Er zijn dit najaar veel harde, stugge videogames geweest. Assassin’s Creed Valhalla draaide om verovering en amputatie. Call of Duty: Black Ops Cold War bevatte de meest cynische vuilniszak uit de geschiedenis. Cyberpunk 2077 is Cyberpunk 2077. Als het allemaal erg lastig is geweest, overweeg dan eens een verandering van tempo: de heerlijke Call of the Sea, die vorige week uitkwam voor pc- en Xbox-consoles, waar het ook beschikbaar is als onderdeel van de Game Pass-bibliotheek .

Dood en tragedie zijn niet helemaal afwezig in Call of the Sea, de debuutgame van de in Madrid gevestigde studio Out of the Blue, maar voor zover ik kan nagaan, ben jij niet verantwoordelijk voor het geweld. In plaats daarvan volg je het kielzog terwijl je je een weg baant door het verhaal van dit first-person avonturenspel dat zich afspeelt in de jaren dertig.

Je speelt als Norah Everhart, een vrouw met een eigenaardige medische aandoening en slapende dromen over een technische studie. Je begint op een schip, op weg naar een naamloos eiland 74 zeemijl ten oosten van het huidige Tahiti. Maanden voor de gebeurtenissen van het spel vertrok Norah's echtgenoot, Harry Everhart, naar het eiland op zoek naar een remedie voor de ziekte van Norah. Nu volg je in zijn voetsporen, het resultaat van het ontvangen van een pakket met schaarse inhoud - een sleutel, een foto van Harry en een soort mesvormig relikwie - en zonder uitleg. Norah ervaart vaak levendige, van zweet doordrenkte dromen over een raadselachtig eiland.

Dat is een intrigerende, zij het ietwat beladen opstelling: een groep bestaande uit voornamelijk blanke mensen die een Polynesisch eiland verkennen om zijn geheimen te plunderen. Ik heb niet genoeg gespeeld om te zeggen of het spel daar zinvol mee worstelt. Tot dusver is dat niet het geval. (Ik ben halverwege het derde hoofdstuk.) In het begin leunde Call of the Sea weg van een dergelijke afrekening en viel terug op tropen van terecht schroomachtige lokale bewoners die weigerden over de 'vervloekte' plek te praten, terwijl blanken roekeloos ga snel door met plannen om een ​​regio te verkennen waar ze niets vanaf weten. Ik ben benieuwd hoe het hier uitschudt.

Call of the Sea is een puzzelspel. Er zijn geen gevechten en geen platformactie in een fractie van een seconde. Dit is goed, aangezien ik enkele prestatieproblemen heb gezien, hoewel een recente update na de lancering enkele van de aanvankelijke prestatieproblemen van de game heeft verholpen. Zelfs als dat niet het geval was, heb ik geen soepele 60 fps nodig om erachter te komen hoe ik de juiste schakelaars in de juiste volgorde moet zetten. puzzel in roep van de zee Een cadeau voor jou: de oplossing voor een van de eerste (van de vele) puzzels in het spel.

Alle puzzels zijn uniek. U zult dezelfde indeling niet twee keer tegenkomen, en u zult moeten leren hoe ze allemaal vanaf nul werken. Verder wordt elke puzzel in Call of the Sea in de omgeving gebakken en op natuurlijke manieren verweven met het verhaal. De meeste vereisen meerdere stappen waarmee u de geïsoleerde delen van het eiland grondig kunt verkennen. Misschien moet je een set tiki-ontwerpen in de juiste volgorde rangschikken. Eerst moet je uitzoeken hoe de ontwerpen op een rij zijn, dus je moet naar het verlaten dorp in de buurt gaan om aanwijzingen op te halen, en dan moet je een legpuzzelachtig minigame voltooien om te leren hoe die aanwijzingen een rol spelen in de grotere oplossing. , maar het enige dat deed, was een deur openen die je een sleutel geeft voor weer een andere stumper. Net als bij de beste puzzelspellen, resulteert het uiteindelijk kraken van de code in die oh zo bevredigende mix van "Eindelijk!" en "Hoe ben ik daar niet eerder achter gekomen?" Elk is uitdagend, maar eerlijk.

Het personage van Norah maakt de puzzels, en de beweging door het verhaal, nog boeiender. Ze bruist van grenzeloze nieuwsgierigheid en heeft altijd iets te zeggen over alles wat ze ziet of oppikt. Haar stemacteur, Cissy Jones, zorgt voor een geweldige vocale uitvoering die knettert van opwinding en verwondering en angst. (Call of the Sea is eigenlijk één grote interne monoloog voor Norah.) Ze is ook in de veertig - een leidend perspectief dat we niet vaak genoeg zien in videogames.

Buiten de aanvankelijke opzet, wordt Norahs verhaal zelf het best koud ervaren. Verschillende plotmomenten hebben me al verbaasd over hoe ze zich ontvouwen, terwijl Norah gebeurtenissen langzaam samenvoegt door interactie met gekrabbelde letters, gehaaste opnames en andere vergeten artefacten die zijn achtergelaten door Harry's expeditie. (Met het risico te veel te onthullen, is er ook een vleugje Eldritch-horror in het spel.) Net als Firewatch ervoor - nog een first-person avonturenspel met een vergelijkbare opvallende kunststijl en filmische stuwkracht - krijg ik het gevoel dat er een aantal wendingen naar beneden zullen gaan voordat Call of the Sea eindigt. Ik ben er nog niet, maar het kriebelt om te zien wat er gebeurt.