. Hoe overwin je een man wiens nalatenschap routinematig is geëscaleerd tot bovennatuurlijk? Het is een slimme manier om de inzet te verhogen zonder meteen te vertrouwen op een nieuw, fantastischer biowapen, en het dient als een veelbelovend startpunt voor deze nieuwe game. Het is hier dat het bespreken van de plot van Resident Evil Village ingewikkeld wordt. Door Kotaku een exemplaar van de game te geven vóór de release, heeft Capcom meerdere beperkingen opgelegd aan wat we kunnen zeggen over de eindbaasgevechten, tussenfilmpjes en het algehele verhaal. Hoewel ik de noodzaak begrijp om de verrassing voor spelers te behouden, betekent dit ook dat ik nog niet kan praten over enkele van de meest creatieve en effectieve momenten van Resident Evil Village. De basis - dat Ethan in het titulaire dorp belandt om de ontvoerders van zijn dochter te achtervolgen - was een centraal onderdeel van de marketing van de game, maar er is veel om over te praten als het gaat om andere details.

Ethan, verward en alleen, wordt aan zijn lot overgelaten zodra hij in het dorp aankomt, waardoor de speler zich kan oriënteren en een paar van de verlaten hutten die deel uitmaken van de kleine gemeenschap kan verkennen. De gedateerde, stoffige nederzetting voelt als een voor de hand liggende oproep terug naar het landelijke Spaanse platteland van Resident Evil 4. Het zit vol met hoekjes en gaatjes, met verschillende milieu-aanwijzingen die beschrijven hoe het leven was voordat de tragedie arriveerde. Kippen en varkens dwalen doelloos rond in onverzorgde hokken, wachtend om geslacht te worden en later gebruikt te worden als ingrediënten in gezondheids- en verdedigingsverbeterende maaltijden. Sommige gebieden blijven verborgen achter ingewikkelde sloten en dienen als hersenkrakende herinneringen om terug te komen en rond te snuffelen in het hubgebied zodra de vereiste sleutels ergens anders zijn gevonden.

Wanneer Resident Evil Village weer op slechteriken schiet, bewijst het dat het net zo competent is als zijn voorganger. Als je al bekend bent met Resident Evil 7, kun je met heel weinig leercurve naar Village springen, maar met een paar kleine veranderingen. De mogelijkheid om op de linkerbumper te drukken om jezelf te verdedigen tegen melee-aanvallen bestaat nog steeds, en deze keer duw je er een tweede keer op om de vijand weg te duwen, waardoor ze zich openen voor een snelle headshot of shotgun-ontploffing. Meubels kunnen voor deuropeningen worden verplaatst om te voorkomen dat ze worden overspoeld en pakken meel kunnen worden neergeschoten om uw beweging te belemmeren. In feite is wegrennen soms de beste optie om munitie en genezende items te sparen - zelfs de grunts van de game, woeste beestmannen die bekend staan ​​​​als lycans, kunnen dodelijk zijn als je niet klaar bent voor hun dierlijke schijnbewegingen en aanvallen. Vijanden laten items vallen na de dood, een functie van eerdere games die afwezig was in Resident Evil 7, en de terugkeer ervan maakt vechten nog meer een evenwichtsoefening, waarbij je wordt gevraagd om het gebruik van munitie en het verliezen van gezondheid af te wegen tegen het potentieel om meer geld te verdienen of vitale knutselmaterialen. Elk pistool, van het basispistool dat aan het begin van het spel aan Ethan werd gegeven tot krachtigere gerechten zoals de granaatwerper, voelt geweldig om te schieten, vooral met de haptiek en drukgevoelige triggers van de DualSense-controller van de PlayStation 5. Er is zelfs een leuk dingetje waarbij de rechter trekker ongelooflijk los raakt tussen het gebruik van wapens met lage vuursnelheden, zoals jachtgeweren en sluipschuttersgeweren, waarbij de spanning pas terugkeert wanneer ze klaar zijn om opnieuw te worden afgevuurd. Dit zorgt voor een aantal echt leuke momenten tijdens meer hectische ontmoetingen: ik ben het aantal keren dat ik op mijn controller heb gevloekt uit het oog verloren omdat het me niet toestond een naderend monster neer te schieten, en repliceerde hoe het moet voelen om een ​​echt wapen vast te lopen in echte gevechtssituaties.

Een ander aspect van Resident Evil 4 dat in Resident Evil Village terugkomt, is de mogelijkheid om je wapens te upgraden, zowel met in het wild gevonden bijlagen als met upgrades die zijn gekocht bij de nieuwe handelaar van het spel, een raadselachtige figuur die alleen bekend staat als The Duke. Geld is net zo kostbaar als genezende items, en biedt een aparte, economische puzzel of je geld moet uitbetalen door je munitiereserves te vergroten of te sparen om je pistool een beetje sterker of sneller te maken bij het herladen. Ik heb ook erg genoten van de terugkeer van het voorraadbeheersysteem, een pseudo-minigame waarin wapens, munitie en andere items in je attachékoffer moeten worden georganiseerd, ook al heeft het niet zoveel invloed op het algehele spel .

Dit komt allemaal neer op het belangrijkste conflict in de Resident Evil-franchise (afgezien van, weet je, de monsters en zo): het beste uit een slechte situatie halen. Zoveel van de eb en vloed van Resident Evil Village is de eindeloze reeks micro-keuzes die mogelijk gevolgen hebben. Ethan wordt voortdurend geteisterd door gevaar, en het is vaak aan jou om te beslissen welke van de opties die je worden aangeboden het minst verschrikkelijk is. Hoewel het zelden voorkwam bij het maken van materialen om munitie of genezingsitems te maken - dankzij een obsessieve behoefte om overal te zoeken voordat ik verder ging met het verhaal - waren er late-game-momenten waarop ik me angstig gedegradeerd voelde tot het gebruik van mijn sluipschuttersgeweer in close combat. Het was een soort 'wat werkt'-strategie die zich goed thuisvoelt in de afbrokkelende, wanhopige wereld van Resident Evil en me wat van Ethans eigen stress heeft bijgebracht. Terwijl de zorg van de game om te verwijzen naar de vijandelijke belegeringen en vuurgevechten van Resident Evil 4 het een consequent gespannen ervaring maakt, is Resident Evil Village meestal niet eng, misschien opzettelijk. Als je al vroeg vooruitgang boekt, moet je vaak donkere, krakende gebouwen betreden terwijl monsters net buiten het zicht scharrelen en grommen, maar mijn arsenaal aan wapens werd al snel zo krachtig dat er op de standaard moeilijkheidsgraad weinig serieuze bedreigingen waren. De gevechten met de eindbazen van Village voelden even teleurstellend aan, en fungeerden meestal als hoofdstukafsluitende kogelsponzen met heel weinig angst of strategie.

Het enige deel van de game dat echt voor schrik zorgde, was mijn bezoek aan het landhuis van Donna Beneviento - helaas, zoals ik al eerder zei, mag ik daar hier niet over praten. In feite zijn de laatste paar actie-zware uren van het spel ongeveer zo ver weg als je kunt krijgen van de pogingen van het begin tot survival-horror. Deze escalatie is een probleem dat zelfs de beste Resident Evil-games van het moderne tijdperk niet hebben kunnen oplossen, en het blijft een teleurstelling wanneer er een nieuwe aflevering verschijnt. De serie slaagt er nooit helemaal in om de landing vast te houden, de meeslepende openingen schrijven cheques die de conclusies uiteindelijk niet kunnen verzilveren.

Slechts een paar jaar geleden markeerde Resident Evil 7 een terugkeer naar de overlevingshorrorwortels van de serie, waardoor de lat hoog werd gelegd voor de uiteindelijke follow-up. Hoewel Resident Evil Village nog steeds ten prooi valt aan de meest verderfelijke problemen van de serie, met name de onvermijdelijke overgang van horror naar actie en eindbazen die niet helemaal passen bij de sterke gameplay van moment tot moment, overschaduwen die tekortkomingen niet de frequentie waarmee het spel slaat op alle cilinders. Village kan het potentieel van zijn directe voorganger misschien niet waarmaken, maar het is een veilige nieuwe inzending in de serie die dezelfde vermakelijke angst oproept als mijn favoriete Resident Evil-games en een paar interessante rimpels biedt voor waar de franchise naartoe zou kunnen gaan.