Als Monster Hunter World Capcom was die leerde hoeveel toegankelijkheid zich vertaalde in financieel succes, is Monster Hunter Rise in feite dezelfde formule gerepliceerd in een draagbare, eetbui-vriendelijke vormfactor.

Monster Hunter Rise, officieel uitgebracht op 26 maart, is de zesde grote aflevering van de Monster Hunter-serie en de eerste die vanaf de grond is ontwikkeld met de Switch in gedachten. Het is niet bepaald exclusief voor Switch - Rise zal ergens volgend jaar op de pc verschijnen. Maar net toen Monster Hunter echt enorm succes begon te boeken op draagbare systemen, is het moeilijk om niet in te zien hoe Rise dit voorbeeld zal volgen.

Zelfs in de handheld-modus blijft de gebruikersinterface van Rise overal redelijk leesbaar. Net als eerdere Monster Hunter-games, is het verhaal fundamenteel overbodig voor het vlees en de aardappelen van het echte bedrijf om monsters te achtervolgen die steeds moeilijker worden om op het Switch-scherm te passen. Je hebt de taak om Kamura Village te helpen beschermen, een stad die het best kan worden omschreven als Naruto’s Hidden Leaf Village, overspoeld met dango, palamutes en palicos. De stad wordt geconfronteerd met een ramp genaamd de Rampage, een 50-jarig evenement waarbij talloze monsters de stad dreigen weg te vagen. Je begint als een nieuwe jager en leert de kneepjes van het vak op kleinere, minder bedreigende beesten met vrij vereenvoudigde aanvalspatronen. Buiten de verplichte tutorials die tijdens het spelen verschijnen, werkt de structuur van Rise functioneel als een 'zachte' leeromgeving voor de eerste 20 uur. Het is een ruimte om te wennen aan welke wapens je leuk vindt, de 5 omgevingen waarin je tegen monsters vecht, de basisprincipes van de horde-achtige Rampage-modus en ook de basis Monster Hunter-loop: monsters achtervolgen, jagen of monsters vangen, je wapens en bepantsering, je palico en palamutes upgraden, meer vrienden inhuren om meer middelen te vinden en dan het hele proces keer op keer herhalen.

Waar Rise het proces verbetert, is een reeks veranderingen, sommige enorm en andere subtieler, die een deel van de wrijving van de serie verminderen. De wirebug is de eenvoudigste illustratie hiervan, waardoor snelle ontwijkingen tijdens gevechten en een nette verticaliteit tijdens het verkennen mogelijk zijn. Maar het zijn ook kleine dingen zoals rijden op je Palamute en onderweg je wapen kunnen slijpen. Het is de mogelijkheid om vijanden vanaf het begin van een gevecht gemakkelijk te volgen, in plaats van te moeten zoeken naar voetstappen. Het zijn de gyro-bedieningselementen die afstandswapens levensvatbaarder en leuker maken. (Houd er rekening mee dat gyro-bedieningselementen standaard zijn uitgeschakeld.)

Het is de vereenvoudiging voor sommige wapens, zoals de jachthoorn. Het is de manier waarop de game je de tijd geeft om aan je wapen te wennen, alleen om een nieuwe switch-vaardigheid te introduceren die praktisch lijkt op het ontdekken van een nieuw wapen in je wapen.

Alleen al de wirebug zou voldoende zijn om Rise aan te bevelen aan Monster Hunter-diehards, maar het echte juweel van dit alles is hoeveel netter de hele ervaring schaalt. De meeste van je eerste gevechten kunnen binnen 10 of 15 minuten worden afgeklokt, ook al heb je de vrijgevigheid van bijna een uur om te doen wat je wilt in de 5-maps van Rise. Alles aan Rise lijkt erop dat Capcom wilde dat het spel gemakkelijker toegankelijk was, hoewel het niet meteen duidelijk is hoeveel focus er van het eindspel is opgeofferd om dat te bereiken.

Evenzo is het moeilijk om de staat van de multiplayer van de game te beoordelen. Het beoordelingsproces betekende dat multiplayer-servers pas werden ontgrendeld binnen de eerste paar dagen nadat Rise beschikbaar kwam, wat het moeilijk maakte om te beoordelen, aangezien de meeste mensen nog op een buitengewoon vroeg niveau zaten, lang voordat de meeste grote gevechten werden ontgrendeld. Beschouw dit dus als een exclusieve kijk op de singleplayer-ervaring, en we zullen de komende week contact opnemen met Rise en de gedeelde status ervan evalueren zodra de servers weer online zijn.

Rise behoudt de open-wereldstructuur van Monster Hunter World, maar er is wat meer lichtzinnigheid om rond te rennen, een noodzaak gezien de introductie van Palamutes. Maar er is ook een op zichzelf staande ervaring in de Rampage-speurtochten, die ik ontgrendelde na ongeveer 15 uur spelen.

Rampage-speurtochten zijn in feite Rise's versie van een torenverdedigingsmodus. Golven van monsters komen langs de Kamura Village-poort en jij bent verantwoordelijk voor het bouwen van een reeks ballistae, artillerie, bamboebommen, kanonnen en welke combinatie je maar wilt om ze weg te slaan. Je kunt de monsters ook handmatig aanvallen zoals je zou doen bij een normale jacht, maar het plezier hier is echt van de ene kant van de kaart naar de andere te wirebuggen, waarbij je van het ene gemonteerde geweer naar het andere overschakelt.

Terwijl je monsters uitschakelt, stijgt je fort naar een hoger niveau, ontgrendel je nieuwe torentjes, ondersteun je heldenpersonages en andere opties. En zoals met al het andere in een Monster Hunter-game, voeden deze zich met hun eigen speurtochten: een bepaald aantal monsters uitschakelen met een bepaald geschut, een bepaald aantal statusschade toebrengen, gevallen delen verzamelen van de monsters die vallen, enzovoort. Aan.

De echo lijkt aanvankelijk niet veel - de prestatiemodus op de jachthoorn is zo gemakkelijk te gebruiken - maar wanneer je je Wirebug-aanvalsvaardigheid verwisselt, wordt het al snel een combo die astronomisch krachtig kan zijn. Naast de Rampage-speurtochten zijn er Village-gasten en meer algemene Hub-speurtochten. Dorpsmissies kunnen alleen solo worden gedaan, terwijl je Hub- en Rampage-missies beide kanten op kunnen. Dat is misschien wel het meest verleidelijke aan Rise: het feit dat zoveel van de game zo eenvoudig schaalbaar is. Het valt echter nog te bezien hoe speelbaar sommige van de late game-quests zullen zijn. De prestaties van Rise zijn behoorlijk solide als je alleen speelt, of je nu vecht tegen hordes kleinere vijanden of vastzit in een enorm gevecht met beesten met grotere AOE-aanvallen, zoals Magnamalo's gigantische paarse onheilspellende orbs of de bubbel -genererende Mizutsune. Zinogre is vooral in het oog springend de eerste keer dat je ertegen vecht, vooral in latere fasen, waar het enorm wordt opgeladen en zijn elektrisch blauwe schubben de nacht oplichten.

Het is de moeite waard om te noemen hoe goed Monster Hunter Rise eruitziet in de gedokte of draagbare modus. De REEngine, waarvan Rise Capcoms eerste grote gebruik van de engine op de Switch is buiten de remaster van Ghosts 'n Goblins, is opmerkelijk schaalbaar gebleken. Je zult de effecten duidelijk genoeg kunnen zien tijdens het spelen, met personagemodellen, bladeren en texturen die soms een arcerend effect vertonen. Het is eigenlijk Capcom's erkenning van hoe hard moet worden bezuinigd om een ​​solide framerate op de Switch te behouden. Maar alle goede bezuinigingen zijn absoluut gemaakt - Capcom heeft het helemaal naar mijn zin gemaakt.

Het enige voorbehoud is dat sommige kaarten zelf misschien niet bijzonder spannend zijn. De Shine Ruins kunnen een beetje saai zijn, en hoewel het op sommige plaatsen een veel grotere verticaliteit heeft, zul je over het algemeen merken dat al je gevechten op hetzelfde niveau en op grotendeels dezelfde plekken plaatsvinden. Lava Caverns, met zijn grotten en tunnels, is veel interessanter als je het eenmaal onder de knie hebt - hoewel het normaal is om een ​​paar keer te verdwalen wanneer je voor het eerst op verkenning gaat. (Flooded Forest en Sandy Plains, twee van de andere vijf levels, zijn terugkerende locaties van Monster Hunter 3 Ultimate.)

Maar het is echt de constante ontdekking en het gemak van binnenkomst die Rise zo buitengewoon speelbaar maken. Dit is niet zoals eerdere draagbare Monster Hunter-titels waar de leercurve brutaal steil zou kunnen zijn. Je zult in elk geval je natuurlijke agressie en hebzucht moeten beteugelen, omdat de openingsmissies en niveaus te gemakkelijk zijn om te facetteren. Dat is uiteindelijk een goede zaak: het betekent dat je later een merkbare verandering in de ervaring krijgt als er moeilijkere bazen verschijnen, en het geeft je ook iets beheersbaars om op terug te vallen als je uiteindelijk wilt wisselen van bijvoorbeeld een lang zwaard naar een licht bowgun of een glaive. Of als je gewoon een geheel nieuwe aanpak wilt oefenen die ontgrendeld is door de verandering van een nieuwe silkbind-aanval.

De wirebug alleen is goed genoeg om Monster Hunter als een serie voor sommige mensen te openen. World was geen traag spel, zeker niet vergeleken met de originele titels, maar het rijden met wirebug en palamute in zijn eentje maakt traversal leuker. Dat is handig als je een berg probeert te beklimmen als je op zoek bent naar een meer endemisch leven, zodat je cruciale uithoudingsvermogen / gezondheid / aanval / verdediging kunt krijgen voordat je een groot gevecht aangaat. Maar er is ook een buitengewoon slimme insluiting van levenskwaliteit: als je uithoudingsvermogen opraakt, kun je een wirebug-streepje gebruiken om te proberen die laatste kleine weg de berg op te klimmen. Of je kunt gewoon zo lang als je wilt in de lucht blijven hangen en Rise is goed genoeg om je uithoudingsvermogen weer op te laden terwijl je dat doet. (De cooldowns op wirebugs zijn ook erg snel als je geen gevecht meer hebt.)

Het hele ontwerp van Rise voelt bijna alsof Capcom lang naar de Monster Hunter-franchise heeft gekeken en elk punt van frustratie of wrijving die mensen met de serie hadden opgeschreven. Veel van dit werk is begonnen met World, en veel van de veranderingen in de levenskwaliteit van World, zoals het snelkoppelingenpaneel en het radiale snelkoppelingsmenu, zijn meteen overgezet. Maar Rise gaat verder met die filosofie en creëert een Monster Hunter-ervaring die buitengewoon toegankelijk is, of je nu Monster Hunter World, de serie eerder, of helemaal niet hebt gespeeld.

Er zal in de komende weken gemopper en gediscussieerd worden over hoe goed de inhoud van de eindgame van Rise is opgebouwd en in hoeverre de Rampage-missies dat ondersteunen, maar als een openingservaring van Monster Hunter is Rise het geld absoluut waard. Als je op enig moment op de hoogte was van Monster Hunter, is Rise het moment om uit te stappen. Ik zie mezelf maandenlang comfortabel met dit spel spelen, en als het volgend jaar op de pc verschijnt, zal ik het waarschijnlijk opnieuw kopen voor de tweede ronde. Rise is echt zo goed.