Toen Square Enix eerder dit jaar Marvel's Guardians of the Galaxy op de E3 onthulde, was ik niet enthousiast. Het idee om alleen te spelen als Peter "Star-Lord" Quill, misschien wel het minst interessante lid van de supergroep die de melkweg bewaakt, deed me niets. De slechte technische prestaties die in de vroege beelden van de game te zien waren, hielpen niet. Dus schreef ik het af, en negeerde volgende trailers en previews voor een game die duidelijk niets voor mij was. Nu, na 15 uur non-stop gelach, vreugde en opwinding, schrijf ik het weer op, wat absoluut iets is dat ik kan doen.

In Marvel's Guardians of the Galaxy speel je als Peter Quill, ook bekend als Star-Lord, een half-mens, half-Spartoi-ruimtecowboy die struikelt in het leiden van de titulaire rag-tag-groep van intergalactische helden die te huur zijn. Zijn bemanning bestaat uit de vlezige groene krachtpatser Drax the Destroyer, de dodelijke huurmoordenaar (en dochter van Thanos) Gamora, het levende boomwezen Groot, en zeker-niet-een-wasbeer Rocket, de munitie- en technologie-expert van het team.

Dit zijn niet dezelfde Guardians of the Galaxy uit het Marvel-filmuniversum, en het is ook niet het team van de huidige stripboekcontinuïteit. Deze Guardians zijn een unieke creatie van ontwikkelaar Eidos-Montréal. Hoewel de game de disfunctionele ruimtefamiliesfeer van de Marvel-films handhaaft, staan ​​Star-Lord en zijn metgezellen een beetje dichter bij hun komische tegenhangers. Bijvoorbeeld, in plaats van de zoon van Ego the Living Planet te zijn, is Peter Quill hier de zoon van J'son, leider van de planeet Spartax. In plaats van te sterven aan kanker, zoals in de films, wordt Peters moeder neergeschoten door moordenaars die proberen Peter te vermoorden en de bloedlijn van J'son te beëindigen. Gedurende het spel worden we getrakteerd op kleine glimpen van Peter's leven op aarde, toen het alleen hem, zijn moeder en hun majestueuze harders waren.

Zoals Peter Quill weet, vindt de echte actie echter plaats in de verre ruimte. De game begint met de Guardians, amper een jaar na hun oprichting, die doen waar ze goed in zijn: ruimtemisdrijven. Vastgebonden voor geld breekt het team de quarantainezone binnen, een site die is afgesloten na een enorme interstellaire oorlog, in de hoop een waardevol monster te vangen dat ze voor snel geld aan Lady Hellbender, de Monster Queen, kunnen verkopen. Er gaat iets mis en de Guardians worden gearresteerd door het Nova Corps. Gegeven de keuze tussen het betalen van een enorme boete of naar de gevangenis gaan, beraamt het team een ​​complot om een ​​van hun meer monsterlijke leden aan Lady Hellbender te verkopen om geld te genereren om de boete te betalen en terug te keren naar hun regelmatig geplande streken. Dit leidt tot een van de eerste grote keuzes van het spel. Wie gaat het team verkopen aan Lady Hellbender, Groot of Rocket? Natuurlijk, Groot is een briljante gesprekspartner en ongelooflijk krachtig, maar Rocket verpakt een heleboel boze klootzakken in een schattig klein pakketje. Uiteindelijk heb ik, na veel gekibbel en gekibbel, besloten om Rocket te verkopen. Er gaan weer dingen mis, en nu hebben niet alleen de Guardians of the Galaxy schulden, maar worden ze ook door de hele melkweg opgejaagd door een zeer boze Monster Queen. Hoewel ik betwijfel of het kiezen van Groot tot een heel ander resultaat zou hebben geleid, is het leuk om een ​​keuze te hebben.

Als je denkt: "Nou, dat escaleerde snel", heb je nog niets gezien. De plot blijft escaleren door de 16 hoofdstukken van de game en evolueert snel van "we hebben contant geld nodig" naar "oh god, het hele universum gaat eindigen". Het zou geen Guardians of the Galaxy-game zijn zonder enige bewaking van de melkweg.

Vrij van de ketenen van de continuïteit van komische films, is Eidos-Montréal in staat om enkele van de krachtigste spelers van Marvel aan te boren, waardoor een aantal werkelijk spectaculaire verhaallijnen ontstaan ​​waarbij ik opgewonden naar het scherm wees in een wanhopige poging om mijn echtgenoot geïnteresseerd te krijgen in mijn nerdy stripboek onzin. "Kijk! Het is (geredigeerd)!” Ik zou schreeuwen, terwijl ze geduldig knikten en luisterden naar hun podcast over ware misdaad.

Het verhaal in Guardians of the Galaxy is sterk. De humor is nog sterker. Het heen en weer tussen leden van het team terwijl ze buitenaardse planeten en enorme ruimteschepen verkennen, zorgt altijd voor een glimlach, zo niet een volledige lach. "Groot zegt dat de planten hier allemaal gemeen of dom zijn", grapt Rocket op een planeet vol exploderende flora. We hebben Drax die alles letterlijk neemt, Rocket maakt grapjes over Quills dode moeder, Gamora vraagt ​​zich af hoe een nieuw gevormd kader van slechteriken hun uniformen zo snel maakte. Laat in het spel is er een uitgebreide reeks met een personage dat ik niet mag noemen, dat is een van de meest hilarische dingen die ik ooit in een videogame heb gehoord.

Wanneer Guardians of the Galaxy mijn kanten niet splijt, maakt het indruk op mij als een fan van pulp-sciencefiction. De buitenaardse wezens en planeten die in het spel worden afgebeeld, doen me denken aan de stoffige oude tijdschriften die ik vroeger vond op sci-fi-conventies, hun omslagen bespat met bizarre landschappen en wezens die mijn wildste verbeelding te boven gingen. Afgezien van de flashbacks naar de aarde uit de jaren 80, is elke setting in het spel fantastisch.

Wat een uitstekend gebruik van het videogamemedium om iets echt unieks te creëren. Er zijn geen planeten die eruitzien als "Aarde, alleen een andere kleur." Niets ziet eruit alsof het is gefilmd in een steengroeve of een woestijn met Instagram-filters. Zelfs ruimteschepen, waar ontwerpers weg konden komen met generieke metalen platen en roosters, bestaan ​​uit onbekende, buitenaardse elementen. Door als halfmenselijke slimmerik Peter Quill te spelen, blijft de ervaring geaard. In een team met bovenmenselijke krijgers, een bewuste boom en een harig klein wetenschappelijk experiment, is hij een man met een geweer en jetlaarzen. Natuurlijk, het is een magisch pistool achtergelaten door zijn buitenaardse vader die in staat is om de kracht van verschillende elementen te benutten, maar het is niettemin een pistool.

Dus, hoe is het om de halfmenselijke leider te zijn van een bende buitenbeentjes in de ruimte? Het lijkt veel op Noctis zijn, de leider van een groep hete jongensavonturiers in Final Fantasy XV van Square Enix. Terwijl Peter buitenaardse werelden verkent, zijn Gamora, Groot, Drax en Rocket zijn Gladiolus, Ignis en Prompto. Ze zijn zijn constante metgezellen en zorgen voor een gestage stroom van commentaar tijdens hun planeetomspannende avonturen. Terwijl ze over het oppervlak van een buitenaardse wereld dwalen, kunnen ze de aandacht vestigen op interessante punten. Wanneer ze een obstakel tegenkomen, kunnen ze Peter een hint geven over hoe hij bijvoorbeeld de ijsinstelling van zijn Element Gun kan gebruiken om water te bevriezen tot een verplaatsbaar platform.

En in de strijd worden Gamora, Groot, Drax en Rocket belangrijke wapens in het arsenaal van Star-Lord. Terwijl Peter rondrent, met zijn geweren schiet of stoten uitdeelt, kun je de actie pauzeren en commando's geven aan je teamgenoten. Elk personage heeft een reeks van vier speciale vaardigheden die je kunt ontgrendelen terwijl je het spel speelt, en deze vaardigheden vullen elkaar vaak mooi aan, waardoor het team echt als een team voelt. Groot begint bijvoorbeeld met een vaardigheid die vijanden op hun plaats wortelt. Als hij dat eenmaal heeft gedaan, zijn die ongelukkige vijanden hulpeloos om het vermogen van Rocket te ontwijken om het gebied te bedekken met explosies voor enorme schade. Wanneer het team een ​​vijand tegenkomt die te snel is om aan te vallen, kan Groot hem grijpen, waardoor Gamora en Drax een van hun langzamere maar krachtigere aanvallen kunnen gebruiken.

Hoewel je Peter Quill alleen rechtstreeks bestuurt, voelt het alsof de Guardians samenwerken om elk gevecht te winnen. Wat een enorm nadeel leek toen de game voor het eerst werd aangekondigd, is eigenlijk een nogal nette manier om je het belangrijkste onderdeel van een krachtig team van intergalactische helden te maken. Jij bent de lijm die de andere vier ervan weerhoudt elkaar te vermoorden en er klaar mee te zijn.

Vechten is leuk, vooral omdat Peter nieuwe krachten ontgrendelt voor zijn Elemental Gun. IJs kan een vijand bevriezen, waardoor ze in stukken kunnen worden verbrijzeld. Elektriciteit verlamt vijanden en kan schilden neerhalen. Magma veroorzaakt een schade-over-time effect. En dan is er nog de beste kracht van allemaal, wind. Met wind kan Peter verre vijanden naar zich toe trekken, waardoor ze in een verzwakte, gemakkelijk te verslaan staat achterblijven. En als Peter bij een hoge richel staat wanneer hij schiet, worden de vijanden geteleporteerd naar de lege lucht en vallen ze onmiddellijk dood neer.

Het is een vechtsysteem dat is gebouwd om te experimenteren, maar het houdt niet altijd stand. Er zijn gevechten waarbij het duidelijk is dat de game wil dat je krachten op een specifieke manier gebruikt die niet meteen duidelijk is, waardoor ik als een idioot over het slagveld strompelde totdat ik het doorhad. Andere keren zullen gevechten plaatsvinden in beperkte ruimtes, en wanneer je probeert om uit die ruimtes te komen, vervaagt het spel even voordat je teruggaat naar het gebied waar het je wil hebben. En hoewel gevechten over het algemeen vermakelijk zijn, is er een punt in een laatste hoofdstuk waar gevechten frequenter worden en beginnen te voelen als opvulling voor de grote finale.

Dan is er het huddle-systeem. Terwijl je team vecht, vult een huddle-meter zich. Als het vol is, kun je op de schouderknoppen drukken om het team bij elkaar te roepen. Na een korte discussie over hoe de strijd verloopt van je teamgenoten, krijg je een paar dialoogkeuzes. De juiste keuze inspireert en verfrist het hele team, terwijl de verkeerde keuze Star-Lord alleen maar verbetert. Wanneer het gevecht weer wordt hervat, wordt een willekeurig deuntje uit de met hits bezaaide soundtrack uit de jaren 80 afgespeeld.

Er gaat niets boven de strijd aangaan met een enorme, schermvullende baas op de klanken van 'Don't Worry, Be Happy' van Bobby McFerrin. Tijdens een van de dramatische laatste gevechten van het spel, eindigde ik Rick met een krachtige buitenaardse entiteit. Maakt de muziek de gevechten beter of slechter? Ja. Ook nee. Hoezeer ik ook hou van de pure absurditeit van dit alles, ik heb het gevoel dat sommige gevechten aanzienlijk zijn afgeprijsd dankzij de Walkman van Peter Quill. Hoe indrukwekkend de soundtrack van de game ook is, er zijn momenten dat ik liever bij de reguliere vechtmuziek blijf voor een dramatisch effect. Weet alleen dat als je op dezelfde manier lastiggevallen wordt, er een optie is (voornamelijk voor streamers) om auteursrechtelijk beschermde muziek te vervangen door niet-gelicentieerde alternatieven.

Ik was ook geen grote fan van de frequente bugs en glitches die ik tegenkwam. Tijdens het verkennen van buitenaardse vergezichten verloor ik steeds leden van het team, meestal vlak voordat ik een obstakel tegenkwam dat hun speciale vaardigheden vereiste om te overwinnen. Een verborgen kostuum op een bijzonder ijzige planeet bleef buiten bereik omdat ik Groot nodig had om een ​​platform voor me op te heffen, en Groot bleef AWOL doorgaan. Elders kwam ik vast te zitten omdat ik Gamora's zwaard nodig had om een ​​obstakel om te hakken en Gamora had het meteen verkloot. Dit soort problemen losten soms op na het herladen van mijn laatste checkpoint. Soms wilden ze dat niet. Er is vermoedelijk een day-one-patch in de maak die de meeste problemen die ik had zal oplossen, maar wees niet verbaasd als er nog steeds een vreemde storing is.

Ondanks de frustrerende technische problemen genoot ik van bijna elk moment van de ongeveer 15 uur die ik besteedde aan het spelen van Marvel's Guardians of the Galaxy. Ik hou van de gevechten en geklets. Ik vond het leuk om nietsvermoedende vijanden van kliffen te laten vallen. Ik vond het niet erg dat Rocket probeerde me "Quill's Mom" ​​te laten beantwoorden op een vraag van een beveiligings-AI. Ik hield van de ongemakkelijke pogingen van Drax om met Lady Hellbender te flirten. Ik was dol op elk moment dat ik doorbracht met de Sovjet-ruimtehond Cosmo, die echt de beste jongens is. Ik heb vooral genoten van het geheime zesde lid van de Guardians, Kammy de paarse ruimtelama.

Net als de titulaire scrappy-band van underdogs, tartte Marvel's Guardians of the Galaxy al mijn verwachtingen. Wat ik verwachtte een ongemakkelijke mishandeling te zijn van een van Marvel's meest onwaarschijnlijke superheldenteams, bleek een van de meest getrouwe en vermakelijke afbeeldingen van de Guardians te zijn sinds hun filmdebuut in 2014, en een van mijn favoriete games van 2021.