In 2016 heeft Doom de klassieke shooter opnieuw uitgevonden tot een hectische maar moderne vorm. De bloedige escapades van de Doom Slayer waren vol kogels en lef. Het was een groezelige hamburger van een videogame. Doom Eternal is groter en bloediger, bijna tot op het punt van overdaad. Het is dezelfde hamburger die in een vat met heerlijke speciale saus wordt gedoopt. Behalve dat de portiegrootte zo groot is dat het moeilijk is om je daarna niet een beetje misselijk te voelen.

Desalniettemin is Doom Eternal ongelooflijk. Het is een hellaciously gewaagde stap voorwaarts van de soft-rebooted serie die zelfs de meest stodgiest van old school Doom-fans tevreden zal stellen. Als je wilt scheuren en scheuren, is er waarschijnlijk geen betere plek dan Doom Eternal. Hij wil ook met teveel ballen jongleren. Er zijn toevoegingen aan het vechtsysteem, een hele reeks ontgrendelbare items, online multiplayer waarin de mens het opnemen tegen demonen, tientallen wapenupgrades, veel meer oude kennis en verhaalverbindingen met oudere games die verrassende onthullingen bieden. Doom Eternal werkt volgens één stelregel: meer, meer, meer. Veel van dit werkt, een deel ervan is een onschuldige ergernis en een paar dingen zijn actief frustrerend. De frustrerende delen voorkomen niet dat Doom Eternal een geweldige game is, maar ze zijn er wel. Ze laten zichzelf zien met elke tutorial-pop-up, cosmetische beloning of late toevoeging aan de fantastische maar steeds drukkere gevechten van de game.

Een van de grotere verschillen in DOOM Eternal: de bazen zijn een grotere lastpost. Zelfs de mini-bazen kunnen lastig zijn, als je niet oplet. Hier is wat je moet doen.

DOOM Eternal heeft alles te maken met het hebben van de juiste tool voor de klus. Maar sommige tools zijn belangrijker dan andere. Dat is het zware kanon.

Maakt het uit of de meeste spelers hier alleen zijn voor geweld en goede tijden, in tegenstelling tot al die andere dingen? Waarschijnlijk niet. Doom Eternal leeft door de kracht van zijn schietpartij, en met een paar opmerkelijke concurrenten zoals Titanfall 2, is er niets dat in de buurt komt van dit niveau van opwinding.

Doom Eternal speelt zich twee jaar na de Doom van 2016 af. De aarde is binnengevallen door demonische legioenen die het grootste deel van de bevolking hebben weggevaagd. Deze krachten worden geleid door een vreemd engelachtig wezen genaamd de Khan Maykr en een drietal "Hell Priests" die verantwoordelijk zijn voor het oproepen en versterken van de horde. The Doom Slayer, onze altijd gehelmde en gedachteloze gewelddadige held, keert terug naar de aarde om de Hell Priests op te sporen en een einde te maken aan de invasie. Zijn zoektocht voert hem door meerdere dimensies en onthult geheimen over het leven dat hij leefde voordat hij een legendarische krijger werd. Narratief heeft Doom Eternal meer aan de hand dan voorheen. De grenzen tussen legende en realiteit worden minder vaag, en goed bewaakte geheimen en plots worden tijdens het proces onthuld. Wie is de Doom Slayer? Wat voedt echt "argent energy", de schijnbaar oneindige stroomvoorziening die bedrijven zochten in de vorige game, die de Khan Maykr ook lijkt te begeren? Als je op de een of andere manier antwoord op die vragen wilde hebben, dan zal het verhaal van Doom Eternal ze leveren, en dat zal het met een onhandig vertrouwen doen.

Het uitgangspunt is hetzelfde als altijd: er zijn demonen die moeten worden gedood en talloze manieren waarop je ze onherkenbaar kunt verknoeien. Doom Eternal bevat dezelfde kerngevechtslus als de Doom uit 2016. Gewonde vijanden zullen ervoor zorgen dat ze in een kwetsbare toestand terechtkomen, waarin ze kunnen worden vernietigd met een "glorie-moord". Deze verbazingwekkend gewelddadige afwerkingsbewegingen, een heiligverklaring van de dodelijke slachtoffers van Brutal Doom, zorgen ervoor dat vijanden exploderen in een uitbarsting van bloed en gezondheidspunten. Je schiet rond, verwondt vijanden, zoomt in, slaat hun schedels in om je gezondheid op peil te houden, barst uit en blijft moorden. Het is moeilijk te onderschatten hoe bevredigend deze kerngevechtslus is. Er is net genoeg strategie in het spel. Moet ik tijd verspillen aan het verzwakken van zombievoer, zodat ik mijn gezondheid terugkrijg, of blijf me concentreren op die Arachnotron die achter me aan zit? Moet ik mijn kettingzaag nu gebruiken, een vijand doormidden snijden en daarbij munitie verzamelen, of hem bewaren tot ik genoeg benzine heb om hardere vijanden in een oogwenk in tweeën te snijden? Deze bevredigende lus stolt tot iets dat zowel ongelooflijk diep als geestdodend eenvoudig is. Soms kies je methodisch vijanden, soms schiet je je raketwerper tevoorschijn en blaas je alles in plakkerige klodder.

De Doom-strijd van 2016 was een rechttoe rechtaan maar weloverwogen dans. Doom Eternal transformeert het in een elleboog-werpende put mosh, voortbouwend op de kernlus door een verscheidenheid aan tools en tactieken toe te voegen. Deze opties zijn soms overweldigend. Naarmate er steeds meer upgrades worden ontgrendeld, bestrijd je bloats met mogelijkheden. Het kan moeilijk zijn om al je opties bij te houden als je wordt opgejaagd door een Baron of Hell of wordt gestraald door een Mancubus. Als u deze opties echter optimaal gebruikt, kunt u de strijd aangaan met tien tot twintig punten op de wijzerplaat.

Eerst en vooral is er de toevoeging van de Flame Blech, een korte vlammenwerperaanval die minuscule schade veroorzaakt maar één belangrijk voordeel heeft: elke vijand die in brand staat, genereert bepantsering wanneer hij wordt neergeschoten of gedood. Het is gemakkelijk om de Flame Blech af te doen als een nutteloze gadget wanneer je hem voor het eerst aanschaft. Glory kills maken het genereren van gezondheid gemakkelijk en hoewel Doom Eternal een moeilijker spel is dan zijn voorganger, zijn de vroege levels relatief tam. Er is geen overweldigende behoefte aan bepantsering als je al ongelooflijk mobiel bent en waterspuwers doormidden kunt scheuren voor een bloeddouche die je gezondheid herstelt. Naarmate het spel vordert, blijkt de Flame Belch nuttiger te zijn. Vijanden worden agressiever en hun composities bevatten gevaarlijke elitemonsters. Leren om kleine vijanden in vlammen te doven en ze in bepantsering te blazen, wordt veel essentiëler. Het is een welkome tool, hoewel het benadrukt wat ongetwijfeld een punt van gesprek en twist tussen spelers zal zijn: zijn er te veel dingen?

Omdat, om te herhalen, er ontzettend veel dingen zijn. Naast de Flame Belch hebben spelers toegang tot frag- en ijsgranaten die clusters van vijanden kunnen opblazen of op hun plaats kunnen bevriezen. Elk wapen heeft twee verschillende variaties die kunnen worden ontgrendeld. Het Heavy Cannon, een betrouwbaar machinegeweer, kan miniatuurraketten afvuren of als een soort sluipschuttersgeweer worden gebruikt. Het plasmageweer kan worden geüpgraded met een krachtig explosief golfvermogen of een vergrendelbare microgolfstraal die vijanden opblaast als ze doodgaan. Er zijn runen om te ontdekken die permanente krachten ontgrendelen, zoals de mogelijkheid om de tijd te vertragen wanneer je in de lucht richt of je sprintsnelheid te verhogen. Vijanden hebben zwakke punten op hun lichaam die het beste kunnen worden afgehandeld met specifieke wapens en schietmodi.

Doet die cacodemon hun mond open? Je kunt beter een granaat afvuren met je aangepaste jachtgeweer. Die engelachtige priester schiet van een afstand? Je kunt ze onmiddellijk doden met een precisiebout van een Heavy Cannon die op hun schedel wordt geschoten. Doom Eternal is overspoeld met upgrades, aanpassingen en opties die de gevechtslus ingewikkelder maken. Aan de ene kant bieden deze opties spelers verschillende manieren om met vijanden om te gaan. De mogelijkheid ruimte is groter; je hebt altijd iets beschikbaar om met een specifieke dreiging om te gaan en je krijgt carte blanche om de tactieken te gebruiken die je wilt. Dit maakt van gevechten een echt expressieve ervaring, zelfs als je vaak merkt dat je op de belangrijkste tactieken vertrouwt om met specifieke vijanden om te gaan.