De eerste keer dat ik stierf in Insurgency: Sandstorm was ik net een gebouw binnengestormd om mijn teamgenoten te steunen. Terwijl ik naar een nabijgelegen steegje keek, zag ik alleen maar stof en rook. Het enige wat ik hoorde waren kogels en explosies. Toen klonk er een klap en een vlammenzee toen een Molotov door het raam zeilde. Binnen enkele seconden brandde ik dood. Het was intens, opwindend en een beetje verontrustend.

Insurgency: Sandstorm , nu verkrijgbaar voor pc, is een vervolg op de tactische shooter Insurgency uit 2014 . Het speelt zich af in een niet nader gespecificeerd maar voortdurend door oorlog verscheurd land in het Midden-Oosten, waar twee teams – particuliere militaire veiligheidsagenten en opstandelingen – tegenover elkaar staan. Het combineert alle actie die je van Counter-Strike of Battlefield mag verwachten , terwijl het een realistischer inslag toevoegt waarbij het aantal munitie en kogels dodelijk zijn. Het is een langzamere en meer methodische soort shooter, waarbij multiplayer-actie door een hardcore militaire simulatielens wordt gefilterd tot een ongelooflijk meeslepende ervaring. Spelers die op zoek zijn naar een hardcore alternatief voor Black Ops 4 of andere games, kunnen dit in deze game vinden. Insurgency: Sandstorm is zwaar maar ongelooflijk lonend.

De hoofdmodus van het spel is een variatie op het veroveren van punten, waarbij een team van 14 spelers een beperkt aantal levens heeft en het vijandelijke team, ook van 14 spelers, op afstand moet houden terwijl ze locaties proberen te veroveren. De vijand heeft ook een klein aantal levens, maar die zullen worden aangevuld als ze een punt veroveren. Het is een bekende structuur, maar de toewijding van Insurgency: Sandstorm aan een realistischer vuurgevecht betekent dat elke confrontatie ongelooflijk gewelddadig en kostbaar is. Of het nu komt door de plotselinge explosie van een jachtgeweer, een verdwaald schot door rook of een artillerie-aanval, je gaat waarschijnlijk dood. Niet alleen dat, maar je gaat snel dood. Dit is geen spel tussen stevige soldaten en gepantserde mariniers. Je bent een soldaat van vlees en bloed en bij het minste ongelukje zal je lijk op het slagveld achterblijven.

Dit was een van mijn eerste wedstrijden en het raakte vrijwel elke denkbare hoge noot. Zelfs als voicechat een allegaartje was. Die extra kwetsbaarheid stimuleert doelbewuste gameplay en veel coördinatie met teamgenoten. Dit is geen spel waarin je er in je eentje vandoor gaat en een vijandelijke ploeg verslaat. Je moet je rol kennen en bij elkaar blijven. Je teamgenoten zullen het zeker van je verwachten, en het voelt goed om die verwachtingen te belonen. Met een jachtgeweer naar een gebouw rollen, een vriend je laten vragen om het punt te nemen, en dan samenwerken om kamers leeg te maken, is een bedwelmende ervaring die des te beter wordt gemaakt in de wetenschap dat de kleinste fout in een tragedie had kunnen eindigen. Het uitvoeren van de juiste tactiek voelt goed en vereist dat je echt nadenkt over wat je vervolgens gaat doen. Op deze voorwaarden genomen is Insurgency: Sandstorm een ​​geweldige multiplayer-shooter. Als je het van dichterbij bekijkt, worden de dingen ongemakkelijker.

Mijn relatie met first-person shooters is dit jaar ingewikkelder geworden. Ik ben niet gestopt met het spelen ervan, maar ik ben me er steeds meer van bewust wat het zou kunnen betekenen om deze spellen te spelen. Het formaat en de omkadering van de actie in deze games maakt het vreemd. Ze presenteren realistisch weergegeven geweld, maar houden zich vaak niet bezig met de complexiteit van hun omgeving. Dit kwam naar voren, tot op zekere hoogte met de recente uitbreiding van het Battlefield- spel en hier opnieuw in een spel dat mij ofwel een particuliere militaire contractant in oorlog in een land in het Midden-Oosten maakt, ofwel een wandelend cliché van een 'opstandeling'. Het is vreemd om een ​​hyperrealistische shooter te spelen die de druk van het Amerikaanse imperialisme op het Midden-Oosten kent. Dit zijn politieagenten en overvallers, behalve dat de ‘politie’ bedrijfsmoordenaars zijn en de ‘overvallers’ etnische groepen en landen zijn. En hoewel ik niet suggereer dat Insurgency: Sandstorm moet pauzeren voor een moderne geschiedenisles, valt niet te ontkennen dat de videogamestructuur de complexiteit van de echte wereld afvlakt tot iets basaals. Het is een militaire shooter, ja, maar het is moeilijk voor mij om deze setting te zien en niet na te denken over de politiek die betrokken is bij gebeurtenissen in de echte wereld die hem inspireerden, vooral in het licht van hoeveel de echte War of Terror en de verschillende Amerikaanse interventies in het buitenland hebben gehad. kost burgers in het hele Midden-Oosten. Is het mogelijk om dit spel te spelen zonder je daar zorgen over te maken? Zeker. Is dat hoe ik het zelf aanpak? Absoluut niet.

Let op: sommige lezers zeggen dat de veiligheidstroepen bedoeld zijn als analogen voor entiteiten als de ISF, wat de zaken enigszins verandert, maar mijn analyse niet radicaal verandert. Dit is een spel dat naar de realiteit verwijst, maar toch de complexiteit afvlakt. Het is raar.

Zelfs als ik dat zou willen, zou ik die gedachten waarschijnlijk niet kunnen negeren. Dit is een meedogenloos spel, met een van de meest hartverscheurende geluidsontwerpen en rauwe gevechten die ik ooit heb gespeeld. Elk moment is aangrijpend, elke dood gaat gepaard met zielig geschreeuw en geforceerd, verstikkend gegorgel. Dit is tegenwoordig de standaard voor veel multiplayer-games, maar terwijl de zelfingenomenheid van Battlefield V wordt overstemd door de arcade-achtige gameplay, speelt Insurgency: Sandstorm de zaken eerlijk. Dit is een hardcore spel voor hardcore mensen waarin je mensen op hardcore manieren neerschiet. Het eindresultaat is meestal een gang vol bloed en bezaaid met lichamen die in onvoorstelbare arrangementen zijn gevallen, zoals marionetten waarvan de snaren zijn doorgeknipt. Het is betoverend om te ervaren en een beetje klote als je er even over nadenkt. Het eindresultaat is, net als Battlefield V , een spel waar ik ongetwijfeld talloze uren in zal steken en waarvan ik de wapenspecificaties tot in detail zal leren. Insurgency: Sandstorm kriebelt bij mij heel bijzonder. Het biedt een langzamere, zeer dodelijke variatie op de multiplayer-wedstrijden waar ik nu al zo van geniet. Dit is 100% mijn soort shit en ik kan het niet echt uit andere soorten games halen. Dat het wordt bedekt met een laagje militair fetisjisme zal me er waarschijnlijk niet van weerhouden om te spelen, maar het voegt wel een onvermijdelijk element van ongemak toe aan elke wedstrijd dat niet kan worden genegeerd.