Het is zo lang geleden dat een game me echt bang heeft gemaakt dat A Plague Tale: Innocence me volledig overrompelde. Gespannen, angstaanjagend en zorgvuldig gemaakt, Plague Tale blinkt uit in het je volkomen hulpeloos te laten voelen. De middeleeuwse setting, die zich eind 1349 afspeelt in Aquitaine, Frankrijk, is een van de sterke punten van het spel en onderscheidt zich met de achtergrond van een donkere en tragische geschiedenis.

Zoals veel edelstenen die ik de laatste tijd heb gespeeld, vond ik Plague Tale in de gebruikte sectie van GameStop en pakte het op zonder er iets van af te weten. Ik speel graag games zonder vooroordelen of ideeën, dus ik wist niet echt waar ik aan begon.

Na een idyllische jachtsessie met je vader, verandert het spel in een niet aflatende aanval van menselijke wreedheid. De hoofdpersoon, Amicia, kijkt toe hoe haar familie en hun bedienden op brute wijze worden vermoord door soldaten van de Inquisitie. Ze moet samen met haar zieke broer Hugo ontsnappen uit haar familielandgoed, maar één verkeerde afslag en het is de dood. Links en rechts worden bedienden geëxecuteerd omdat de inquisitie meer wil weten over het onderzoek dat je moeder deed. Jij en Hugo glippen heimelijk weg en gebruiken alleen stenen en potten om vijanden af te leiden.

Normaal gesproken leidt een paniekerige ontsnapping tot een comfortzone en uitstel. Maar als je de naburige stad bereikt, kom je erachter dat deze is geteisterd door de pest, en er zijn tekens op de muren die mensen waarschuwen om weg te blijven. “Ik kan iets ruiken dat kookt. Is het een kermis?” vraagt Hugo onschuldig.

De “kermis” blijkt een levend brandend mens te zijn. Wanneer de dorpelingen je zien, geeft hun leider je de schuld en zegt dat je verantwoordelijk bent voor "dat vuil wat onze kinderen in hun bed aanviel en hen het zwarte ding gaf." Ze beginnen op je te jagen.

Wat deze reeks zo angstaanjagend maakt, is dat dit geen monsters of gemene soldaten na jou zijn. Het zijn gewone stedelingen, klaar om je op de brandstapel te verbranden omdat ze denken dat je de pest hebt veroorzaakt: "Waarom zijn ze boos?" vraagt Hugo. "Gaan ze ons ook verbranden?"

Van steegje naar steegje rennen terwijl ik hoopte op een uitgang, was een van de meest stressvolle sequenties die ik in lange tijd heb meegemaakt. Ik zwoer dat de paden smaller werden naarmate het gevoel van claustrofobie toenam. Je kunt de dorpelingen horen praten en eisen: 'Doorzoek de huizen! We kunnen het ongedierte niet laten ontsnappen!” Eén verkeerde afslag en jullie zijn allebei dood. Uiteindelijk strompel je het huis binnen van een oude vrouw, die je verbergt.

Ik kan me de laatste keer dat ik een gamepersonage zo dankbaar was niet herinneren.

Hoe eng Resident Evil 2 ook was, de wapens die het je gaf, zorgden ervoor dat het speelveld werd geëgaliseerd tegen de hordes zombies. Voor het grootste deel van Plague Tale is je primaire wapen een slinger. Het was misschien effectief tegen een langzame, logge reus als Goliath, maar tegen de snelle vijanden die je overal achtervolgen, is het niet het meest effectieve wapen, tenminste niet totdat je het volledig hebt geüpgraded.

De allereerste keer dat je iemand doodt met je slinger, stopt de muziek en hoor je je eigen hartslag. Amicia is gedesoriënteerd en de schok van haar daad schokte mij ook. Ik waardeerde dat ze zelfs een moment nam om na te denken over de sterfgevallen achteraf, getroffen door schuldgevoel. 'Vergeef me voor... het kwaad dat ik zojuist heb begaan... ik heb nooit...' zegt ze voor een kerkaltaar, vlak voordat haar broer klaagt dat ze te hard in zijn hand knijpt. Ze heeft een morele grens overschreden waar ze nooit meer van terug kan komen, en ik vind het geweldig hoe de ontwikkelaars dat in het verhaal hebben verwerkt.

Waar Plague Tale echt onder je huid kruipt, is de manier waarop Amicia tijdens de reis verandert. Naarmate het verraad van haar vijanden toeneemt, moet ze zich dienovereenkomstig aanpassen. Er is een reeks waarin ze over een slagveld vol lijken moet lopen. Hun lichamen lagen in stukken gehakt op de grond. Zij en Hugo waden langzaam door en het gevoel van walging is overweldigend. Elke onschuld wordt snel afgeworpen en na deze reeks begint ze met veel minder aarzeling te doden.

Een andere gruwelijke reeks gebeurt wanneer je je moet verstoppen onder een houten structuur waar meerdere mensen zijn opgehangen. Daaronder zijn lichaamsdelen, organen en ingewanden verspreid als een menselijke braadpan. Amicia wordt afgestoten door de stank, maar dwingt zichzelf om er doorheen te komen. De gruwel om over alle lijken te stappen is echt weerzinwekkend. Casual geweld is overal en het ongelukkige effect dat het heeft, is dat je tolerantie ervoor toeneemt. Er is geen wet. De inquisitie lijkt mensen sneller te vermoorden dan de pest. Amicia en Hugo moeten ofwel evolueren om de omstandigheden het hoofd te bieden, of omkomen zoals de anderen meedogenloos zijn vermoord. Terwijl de mens de grootste bedreiging vormt, zijn er ook overal zwermen ratten die je tot op het bot kunnen opeten. De ratten zijn niet zozeer eng als wel een puzzelelement. Meer dan 5000 ratten kunnen tegelijkertijd op het scherm verschijnen en ze kunnen je de weg blokkeren, maar ze zijn bang voor het licht. Deze segmenten vereisen dat je slim gebruik maakt van de lichten om de ratten te kanaliseren, daarbij paden te openen en je een weg te banen over obstakels. In het ene deel moet je windmolenzeilen in brand steken en de lichtpaden volgen die worden veroorzaakt door de zeilen die de ratten dwingen zich te verspreiden.

Maar zelfs als het om de ratten gaat, zijn het de menselijke keuzes die me bijblijven. Er is een gebied waar de ratten je pad blokkeren, maar je moet oversteken om een ​​sleutelitem te bemachtigen. Je lokt dus een levend varken naar de ratten toe als lokaas. "Gaan we hem eten geven?" Hugo vraagt ​​onwetend naar het varken, zich niet bewust van wat Amicia werkelijk van plan is. "Zorg ervoor dat je goed kauwt, anders krijg je buikpijn", waarschuwt Hugo het varken op een zorgzame toon.

Amicia sluit het varken op in het gebied met de rattenplaag en vernietigt een van de lampen. Hugo, die zich voor het eerst realiseert wat er aan de hand is, roept: "Nee! Amici! Wat doe je?" Amicia negeert hem en haalt de andere lamp tevoorschijn en laat de ratten het varken omzwermen. "Stop! Ze eten het! Het leeft nog!” Hugo pleit. Amicia probeert uit te leggen dat ze geen keus hebben en dat dit de enige manier is om vooruit te komen. Hugo's woorden zijn vernietigend: "Het is verschrikkelijk ... Je bent net als alle anderen!"

Ik voelde me een verschrikkelijk mens.

Later in het spel gaat Amicia terug naar haar familielandhuis en vindt ze de vijandelijke bewakers die je bedienden aanvielen. Ze zijn gewond geraakt door de ratten en kunnen ze nauwelijks afweren dankzij de nabijgelegen fakkels. Ze smeken om genade, omdat ze niet willen sterven. Het is helemaal aan jou of je hun lichten uitdoet, zodat de ratten ze kunnen verslinden. Uitrustingupgrades verlichten de last van de reis, zoals het vergroten van uw zaklading om meer materialen te vervoeren of snellere herlaadtijden voor uw sling. Maar de dood was nog steeds een constante metgezel, en A Plague Tale kan meedogenloos zijn, omdat ontdekking bijna altijd de dood tot gevolg heeft. Gelukkig gaat het herladen en doorgaan snel, en na een paar doden weet je meestal wel wat je moet doen.

Uiteindelijk kom je erachter waarom de Inquisitie achter je aan zit. Ze zijn op zoek naar een speciale kracht, de Prima Macula genaamd, die Hugo bezit. Het stelt hem in staat om de zwermen ratten te beheersen en ze tegen zijn vijanden te gebruiken. Het magische vermogen houdt verband met de Justinian Plague, en er is een hele overlevering die ik interessant vond. Maar eigenlijk vond ik de eerste helft van het spel veel beklemmender. Het voelde alsof ik door een samenleving in verval leefde dankzij de pest en de zinloosheid waarmee de dood zoveel levens had gekost. De vuile samenleving, de verdomde hel die het veroorzaakt voor de dorpelingen, en de lijkvelden maakten deel uit van de onuitwisbare beelden. Ik was blij dat ik daar niet woonde. De relatie tussen Hugo en Amicia neemt af en toe, net als die van echte broers en zussen. Meestal is Amicia er voor Hugo en hebben ze ontroerende uitwisselingen, maar andere keren raakt ze gefrustreerd door hem. Een bedrog dat Amicia aan Hugo begaat in een poging hem te beschermen, werkt averechts en leidt tot heel wat problemen. De voice-acting is perfect en hun relatie is voelbaar.

Na de introductie van de grootinquisiteur, Vitalis Benevent, verandert het verhaal in iets bovennatuurlijkers en minder dreigends. De Grootinquisiteur wil de kracht van de Prima Macula en injecteert zichzelf met Hugo's bloed om die kracht te krijgen. Ze hebben een laatste confrontatie waarbij Hugo een leger zwarte ratten gebruikt om het leger van witte ratten van de grootinquisiteur te bestrijden. Het is eigenlijk een leuk baasgevecht, ook al lijkt het idee van rattenlegers die tegenover elkaar staan ​​surrealistisch.