In het begin van Kingdom Hearts III keert hoofdrolspeler Sora terug naar zijn ruimteschip met zijn Duck Dad Donald en zijn Dog Dad Goofy. Dit kerngezin zit in stilte en denkt na over een crisis. Toen we Sora voor het laatst ergens anders in deze zeventien jaar oude videogamefranchise zagen, was het momenten of eeuwen geleden.

Hij was gezakt voor een cruciaal onderzoek. De titel van Keyblade Master was hem ontzegd. Sora heeft alle fenomenale kosmische krachten verloren die hij ooit gebruikte in een botsing met een groep van ritsminnende, in pleather geklede duistere tovenaars.

Numoet hij ze helemaal opnieuw terugkrijgen. Zijn niveau is zowel letterlijk als figuurlijk teruggezet op één.

Andere karakters zijn elders op zoek naar een ander karakter. De enige aanwijzing die iemand heeft over waar en hoe hij deze vermiste persoon kan vinden, komt letterlijk van de maan-en-sterren-hoed-dragende tovenaar van ons collectieve onderbewustzijn, Yen Sid, ook bekend als The Sorcerer uit "Night on Bald Mountain". Deze wijze man vertelt Sora dat hij "The Power Of Waking" moet verwerven. Wat deze kracht ook is, wat het doet, waar Sora het zal vinden, hoe hij het zal gebruiken en wat het zal doen, Yen Sid weet het niet.

Duck Dad en Dog Dad kijken liefdevol toe terwijl hun tienerzoon zijn hersens uitzoekt over waar ze in de te grote wereld zouden moeten durven zoeken naar wat ze maar zoeken.

Een beltoon van een smartphone doorbreekt de koude stilte.

Dit beangstigt onze karakters. Ze wisten niet dat een van hen zelfs maar een telefoon had. Sora weet niet eens wat een telefoon is, tot het moment dat hij de rinkelende telefoon uit een van zijn zakken haalt. Knabbel en Babbel, de voormalige Rescue Rangers, vertelden ons dat die en die wilden dat Sora deze telefoon had, dus stopten ze hem in de zak van zijn nieuwe kleren voor hem. Zoals alle technologische dingen in het Kingdom Hearts-universum, is de telefoon gemaakt van magische Gummi-blokken.

De standaard oproepmodus is FaceTime. De familie van Sora besteedt zoveel minuten aan het praten met meerdere vrienden, alsof ze de uitgebreide familie bellen op Thanksgiving, dat mijn Xbox One X de helderheid van het scherm dimt vanwege een gebrek aan controllerinvoer. Ik reik naar de bank om met de analoge stick te wiebelen. De Xbox heeft de controller ook uitgeschakeld.

Ik wacht tot de controller weer wordt ingeschakeld, en het volgende moment van de Kingdom Hearts III-cutscene trekt me terug naar de realiteit. Zoals een personage Sora vertelt dat hij zijn Gummi-telefoon kan gebruiken om foto's te maken, raakt het me volledig: Kingdom Hearts II kwam twee jaar eerder uit dan de iPhone. Toen Kingdom Hearts I uitkwam, had ik niet eens een telefoon.

De Gummi Phone dient dus twee doelen. Ten eerste verklaart het canoniek de aanwezigheid van Kingdom Hearts III's industriestandaard in-game fotomodus.

Het is ook de kristallisatie van een dreigende dreiging in het onderbewustzijn van de speler, dat elk moment van snelle game-actie kan veranderen in een lang familiedrama-gesprek met letterlijk elk personage in dit hele universum van games en films. In de loop van Kingdom Hearts III's tweeëndertig uur durende speelduur (ik haastte me niet echt, hoewel ik niet bijna 100% voltooid was), bleef ik denken dat het spel zou kunnen bevriezen, net zoals ik in midden in het slaan van een baas met mijn Key To The City, en dan zou ik een half uur met mijn neefje moeten praten. Dat is niet gebeurd. Het hield zeker nooit op dat het zou kunnen gebeuren.

Een entertainmentproduct zo groot als Kingdom Hearts III komt niet elke dag langs. Heck, het komt amper één keer per decennium voor. Hoewel het pas het derde genummerde item in de serie is in zeventien jaar, zijn er ook verschillende andere uitloper-games, waarmee deze rekening houdt.

Op de een of andere manier verbindt het op bevredigende wijze een miljard verhaallijnen met betrekking tot de tientallen personages van bakkers die zowel kosmisch als komisch gedijen en lijden in een tiental spin-offs, mini-afleveringen, micro-afleveringen en exclusieve downloadbare of vrij te spelen tussenfilmpjes. Als je een fan bent van deze serie, is de kans groot dat je deze recensie niet eens leest. Je hebt deze recensie niet nodig om te weten dat je moet weten wat er in deze game gebeurt, zelfs als het de slechtste game ooit wordt.

Goed nieuws: het is niet de slechtste game ooit gemaakt. Bij lange na niet. Er zit gewoon veel bagage in.

Kingdom Hearts 'reputatie voor verhalende convolutie zal er altijd aan voorafgaan. Deze reputatie is grotendeels onverdiend. Je hoeft maar een of twee samenvattende video's te bekijken om genoeg te leren om elke relevante plot-beat in Kingdom Hearts III te volgen.

De game herinnert je er zelfs goed aan welke namen de personages zijn en waar ze vandaan komen. Er is al heel vroeg een handige tussenfilmpje waarin je alles leert wat je moet weten over antagonist Xehanort.

Hoewel de serie eigenlijk niet zo ingewikkeld is als de reputatie aangeeft, heeft het wel zijn rare poortwachtersaspecten. Probeer Googlen "Hoeveel Kingdom Hearts-spellen zijn er" en krijg geen hoofdpijn. Het is ook onduidelijk in welke volgorde je ze moet spelen en in welke volgorde je ze eventueel kunt overslaan. Serie-regisseur Tetsuya Nomura is notoir performancekunstenaar over de structuur en de stroom van zijn opus. Nieuwe inzendingen in de serie bestaan ​​vaak om een ​​enkel plotgat in een eerdere aflevering van de serie te dichten.

Kingdom Hearts I was een schattig en experimenteel actiespel met rollenspelelementen. Het bond een dozijn planeten met Disney-filmthema samen in een cross-over universum, verpakt met een nette kleine verhalende boog met Final Fantasy-smaak. Elf jaar en een dozijn games later kwam Kingdom Hearts χ [Ki] naar buiten om de aanloop naar gebeurtenissen die leidden tot gebeurtenissen waarnaar in Kingdom Hearts II wordt verwezen, uit te beelden en uit te leggen. Kingdom Hearts χ [Ki] begon trouwens als een browsergame, maar bevat overleveringsdetails die absoluut cruciaal zijn om de volledige reikwijdte van de plot van Kingdom Hearts III te begrijpen.

Daarom is het perfect en zelfs hilarisch on-brand voor Tetsuya Nomura om te zeggen dat de epiloogfilm van Kingdom Hearts III niet is opgenomen in de pre-release datadownload die mij als criticus is verstrekt.

Kingdom Hearts III is een Japans rollenspel met wortels in het PlayStation 2-tijdperk en zou ongetwijfeld onvolledig zijn zonder de belofte van een "True Ending". Echte fans zullen hun hoofd omhoog houden als ze aan de ervaring beginnen, wetende dat ze de wil bezitten om de True Ending te zien, wat er ook gebeurt, terwijl gewone spelers er misschien in zitten om te zien hoe hun favoriete Disney-personages monsters in elkaar slaan.

Het is zelfs nog verder on-brand voor Square Enix en Tetsuya Nomura om alleen cryptische hints te geven aan de pers over de methode om dit True Ending te ontgrendelen.

Blijkbaar vereist de True Ending dat spelers de fotomodus van de Gummi Phone gebruiken om foto's te maken van wat de game "Lucky Emblems" noemt. Deze hebben de vorm van het iconische Mickey Mouse-hoofd met drie cirkels. Af en toe kunnen deze emblemen uw aandacht trekken, geëtst in anders onopvallende muren. Soms zullen Donald of Goofy kwaken of ‘gapen’ over hoe er misschien een geluksembleem in de buurt is. Plichtmatig haalt de gelovige in het ware einde zijn camera tevoorschijn.

Terwijl een speler stoeit en dartelt door liefdevol weergegeven Disney-filmactie-ervaringen, begeleid door de echte helden van deze respectievelijke films, zijn ze vrij om alles te fotograferen wat ze willen. Je kunt de camera omdraaien en een selfie maken. Je kunt Woody en Buzz Lightyear in de selfie krijgen. Je kunt Raponsje erin krijgen. Je kunt de camera op Donald richten en hem perfect horen kwaken: "Wil je een foto van me maken?" Het is perfect. Toen ik het einde van het spel naderde, op het punt het ultieme kwaad te confronteren, in een achterlijk kijkende gemoedstoestand, opende ik het cameramenu en keek door mijn fotoalbum. U kunt maximaal 100 foto's bewaren. Ik wist dit toen ik mijn reis door Kingdom Hearts III begon te documenteren. Daar zijn ik en Buzz Lightyear. Daar zijn ik en Woody. Daar is Donald. Er is Goofy. Er is Raponsje.

Aanvankelijk steken foto's van Lucky Emblems eruit als leestekens tussen zinnen van grappige selfies. Dat verandert in de loop van de tijd; het plezier vervaagt en het bedrijf neemt het over. Ik heb nooit een selfie gemaakt met Anna uit Frozen. Ik heb nooit een selfie gemaakt met Dollar Menu Johnny Depp. Een forensisch wetenschapper die door mijn Kingdom Hearts III-fotoalbum bladert, zou waarschijnlijk verklaren dat de overledene een obsessie met muren bezit.

Is dit een aanfluiting van completistisch gedrag van videogames? Is dit een weergave van Sora's eeuwige glimlach die slechts een worsteling maskeert om zich te concentreren op de goede herinneringen en niet toe te staan ​​dat het gewicht van zijn lot hem psychisch dood verplettert? Is Tetsuya Nomura ons aan het slepen door te eisen dat de speler een paar dozijn muren fotografeert als ze het ware einde willen?

Niet noodzakelijk. De True Ending vereist alleen dat u de foto's maakt. U kunt ze altijd direct daarna verwijderen.

Of kan je? Gezien de enorm rommelige aard van het complexe systeem van regels van Kingdom Hearts met betrekking tot lichaamsbezit en tijdreizen, besloot ik dat het me niet zou verbazen als ik de foto's moest houden. Dus ik heb ze allemaal bewaard.

In 2005 in Tokio, twee jaar voor de iPhone, ontmoette ik een vrouw in een bar. Net als in die tijd populaire bargesprekken, vergeleken we onze telefoons. Ze liet me haar foto's zien. Elke foto was een foto van een kleine cake of cupcake. Elke foto in mijn telefoon was een afbeelding van een band die muziek speelde. Ze vroeg: "Zie je elke dag bands?" en ik zei nee. Ik vroeg: "Eet je elke dag cake?" en ze zei nee.

Daarom moeten we bij het beoordelen van Kingdom Hearts III beslissen of we elke dag bands zien, elke dag cake eten of elke dag naar stenen muren staren. De waarheid is dat we die allemaal altijd alle drie doen, elke dag de hele dag.

We kiezen alleen welke we fotograferen.

Ik wil het ware einde. Dus ik heb veel foto's van muren.