Het leven gaat over het streven naar onmogelijke doelen en het vertrouwen hebben om ze te overwinnen. Soms faal je. Maar de uitdaging maakt het leven interessant. En het is wat me bijna een hartaanval bezorgde tijdens het spelen van Little Nightmares 2.

Om deze mini-recensie in te leiden, wil ik het volgende zeggen: horrorspellen zijn niet mijn vibe. Er zijn veel games waar ik dol op ben. Ik ben een grote RPG-fan. Ik hou van levenssimulators. Alles wat puzzelen, schieten, plunderen en ontdekken is absoluut voor mij.

Maar dit jaar wilde ik mezelf uitdagen. Ik wilde mijn tenen onderdompelen in de verboden horrorpoelen en eens en voor altijd uitzoeken of ik het stekelige kleine genre kon verdragen.

Blijkbaar ben ik nog steeds een enorm poesje.

Little Nightmares 2 was voor mij het verkeerde spel om mijn horroravonturen mee te beginnen. Als je een nieuw genre uitprobeert, moet je eerst je voeten erin dompelen. Langzaam. Ik ging ervan uit dat de schattige esthetiek van de game betekende dat het een gemakkelijkere rit zou zijn, maar het blijkt dat het de horrorfactor alleen maar naar de zoveelste graad verhoogt.

Om het spel van start te laten gaan, word je in een ziekenhuis gedropt vol met dreigende, rolstoelgebruikende mannequins. Net als bij het originele spel zijn Mono en Six klein en worden ze vaak overweldigd door de ‘grootheid’ van de spelomgeving. Ze zijn ook meestal machteloos buiten het vermogen om met objecten om te gaan en te klimmen.

Het betekent dat gevaren om elke hoek eruit kunnen springen en je kunnen grijpen, en dat je er niets aan kunt doen.

Het segment dat ik oorspronkelijk voor de game heb bekeken, was meer een actieplatformer met elementen van de horror van de game afgezwakt, maar het openingshoofdstuk voelt heel anders aan - en veel stiller. Mono wordt gedwongen om alleen door het grootste deel ervan te reizen, langs grimmige sanatoriumscènes zoals automatenlichaamsdelen die in bakken liggen, enge Ding-achtige handen die door de gangen dwalen en operatietafels bedekt met vuil.

Er zijn bloederige vleeshaken, ranzig eten, vreemd geschrift en vliegen in de gangen.

Combineer de grimmige, meestal zwart-wit-esthetiek met een minimalistische soundtrack, krakende deuren en het geklop van mannequinhanden en je hebt een mix die rijp is voor schrik.

En de jongen deed me schrikken van dit spel.

Hoewel Little Nightmares 2 afhankelijk is van klassieke jumpscares, komt de echte gruwel van de sfeer en het claustrofobische spelontwerp. Mono's acties en bewegingen zijn beperkt, dus wanneer een etalagepop tot leven komt en hem achterna rent, is het bijna onmogelijk om te ontsnappen. Meestal kom je bij de huid van je tanden onder een bank terecht, waarbij je je handen en kwijlende klauwen nauwelijks vermijdt.

De handige zaklamp kan veel van de wezens in de game stoppen. Maar omdat je vooruit moet rennen en jezelf tegelijkertijd moet verdedigen, kan het moeilijk zijn om door de enge gangen te navigeren zonder dood te gaan. Vooruitgang vereist een zekere finesse, en zelfs de vroege uitdagingen zijn lastig. Het is niet genoeg om te rennen en er het beste van te hopen - je zult jezelf correct moeten positioneren en je lichtstralen precies goed moeten timen.

Toen ik begon met het sanatoriumniveau, de koptelefoon op volle kracht en de kantoorverlichting laag, dacht ik dat het wel goed zou komen. Ik ben een volwassene, redeneerde ik. Het is maar een spel. Een uur later had ik een halve oortelefoon in, alle lichten aan en mijn smartwatch veroordeelde me vanwege mijn extreem verhoogde hartslag.

Begrijp me niet verkeerd, Little Nightmares 2 is een fascinerend, prachtig spel. Maar voor mijn gezond verstand koos ik ervoor om de handdoek in de ring te gooien.

Soms zijn games niets voor jou. Soms laten ze je hart sneller kloppen en moet je toegeven dat horrorspellen misschien een beetje te griezelig zijn.

Daar is geen schande voor.

Toen de rottende lijken en vliegen begonnen te verschijnen, was het ongeveer toen ik besloot om afscheid te nemen. Het specifieke soort horror van Little Nightmares 2 is maagkrampend en vies, en hoewel ik weet dat er meer genuanceerde segmenten zijn (zoals mijn vroege preview van de game), zeggen mijn hart en brein gewoon 'nee'.

Little Nightmares 2 is niet voor bangeriken. Als je geen horrorfan bent, zul je er waarschijnlijk niet van genieten. Als je op mij lijkt, zou je zelfs het lot kunnen verleiden door het te spelen.

Het kleine deel dat ik van het spel speelde, wond me op. Het levelontwerp is ongelooflijk slim, net als de manier waarop het spel spanning en verrassing opbouwt. Er hangt hier een ongelooflijke, filmische sfeer, en ik wou dat ik er vollediger van kon genieten. Maar ik weet dat ik 's nachts niet slaap als ik dit pad blijf volgen.

Als je zin hebt in een griezelige, leuke tijd, overweeg dan Little Nightmares 2. Het is een vreselijk klein spel. Zorg ervoor dat je de lichten aan houdt terwijl je aan het spelen bent.