Voor veel triple-A-games betekent het aanspreken van een groot publiek dat spelers de game altijd moeten kunnen uitspelen. Dat zorgt er vaak voor dat gevechten, verkenning en puzzels zo toegankelijk mogelijk worden gemaakt. Maar soms slaat dit door, en wordt een spel té geleid. Hell is Us gooit al die conventies overboord. Geen quest logs, geen kaarten, geen pijlen die je wijzen waar je heen moet. In plaats daarvan vertrouwt de game erop dat jij zelf de weg vindt. Dankzij slimme puzzels en doordachte leveldesign levert dat spannende en belonende ontdekkingen op – ook al blijven het verhaal en de combat wat achter.

Het verhaal draait om Remi, een soldaat die terugkeert naar Hadea, een mysterieus land dat al jaren geïsoleerd is van de buitenwereld. Hij hoopt zijn ouders te vinden en te begrijpen waarom ze hem als kind het land uit smokkelden. Maar omdat hij zich nauwelijks iets van hen herinnert en hun lot onbekend is, moet Remi zelf aanwijzingen bij elkaar puzzelen in een land verscheurd door burgeroorlog en – vreemd genoeg – geplaagd door bovennatuurlijke wezens. Dit vormt meteen de basis van waar Hell is Us in uitblinkt: de speler zelf laten ontdekken.

Doordat er geen traditionele hulpmiddelen zijn, voelt de verkenning van Hadea’s open hubs verfrissend en belonend. Het is geen volledige open wereld, maar elke zone zit vol met verborgen kerkers, omgevingspuzzels en burgers in nood. Clues vind je in brieven, relikwieën of sleutels, of via gesprekken die aanvoelen als klassieke point-and-click-avonturen. Het oplossen van deze raadsels is altijd logisch en nooit nodeloos ingewikkeld, waardoor elke vondst waardevol voelt – ook al lijkt die in eerste instantie onbeduidend.

De variatie in puzzels verdient lof. Soms gebruik je een kompas en herkenbare landmarks om een pad te volgen, andere keren moet je klassieke dungeon-puzzels oplossen à la Zelda, zoals een reeks valstrappen in de juiste volgorde activeren om een deur te openen. De meeste puzzels kom je maar één keer tegen, wat elke ontdekking uniek maakt. Vaak blijken kleine raadsels bovendien stukjes te zijn van een groter mysterie, wat extra motivatie geeft. Hoewel de game spelers vrijlaat, is er een handig overzicht dat de belangrijkste kernpunten van het verhaal bijhoudt. Dat was voor mij precies genoeg houvast: enkel de feiten, en jij moet zelf uitzoeken wat je ermee doet. Het menu is wel wat onoverzichtelijk, met te veel tabbladen en te weinig filteropties om specifieke aanwijzingen snel terug te vinden. Bij sidequests is er zelfs helemaal geen tracking: je moet zelf onthouden wie waar stond en wat ze wilden. Dat klinkt misschien lastig, maar juist daardoor voelde elke beloning verdiend.

Het zorgde er ook voor dat ik elke hoek wilde onderzoeken. Zelfs wanneer ik een deur of puzzel nog niet kon oplossen, had ik zin om later terug te keren – soms voor een sleutel, soms voor een nieuw stukje lore. De achtergronden van Hadea zijn bijzonder interessant, met een geschiedenis vol culturele en religieuze conflicten die via brieven en artefacten indrukwekkend wordt uitgediept. Minder geslaagd is het gebrek aan snelle fast travel, waardoor backtracking soms vermoeiend werd.

Helaas haalt de combat dat niveau niet. Gevechten bestaan vooral uit het herhalen van een simpele combo, en dat wordt al snel eentonig. De drone die Remi bij zich heeft, zorgt wel voor afwisseling: vijanden afleiden, een puls die meerdere doelen verlamt, of Remi als zaagblad door groepen laten maaien. Het interessantste systeem is de actieve healing, waarbij je op het juiste moment een knop indrukt om te genezen – dat gaf gevechten wat spanning. Toch werden de vijanden gaandeweg voorspelbaar en begon ik ze liever te ontwijken zodra mijn wapens krachtig genoeg waren.

Er zijn vier wapentypes, maar alleen de dubbele bijlen voelden echt leuk om te gebruiken. Het spel moedigt experimenteren nauwelijks aan, waardoor de thematisch interessante, op emoties gebaseerde vaardigheden onderbenut blijven. Zonde, want de vijanden zijn creatief ontworpen: vreemde, parelmoerachtige vormen die aan abstracte kunst doen denken en emoties projecteren als aanvallen. Het had iets weg van de film Annihilation – en dat bedoel ik positief. Het verhaal daarentegen wist me minder te grijpen. Remi is een vlak personage wiens kille houding meer een excuus lijkt voor zijn saaiheid dan een gelaagde eigenschap. Zijn samenwerking met een koppige journaliste voegt weinig toe, en de ogenschijnlijk belangrijke antagonist wordt uiteindelijk onderbenut. De eerste twee hoofdstukken zijn sterk, maar het laatste deel voelt gehaast, legt te veel nadruk op de middelmatige combat, en eindigt met een teleurstellende climax.

Hell is Us voelt als een moderne interpretatie van het klassieke actie-avontuur, maar eentje die eigenlijk liever zonder gevechten was uitgekomen. De puzzels en verkenning zijn veruit de sterren van de show; de actie is slechts goed genoeg om mee door te komen. Ondanks zijn gebreken blijf ik gefascineerd door de raadsels en mysteries van Hadea, en ik kijk nu al uit naar toekomstige verhalen in deze bijzondere wereld. Het is geen perfecte game, maar wel een gedurfde en respectvolle eerste stap.