Ongeveer driekwart van de weg door Prince of Persia: The Lost Crown stuitte ik op een wegversperring . Er was een frustrerend platformgedeelte waarbij ik door gevaarlijke obstakels moest rennen en springen: doornige draaiende wielen, puntige putten en muren, vallende platforms en onzichtbare aura's die magenta pijlen afschoten. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik hier stierf. Maar in een moment van ergernis bladerde ik door het instellingenmenu om een ​​toegankelijkheidsfunctie te vinden waarmee ik enkele van de zwaardere platformgebieden kon overslaan, en ik kan je vertellen dat het zo verdomd nuttig was.

Metroidvania's worden vaak geassocieerd met intense moeilijkheidsgraad en precisie. Dat betekent dat het niet altijd de meest toegankelijke games zijn. Ze zijn een samentrekking van de games Castlevania en Metroid uit de jaren 80en vereisen geduld en doorzettingsvermogen, maar ook snelle reflexen en een levendig geheugen om er doorheen te komen. Met The Lost Crown bewijst ontwikkelaar Ubisoft Montpellier dat Metroidvanias voor meer spelers benaderbaar kan zijn zonder concessies te doen aan het ethos van het genre. En eerlijk gezegd is het momenteel mijn favoriete Metroidvania.

Prince of Persia: The Lost Crown volgt Sargon , een jonge soldaat die deel uitmaakt van de elite krijgersclan die bekend staat als The Immortals. De groep heeft de taak ervoor te zorgen dat Prins Ghassan de troon kan bestijgen. Het gaat snel mis als de ontluikende prins wordt ontvoerd en naar de vervloekte stad Mount Qaf wordt gebracht, die opgesloten zit in een tumultueuze tijdlus. Met zijn tweelingzwaarden en de hulp van The Immortals is het aan Sargon om Ghassan te vinden en de vloek van Mount Qaf te verdrijven.

Hoewel het verhaal langzaam begint, biedt het verhaal veel intriges terwijl je de geheimen van de troon en de afstamming van de prins ontdekt. Er is sprake van enig verraad als personages die je vertrouwt zich de rug toekeren. Er is zelfs enige hoop nu de inwoners van Mount Qaf, die zich al lang hebben neergelegd bij een Groundhog Day -achtig leven, vertrouwen stellen in Sargons zoektocht om Ghassan te redden en de vloek van de stad uit te roeien. Het is een verhaal over ambitie, dubbelhartigheid, spijt en de moeite die je doet om macht te verwerven, wat culmineert in een aantal indrukwekkende (en zelfs hartverscheurende) onthullingen. Ik was bijna tot tranen toe geroerd toen de credits van Prince of Persia: The Lost Crown na ongeveer 22 uur eindelijk binnenkwamen, een bewijs van de impactvolle en scherpe schrijfstijl van de game.

De gevechten en verkenningen raakten mij ook. Prince of Persia: The Lost Crown biedt gevaarlijke platformactie, onderling verbonden niveaus, verborgen muren en geheimen, uitbreidbare uitrusting en een assortiment tijdbuigende krachten die je op je reis kunt helpen. Het begint allemaal eenvoudig genoeg. Je krijgt slechts een handvol aanvals- en verplaatsingsvaardigheden voordat de game de boel op scherp zet met nieuwe vaardigheden. Het tempo zorgt ervoor dat het slenteren door Mount Qaf boeiend en lonend aanvoelt, vooral omdat je deze krachten gebruikt tijdens de vele gevechten waarin je terechtkomt.

Gevechten – en vooral de bazen – zijn waar Prince of Persia: The Lost Crown uitblinkt. Vijanden variëren van wendbaar tot tankachtig, maar ze zijn allemaal op hun eigen manier sluw. Zeer zelden staan ​​vijanden te wachten tot je hun aantal hebt uitgedund, waardoor elke ontmoeting dodelijk en spannend wordt. Bazen zijn (meestal) één-op-één zaken en een spektakel om te zien, elk met hun eigen aanvalspatronen, gimmicks en fasen. Enkelen stelden mijn geduld echt op de proef. Maar een vergevingsgezind controlepostsysteem neemt de druk weg van frequente sterfgevallen en risicovolle verkenningen, dus wraak nemen ligt altijd binnen handbereik.

Bij het spelen van The Lost Crown ligt echter niet alles binnen handbereik. Terwijl je door de prachtig weergegeven biomen van Mount Qaf manoeuvreert, zul je tal van verzamelobjecten en hulpbronnen vinden waar je niet helemaal bij kunt komen. Afgezien van de momenten waarop je absoluut een nieuwe vaardigheid nodig hebt, biedt de game je een hele reeks doordachte opties om de gameplay te vereenvoudigen. Deze omvatten een begeleide modus met duidelijke pictogrammen die aangeven waar je heen moet, een platformhulpfunctie en volledig aanpasbare moeilijkheidsschuifregelaars voor zaken als vijandelijke schade en gezondheid. Prince of Persia: The Lost Crown legt de lat hoog voor het Metroidvania-genre als het gaat om de vrijheid om je ervaring aan te passen. Nergens wordt dit feit meer onderstreept dan in Eye of the Wanderer, een speurtochtitem dat zowel als minikaart als als screenshottool fungeert en het teruggaan een fluitje van een cent maakt. U hoeft niet langer eenvoudigweg te onthouden waar de dingen zich op de kaart bevinden. In plaats daarvan kunt u een foto maken van een bepaalde plaats en die schermafbeelding bekijken wanneer u maar wilt terugkeren. Ik hoop dat meer Metroidvania-games in de toekomst deze functie zullen stelen.

The Eye of the Wanderer is ook een perfecte gelegenheid om de prachtige wereld van Prince of Persia: The Lost Crown te bewonderen. Van vervallen beelden tot overwoekerde grotten en bergen: elk gebied onderscheidt zich op interessante manieren van de andere. Het parallax-scrolleffect zorgt voor beweging op de achtergrond terwijl je van de ene plek naar de andere sprint, en de omgevingsdetails brengen leven in een vergeten stad. Het is duidelijk dat er zorg is besteed aan deze wereld, vooral wanneer personages kennis nemen van de acties die je tijdens je reis hebt ondernomen.

Prince of Persia: The Lost Crown is een uitzonderlijke Metroidvania die zowel toegankelijk als bestraffend is. Het is een indrukwekkende prestatie, een prestatie die illustreert hoe benaderbaar niet betekent dat je verdoofd bent. Ik heb zeker een behoorlijk deel van de frustraties gehad tijdens de vele uren dat ik ermee bezig was, maar ik ben ook weggegaan vanThe Lost Crownen voelde me meer opgewonden over het genre dan ik in lange tijd ben geweest.