Het is inmiddels vier jaar geleden sinds Little Nightmares II, en in die tijd is er achter de schermen het nodige veranderd. Ontwikkelaar Tarsier Studios is vertrokken, en de teugels zijn nu in handen van Supermassive Games, bekend van Until Dawn. Ondanks die wissel van wacht voelt Little Nightmares III verrassend vertrouwd aan. Supermassive kiest er wijselijk voor om niet te veel te sleutelen aan de formule, en bouwt verder op wat de serie al sterk maakte – met een paar nieuwe ideeën die helaas niet altijd volledig benut worden.

Twee kleine zielen in één nachtmerrie

Voor het eerst in de reeks speel je met twee personages: Low, een jongen met een witte raafmasker en een pijl en boog waarmee hij touwen kan doorschieten of schakelaars kan raken, en Alone, een meisje met felrode staartjes dat gewapend is met een moersleutel om muren te breken en knoppen te bedienen. Hun ontwerpen zijn geweldig — duister maar aandoenlijk — maar inhoudelijk blijft hun band oppervlakkig. De game laat nauwelijks zien wie ze zijn of waarom ze elkaar helpen. Misschien verklaart het verhaal dat nog, maar ik miste emotionele connectie met dit duo.

Mechanisch gezien moeten Low en Alone soms samenwerken om verder te komen, maar veel minder vaak dan je zou verwachten van een spel dat rond co-op is gebouwd. En over die co-op gesproken: het blijft vreemd dat Little Nightmares III geen lokale co-op ondersteunt. Online samenwerken kan, en de zogeheten Friend’s Pass (waarmee een vriend kan meespelen zonder het spel te bezitten) is een fijne toevoeging, maar dit is zo’n game die schreeuwt om couch co-op. Gelukkig doet de AI van de tweede speler het prima als je liever solo speelt.

Angst in de spiraal

De reis van Low en Alone speelt zich af in The Spiral, een bizarre wereld vol korte hoofdstukken die elk een ander type nachtmerrie verkennen: creepy poppen, verontrustende kermissen, en natuurlijk spinnen die uit je ergste dromen lijken te kruipen. Elk gebied wordt bevolkt door groteske, half-menselijke wezens die hun prooi met logge stappen achtervolgen. Hoewel ik alles op het scherm met plezier heb beleefd, wist het me zelden echt te verrassen. Toch blijft het heerlijk om door deze Tim Burton-achtige taferelen te sluipen, half huiverend en half glimlachend van spanning.

Bekende gameplay, kleine toevoegingen De toevoeging van Low’s boog en Alone’s moersleutel had de gameplay fris kunnen houden, maar Supermassive doet er uiteindelijk te weinig mee. Buiten een paar momenten waarin samenwerking centraal staat, blijven de tools vooral symbolisch. De kern van Little Nightmares III blijft hetzelfde als bij de voorgangers: kleine personages die zich wanhopig een weg banen door groteske, onveilige werelden. Denk aan de bekende mix van lichte platformactie, zenuwslopende achtervolgingen en eenvoudige puzzels.

Toch begint de formule wat sleets te voelen. De puzzels herhalen zich, met veel dozen verplaatsen en opstapelen om hogere plekken te bereiken. Dat had best wat gevarieerder gemogen. Wat echter wél blijft overtuigen, is de audiovisuele presentatie. Elk level is een meesterwerk van sfeer, vol details die je met een mengeling van fascinatie en afschuw in je opneemt. De geluidseffecten – krakende vloeren, fluisterende stemmen, ver weg galmende voetstappen – maken de spanning compleet.

Meer van hetzelfde, maar nog steeds ijzersterk

Little Nightmares III blijft trouw aan wat de serie groot maakte: een onheilspellend avontuur dat voelt alsof je vastzit in een droom waaruit je niet kunt ontwaken. Supermassive voegt hier en daar wat nieuws toe, maar nergens genoeg om het geheel echt te vernieuwen. Toch is het moeilijk niet onder de indruk te zijn van de spanning, de sfeer, en het visuele vakmanschap waarmee de studio het werk van Tarsier voortzet.

Wie hoopte op een grote sprong voorwaarts zal misschien wat teleurgesteld zijn, maar voor fans van de reeks is Little Nightmares III precies wat de titel belooft: een nieuwe, vertrouwde nachtmerrie die onder je huid kruipt.

Beoordeling

⭐ 8 / 10

Pluspunten:

Sfeervolle, prachtig ontworpen werelden

Spannende achtervolgingen en groteske vijanden

Twee speelbare personages met unieke vaardigheden

IJzersterk geluid en art direction

Minpunten:

Co-op alleen online, geen lokale modus

Onderbenutte gameplaytools (boog & moersleutel)

Puzzels en progressie voelen soms herhalend