Na Borderlands 3 stelde ik mezelf een moeilijke vraag: is een van mijn favoriete series me voorbijgegaan? Die release uit 2019 deed me beseffen dat de laatste Borderlands die ik écht heb genoten – afgezien van Telltale’s uitstekende Tales from the Borderlands – Borderlands 2 uit 2012 was. Daarom begon ik met de nodige scepsis aan Borderlands 4. Gelukkig lijkt Gearbox dezelfde pijnpunten te hebben gezien, want dit vierde deel introduceert en verfijnt zoveel elementen dat het misschien wel mijn nieuwe favoriet in de reeks is.

Borderlands 4 biedt opnieuw de herkenbare mix: je kiest één van vier Vault Hunters en schiet je een weg door duizenden gemaskerde maniakken en gemuteerde monsters. Vijanden verslaan levert niet alleen waardevolle ervaring op om je personage te levelen, maar ook een stortvloed aan wapens. Zoals altijd zijn die wapens een hoogtepunt; elk gevecht kan een nieuwe favoriet opleveren, een adrenalinekick die ik tijdens mijn 50 uur speeltijd nooit beu werd. Hoewel upgrades voor mijn vaste loadout zeldzaam waren, leefde ik voor de momenten waarop ik iets unieks vond – zoals een sniper die bommen afschiet of een mes dat mini-zwaartekrachtvelden creëert.

De loot is verslavend, maar de gevechten zelf zijn minstens zo leuk. Ze kunnen soms iets te lang duren, maar de variatie in vijandelijke facties houdt het fris, en elke keer dat de muziek veranderde bij de komst van een “Badass”-variant, zat ik weer rechtop. Het voelde fantastisch om vijanden neer te halen met mijn precisie-aanvalsgeweer en daarna de strijd in te duiken met een corrosieve shotgun. Een mes gooien om de genadeklap te geven terwijl ik herlaadde, gaf me keer op keer het gevoel een actieheld te zijn.

Het verhaal speelt zich af op Kairos, een wereld onder het juk van de Timekeeper, een antagonist die orde boven alles stelt. Gearbox heeft een indrukwekkende slechterik neergezet die zich duidelijk onderscheidt van eerdere tegenstanders, en voor mij de sterkste “big bad” sinds Handsome Jack. Wie juist meer chaotische vijanden zoekt, krijgt die volop via zijn handlangers. De cast van Vault Hunters behoort tot de beste van de serie. Elke jager heeft meerdere skilltrees en unieke Action Skills. Rafa is snel en gericht op pure schade, Harlowe verspreidt statuseffecten, Vex roept steunende geesten op, en mijn favoriet Amon gooit elementaire bijlen of roept een vurige barrière op. Dankzij de bredere skilltrees en talloze cosmetische opties kun je personages meer dan ooit personaliseren.

Ook nieuw zijn de traversal-mechanics: gliden, grijphaken en meer. Ik genoot van momenten waarop ik al zwevend een vijand neerhaalde, landde met een ground-slam, meteen doorschoof in een sliding shotgun-knal en daarna met mijn grijphaak wegzipte. Dit geeft zoveel dynamiek aan de gevechten dat het moeilijk voor te stellen is om terug te gaan naar oudere Borderlands zonder deze moves. Wel leidde de overbelasting van één knop – die tegelijk dodge, ground-pound én crouch uitvoerde – bij mij soms tot frustrerende doodjes.

Kairos is de grootste wereld die de serie ooit heeft gehad en zit vol afleidingen: veilige huizen, wereldbazen, en interessante zijmissies. Vaults zijn er ook weer, met golfgevechten en intense eindbazen, maar het is jammer dat deze content vaak verborgen zit achter een vage “warm/koud”-meter die niet goed werkt in de gelaagde wereld. Gelukkig maakt het oproepbare Digirunner-voertuig verkennen snel en makkelijk.

Hoewel verkennen mijn favoriete aspect was, kan de open wereld soms vermoeiend zijn door de onduidelijke routes. De nieuwe Echo-4-robot helpt bij navigatie, maar zijn aanwijzingen zijn wisselend. Daarnaast schaalt het spel netjes mee met je level, al voelt de plotselinge moeilijkheidspiek aan het einde oneerlijk en haalde het de vaart uit de finale. Toch is het verhaal consistenter dan ooit, met een betere balans tussen humor, memorabele personages en gedenkwaardige set-pieces.

De grootste minpunten zijn dat sommige stukken te lang doorgaan: gevechten met te veel golven, missies met te veel opeenvolgende opdrachten en bazen met belachelijk veel levenspunten. Zeker wanneer zulke bullet-sponge-bazen meerdere vormen hebben, worden ze eerder vervelend dan spannend. Gelukkig zorgt de uitstekende co-op ervoor dat dit draaglijk blijft, met gemakkelijk joinbare sessies, verbeterde fast travel en herspeelbare bazen. In singleplayer wordt wel duidelijk dat bepaalde gevechten niet helemaal goed zijn afgestemd. Ondanks dat veel kernaspecten behouden zijn, heeft Gearbox ze zo verfijnd dat Borderlands 4 boven al zijn voorgangers uitstijgt. Het is een chaotische looter-shooter die de gloriedagen van de serie waardig voortzet. Het balanceert uitbundigheid en beheersing tegelijk – een paradox die, gezien de naam van de reeks, eigenlijk perfect past.