Diablo IV verleidt me met succes om me bij elke beurt vrolijk over te geven aan zonde. Een spannende jacht op zeldzame buit voedt mijn onverzadigbare hebzucht en machtswellust. De voldoening van het afslachten van duizenden vijanden, bovennatuurlijk of anderszins, laat weinig ruimte voor wroeging. Of je nu de krachten van de duisternis alleen of met vrienden neerhaalt, dit is een enorme en zeer meeslepende actie-RPG die ervoor zorgt dat ik tientallen uren later terugkom.

Diablo IV levert een zeer bevredigende fantasie over het laten groeien van een personage van een one-trick pony tot een niet te stoppen, zeer gespecialiseerde moordmachine, dankzij de snelle voortgang en pijplijn van systemen die meerdere aspecten van het spel belonen. Het maakt niet uit welke van de vijf klassen je leuk vindt, een grotere focus op de manoeuvreerbaarheid van de speler en een litanie aan vijanden die behendig spel aanmoedigen, resulteren in vermakelijke, doordachte en chaotische gevechtsscenario's. Titanic, langdurige baasontmoetingen omzeilen de grens van beheersbaar en gewonnen door de huid van mijn tanden, en bieden de beste voorbeelden van de goede moeilijkheidsgraad van het spel.

Ik vind het geweldig dat sterker worden minder te maken heeft met slijpen om mijn niveau te verhogen en meer met hoe ik uitrustingen heb aangepast om mijn speelstijl en vaardigheden te maximaliseren. Ik word aangemoedigd om regelmatig vaardigheidspunten te herzien om nieuwe krachten en voordelen te proeven en te genieten van het grote gevoel van controle over hoe mijn personage eruit komt te zien. Een robuustere maar gemakkelijk te ontleden vaardigheidsboom helpt bij deze grotere flexibiliteit, en het maakt plaats voor een vernieuwd Paragon-bord bij het bereiken van niveau 50 dat een nog ingewikkeldere en plezierigere vorm van zelfverbetering biedt.

Knutselen aan uitrusting blijkt een obsessieve onderneming, aangezien ik ongewenste pantsereigenschappen kan vervangen door nieuwe, nutteloze buit kan vernietigen voor materialen om favoriete uitrusting te verbeteren, of sockets kan toevoegen voor stat-boostende edelstenen. Buitdruppels geven krachtige uitrusting met een goede cadans, maar zelfs waardeloze uitrusting voelt waardevol, aangezien ik op zijn minst gewone vodden kan veranderen in vitale materialen om een ​​geweldig wapen in zijn definitieve vorm te veranderen. Hoe vreemd het ook klinkt, ik ben ook blij dat ik niet al te vaak verbazingwekkende buit vind, waardoor ik me kan aanpassen en gehecht kan raken aan uitgeruste uitrusting zonder de angst of het gedoe van het constant weggooien van spullen voor het glimmende nieuwe speelgoed. Hoewel het verkennen van de vijf enorme regio's van Sancutary soms een hele klus is vanwege hoe lang het duurt om een ​​rijdier te bemachtigen en de vrijwel constante beroving van vijanden, is het geweldig om te ontdekken. Het aanpakken van meer dan 100 goede sidequests, waarvan sommige interessante meerdelige verhalen vertellen, het lokaliseren van tientallen stat-verhogende Altars van Lilith en het verkennen van tonnen willekeurige kerkers, voelt de moeite waard als ze bijdragen aan Roem. Dit effectieve beloningssysteem geeft spelers high-fives voor het voltooien van routinetaken zoals het vinden van nieuwe gebieden, het voltooien van missies en het ontgrendelen van waypoints door extra vaardigheidspunten en, het beste van alles, meer drankjes te belonen. Bekendheid stimuleerde me ook om kerkers te runnen die geen aspecten bieden, krachtige itemvoordelen die specifiek zijn voor mijn klas, of om delen van de kaart op te ruimen die ik anders misschien over het hoofd had gezien. Bolwerken, op doelen gebaseerde vijandelijk beladen gebieden, zijn mijn favoriete nevenactiviteit. Hun steile en unieke uitdagingen vormden een waardige test van mijn vaardigheid voor een meestal grote uitbetaling, zoals nieuwe nederzettingen en speurtochten.

Het belangrijkste kenmerk van Diablo IV, de altijd online gedeelde open wereld, is grotendeels onopvallend tijdens het spelen van moment tot moment. De meerdere technische pre-release tests hebben schijnbaar hun vruchten afgeworpen, aangezien ik nog geen grote verbindingsproblemen heb ervaren. Over het algemeen geef ik de voorkeur aan solo-spel, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat de aanwezigheid van anderen mijn avontuur belemmerde, en de incidentele keren dat ik een andere menselijke avatar tegenkwam, voegden leuke momenten van opkomende verhalen toe. Toen hordes geitenmannen me bijna aan stukken scheurden tijdens het aanpakken van een van de vele gevarieerde, vaak uitdagende live-evenementen, voelde een deus ex machina-achtig spervuur ​​van vorstbouten van een tussenkomende tovenaarsspeler als een coole scripted redding. Hoewel ik zulke helpers graag vriendelijk zwaai voordat ik verder ga, is het vormen van groepen met vreemden gemakkelijk,

De afhankelijkheid van Diablo IV van een internetverbinding is op conceptueel niveau nog steeds vervelend vanwege de realiteit van serverproblemen die inloggen verhinderen. Wat betreft de in-game winkel met alleen cosmetica, de kosten zijn relatief hoog voor een volledig geprijsde release ($ 8 voor een klein accessoirepakket?), Maar de overvloed aan fantastisch uitziende vindbare uitrusting laat me niet met contant geld weggooien bij coole draden.

Het is niet moeilijk om me een leuke actie-RPG te verkopen, maar het sterke verhaal van Diablo IV is een traktatie. Lilith's vijandige overname van Sanctuary en de verontrustende gebeurtenissen die daarop volgden, grepen me vast dankzij de verbeterde cinematografie, iets wat je niet vaak ziet in top-down dungeon crawlers. In-game tussenfilmpjes doen de sterke uitvoeringen en karakteriseringen recht. Ik was bijna net zo geïnvesteerd in het leren van meer over een personage of het zien van het volgende grote plotpunt als in de kerker. Overvloedige verwijzingen en verrassende cameo's zullen waarschijnlijk Diablo-veteranen in vervoering brengen, maar zelfs nieuwkomers kunnen het verhaal absorberen en ervan genieten, aangezien het niet sterk leunt op bestaande kennis van de vorige inzendingen. Pak een aanstekelijke eerbied voor Diablo's geschiedenis aan, en de plot, vooral het einde, doet me jeuken om te zien waar de cast heen gaat. Een substantieel eindspel biedt verschillende leuke afleidingen die Sanctuary in een leuke speeltuin veranderen om een ​​sterk personage in een goddelijke kracht te veranderen. Naast het ontgrendelen van nieuwe World Tiers die meer veeleisende uitdagingen en grotere beloningen bieden, vond ik het leuk om deel te nemen aan Whispers of the Dead-missies, die exclusieve goodies uitdelen voor het voltooien ervan binnen een tijdslimiet. Het verkennen van Helltides, terugkerende zones vol met keiharde varianten van bestaande bedreigingen, is een andere solide maatstaf voor mijn bekwaamheid. Nightmare Dungeons en PvP-gevechten zorgen voor andere leuke opschuddingen en vormen een indrukwekkend toetje dat mijn drang om zelfs na zoveel uren sterker te worden, aanwakkerde.

Diablo IV verleidt me voortdurend met zijn beloften van macht en rijkdom en komt dit regelmatig na. Ik heb het moeilijk gehad om het neer te leggen, zelfs nadat ik talloze keren opnieuw ben begonnen, en ik word opgewonden als ik eraan denk hoe ik de plannen van Lilith in de komende maanden zal verijdelen terwijl seizoensupdates beginnen uit te rollen. Tot die tijd ben ik blij dat ik door kan gaan met het verlossen van Sanctuary van zijn schatten – en demonen van hun leven – in dit duivels indrukwekkende epos.