Het afgelopen decennium hebben makers van videogames meer aandacht besteed aan onderwerpen voor volwassenen, zoals depressie, ouderschap en rouwen om verloren geliefden. It Takes Two zet de trend voort en verandert een verbroken huwelijk in een coöperatief actie-avonturenspel.

Cody en May hebben besloten dat het beter is om uit elkaar te gaan dan bij elkaar te blijven. Maar wanneer hun kind Rose hen onbewust vervloekt in de lichamen van poppen, moet het paar weer leren van elkaar te houden met behulp van The Book of Love, een pratend, antropomorf boek met een twijfelachtig accent dat schommelt tussen Italiaans, Frans, Spaans, en onverplaatsbaar. Wat is een betere manier voor twee spelers om de beproevingen van een scheiding tussen echtgenoten te verkennen dan door middel van natuurkundige puzzels en platformuitdagingen?

Deze co-op-first mentaliteit is geen schok, aangezien It Takes Two is gemaakt door Hazelight Studios, dat naam heeft gemaakt met zijn familiedramedie voor twee spelers, A Way Out. It Takes Two is evenzeer afhankelijk van het betrekken van een andere speler (via een online verbinding of in coöp op de bank). Om de toegangsdrempel te verlagen, wordt de game geleverd met een 'Friend Pass' waarmee je iedereen kunt uitnodigen om online met je mee te doen, zelfs als ze de game zelf niet bezitten. Of iemand anders je op deze reis zou moeten vergezellen, is een heel andere vraag.

Het eigenlijke spel slaagt erin nog vreemder en verontrustender te zijn dan de elevator pitch suggereert. Het ene moment kijken we naar een filmpje waarin Rose wordt verwaarloosd door de comateuze lichamen van haar ouders, wier bewustzijn is getransporteerd naar onzichtbaar speelgoed; het volgende moment zijn we een paar bewuste poppen die eekhoorns doden met een kleine raketwerper die is bevestigd aan een speelgoedvliegtuig dat drijvend wordt gehouden door een boxershort met hartjesmotief van een man.

We vroegen ons constant af voor wie It Takes Two is, terwijl we ons een weg baanden door het spel. Het schrijven voelt als een terugkeer naar een andere tijd, met de subtiliteit en emotionele diepgang van een TGIF-sitcom. De weergave van huwelijksconflicten is magerder dan wat we zagen in de overvloed aan scheidingsfilms uit de jaren negentig (mevrouw Doubtfire, Liar Liar, The Santa Clause), waarbij we de werkelijke problemen van het paar nooit hebben uitgepakt. Het spel benadrukt herhaaldelijk dat echtscheiding kan worden opgelost als het paar gewoon weer van elkaar kan leren houden, altijd draait het om als het verhaal te dicht bij vragen over geld, seks en de verantwoordelijkheden van het opvoeden komt. Het lijkt erop dat de doelspeler een kind is dat wil vasthouden aan een zeer simplistisch idee van relaties.

Maar het is onwaarschijnlijk dat kinderen zullen genieten van de vele verouderde referenties (de Pringles-jingle, "Double Rainbow!") En de woordspelingen beladen dialoog in It Takes Two. Zonder enige kennisgeving zal de game een beurt krijgen die zo volwassen en donker is dat sommige ouders die met kinderen spelen zich misschien haasten om de console uit te schakelen. Op een gegeven moment besluiten Cody en May dat de enige manier om de betovering die over hen is uitgesproken ongedaan te maken, is door hun dochter aan het huilen te krijgen. (Om eerlijk te zijn, dit is bijna helemaal Cody's idee.) Om dit voor elkaar te krijgen, concludeert het stel dat ze het favoriete speeltje van hun dochter moeten doden, een opgezette olifant genaamd Cutie.

Net als de poppen die Cody en May nu bewonen, is Cutie tot leven gewekt door de betovering, en bij het vernemen van het moordcomplot, smeekt de olifant om haar leven. "Waar breng je me heen? Stop alsjeblieft!" schreeuwt ze, terwijl het stel haar naar een vroegtijdige dood op een nabijgelegen klif sleept. Terwijl hij wordt gesleept, raakt een van Cuties oren vast aan een nabijgelegen tornmesje en wordt hij met een ruk van Cody en May eraf getrokken. "Je hoeft dit niet te doen! Ik hou van Rose! " Cutie huilt, net voordat ze dood wordt getrapt.

Bizarre keuzes zoals deze rimpelen door het verhaal van It Takes Two. Het schrijven is veel te kinderachtig en simplistisch om van te genieten door volwassenen, maar bevat wendingen die zo donker zijn dat het problematisch zou zijn om kinderen aan het spel bloot te stellen. Zijn einde klinkt bijzonder oneerlijk en onverdiend in zijn onvolwassenheid.

De gameplay van It Takes Two doet het beter dan het schrijven, hoewel de kwaliteit dramatisch fluctueert tijdens de 10-uur durende reis.

Of je nu online of op de bank speelt, beide spelers zullen de actie in split-screen bekijken, zodat beide partijen het perspectief van hun partner kunnen zien - een zegen voor samenwerking. Het is een keuze die visuele uitstraling opoffert voor leesbaarheid, en Hazelight Studios verder vestigt als een prominente maker van coöperatieve games. It Takes Two is onderverdeeld in hoofdstukken in verschillende hoeken van het huis, de tuin en de tuin van het gezin. In bijna elke sectie hebben May en Cody unieke vaardigheden die moeten worden gecombineerd om vijanden te bestrijden of puzzels op te lossen. In een vroeg stadium vuurt Cody explosieve honing af die aan horzels en houten barrières kleeft. Kan lucifers afvuren die de klodder kunnen doen ontbranden, waardoor wonderbaarlijk overdreven explosies ontstaan.

Omdat geen enkele gimmick bijzonder rijk of diep is, werkt het spel het beste wanneer het snel van de ene speelstijl naar de andere gaat, zoals een verhalend gezelschapsspel.

Het tempo vertraagt echter dramatisch in de tweede helft. Een aantal hoofdstukken gaat veel te lang door, waarbij The Book of Love eist dat het stel drie minipuzzels voltooit om een ​​lift te ontgrendelen en toegang geeft tot nog eens drie minipuzzels. Deze overtollige taken leiden uiteindelijk tot een ontbrekend stukje van een groter doel. Tegen het einde hadden we het gevoel dat we een checklist voor huwelijkstherapie aan het invullen waren voor dit lastige praatboek, in plaats van te kijken naar een echtpaar dat zinvolle gesprekken voert en oprechte verandering ervaart.

Keer op keer ondergraaft het spel zichzelf. May en Cody overleven een spannende stealth-missie met slaperige moedervlekken, maar dan verschijnt het gesproken boek met meer werk. Een mooi filmpje wordt onderbroken door het pratende boek dat met de heup door de lucht stuwt en lege romantiektips roept. Het boek wordt een symbool van angst. Als het verschijnt, weten we dat de lucht uit de kamer wordt gezogen.

It Takes Two is een botsing van twee subsubgenres van de cinema uit de jaren negentig: de familiale scheidingsdramedie (mevrouw Doubtfire, Liar Liar, The Santa Clause) en het 'wat als ik nog kleiner was?' kinderkomedie (Honey, I Shrunk the Kids; FernGully; The Borrowers).

Dit is een verhaal over echtscheiding waarin we vonden dat we echtscheiding wilden. Cody en May lijken niet alleen liefdeloos, maar ook giftige ouders. Advies inwinnen bij zo'n onwaarschijnlijke bron - het vreselijke gesproken boek - maakt hun boog nog ongelofelijker en misleidend.

En toch wordt It Takes Two, net als al die hierboven genoemde films, af en toe overeind gehouden door de bereidheid van de ontwikkelaars om onverklaarbare creatieve beslissingen te nemen. Voor elk stukje van het spel dat ons irriteerde, zou een ander ons met open ogen laten staren naar de absurditeit ervan (zie: moord op eekhoorns en opgezette olifanten marteling).

De meeste games met een groot budget zouden een editor kunnen gebruiken om de onnodige stukjes weg te knippen die lijken te bestaan ​​om de lengte van het avontuur op te vullen en de prijs op de doos te rechtvaardigen. It Takes Two zou baat hebben bij een vergelijkbare trim, waarbij een meer ervaren schrijver nodig is om het zwakke verhaal en de dialoog op te lossen, naast een producer om de moeilijke keuzes te maken welke segmenten van het spel leuk zijn en welke ronduit saai.