Mario mag misschien wel de belangrijkste platformheld van Nintendo zijn, maar afhankelijk van je generatie – in mijn geval de mijne – staat Donkey Kong daar heel dicht bij. Soms zelfs bovenaan, afhankelijk van mijn stemming. Rare’s Donkey Kong Country-games waren voor mij vormende videogame-ervaringen, en Retro’s Returns en Tropical Freeze behoren tot de beste 2D-platformers ooit gemaakt. De Donkey Kong-franchise is echter vaak uitbesteed aan getalenteerde ontwikkelaars buiten Nintendo. Dat Nintendo’s interne team nu volledig achter de iconische springende aap staat, is dan ook een aangename verrassing – en een zeer welkome – na het ervaren van Bananza.

Donkey Kong Bananza is onmiskenbaar een platformgame, maar de kernmechaniek rond vernietigen maakt het anders aanvoelend, binnen een framework dat Nintendo ooit bijna tot perfectie bracht. Het verhaal volgt Donkey Kong en zijn per ongeluk geadopteerde jonge Pauline – de eerste ‘damsel-in-distress’ uit de originele Donkey Kong-arcadegame van 1981 – terwijl ze dieper de ondergrond in reizen naar de wensvervullende kern om haar veilig thuis te krijgen.

Ik moet toegeven dat het verhaal me verrassend genoeg raakte – een element waar Nintendo in hun games nooit prioriteit aan gaf. Ik ging net zoveel om Pauline geven als om Donkey Kong en genoot ervan haar zelfvertrouwen te zien groeien tijdens het avontuur. Haar gesprekken tijdens rustmomenten waren een plezier om te volgen, en de kleine details die ze over zichzelf prijsgaf, maakten haar charmant en vaak behulpzaam. Springen en precisie blijven essentieel, maar de echte ster van Bananza is de vernietiging. Bijna elk onderdeel van de omgeving kan door Donkey Kong’s enorme vuisten worden verbouwd of gesloopt. Het effect is op meerdere vlakken indrukwekkend: het creëert een gevoel van wilde chaos dat plezierig is om mee te spelen en maakt het vaak mogelijk om delen van de omgeving te omzeilen of verborgen geheimen te ontdekken. Een gigantisch granieten blok uit de grond trekken om een vijand te verpletteren en zo een gouden, breekbaar skelet te onthullen is precies het soort moment waar videogames voor gemaakt lijken te zijn.

Dat gezegd hebbende, constant alles stuk slaan kan op een gegeven moment vermoeiend worden. Hoewel de destructie nooit volledig saai wordt, merkte ik dat ik soms even geen zin had om de punch-knop in te blijven drukken. Gelukkig erkent Bananza dat. Door puzzelgebieden die een beetje doen denken aan de Shrines uit de recente Zelda-games in elk level te verwerken, krijgen spelers een welkome afwisseling en kunnen de ontwikkelaars hun designvaardigheden op andere manieren tentoonstellen.

De opbouw van het spel, waarbij je steeds dieper de ondergrond in gaat, vond ik bijzonder charmant. Het gevoel van door elke sinkhole te vallen naar het volgende gebied maakt alles vreemd en licht claustrofobisch, op een manier die ik omarmde. De ondergrondse lagen zijn zo met elkaar verbonden dat ik constant wilde ontdekken wat er hierna kwam en wie of wat ik in de volgende laag zou tegenkomen. Vooral de laatste lagen stelden absoluut niet teleur.

Hoewel het spel nooit volledig afstand doet van destructie, ligt de focus in de latere levels meer op creatie en op het buiten de vuisten van Donkey Kong denken – iets wat ik zeer waardeerde. De eindlevels en het slot behoren tot mijn favoriete momenten van het spel. Bananza’s afsluitende uren zijn bijna zo krachtig als Donkey Kong’s armen en transformeren mijn waardering van een sterke crush naar een volledige liefde. De levels worden steeds vreemder en interessanter naarmate je dieper gaat, en ik kijk ernaar uit om elke verborgen banaan te vinden.

Donkey Kong Bananza is de eerste echte Switch 2-exclusive die aanvoelt als volledig nieuw. Het is een unieke reis met vertrouwde personages en nieuwe mechanics, waarschijnlijk onmogelijk geweest op de originele Switch. Het avontuur van Donkey Kong en Pauline is een toonbeeld voor Nintendo’s nieuwe console en haalt het hoge niveau dat de ontwikkelaar sinds de jaren ’80 heeft neergezet.