Na meer dan twintig jaar wachten is het eindelijk zover: Vampire: The Masquerade – Bloodlines heeft een vervolg. De verwachtingen waren hoog, zeker bij fans van het origineel, dat nog altijd bekendstaat om zijn diepe keuzes en gelaagde verhalen. Helaas moeten die fans hun verwachtingen iets bijstellen: de invloed die je hebt op het verhaal blijft lang beperkt. Pas tegen het einde voel je dat je keuzes echt gewicht krijgen.

Toch is Bloodlines 2 geen slechte game. De gevechten zijn onderhoudend, het sluipen werkt goed, en het verhaal is interessant genoeg om je door te laten spelen. Het haalt de moderne standaarden van openwereld-RPG’s niet, maar wie zich daarover heen zet, krijgt een degelijke vampierervaring voorgeschoteld.

Een eeuwenoude vampier in een moderne stad

Je kruipt in de huid van Phyre – of de Nomad – een vierhonderd jaar oude vampier die na een eeuw slaap ontwaakt in Seattle. Al snel ontdekt Phyre dat er een mysterieus brandmerk op zijn hand zit dat zijn krachten verzwakt en hem in de stad vasthoudt. Hij wordt vergezeld door Fabien, een geestachtige vampier die om onbekende redenen in zijn hoofd is beland.

De plot combineert mysterie en politiek in een sfeervolle neo-noir-setting. De eerste uren zijn traag, maar zodra het verhaal op stoom komt, weet het goed te boeien. Vooral de laatste hoofdstukken brengen een sterke versnelling en een bevredigende climax.

Keuzes zonder echte gevolgen

De grootste teleurstelling ligt in de schijn van keuzevrijheid. Vroeg in het spel lijkt het alsof je tussen verschillende facties kunt kiezen – bijvoorbeeld de machtige Camarilla of de opstandige Anarchs – maar uiteindelijk blijken veel beslissingen vooraf vast te liggen. Toen ik de Camarilla tartte door voor de Anarchs te kiezen, verwachtte ik verbanning of een breuk. In plaats daarvan kreeg ik… een promotie. Een verplichte, verhaallijngebonden stap waar geen ontsnappen aan is. Later in het spel worden je keuzes wel betekenisvoller, en dan komt de spanning echt tot leven. Ik kon personages verraden of juist beschermen, en zag de gevolgen terug in hoe het verhaal zich ontvouwde. Toch blijft de feedback vaak oppervlakkig – wanneer de game zegt dat iemand iets “leuk” of “vervelend” vond, heeft dat zelden merkbare impact. Die schijnbare diepgang maakt het moeilijk om emotioneel te investeren in de relaties.

Een open wereld die niet uitnodigt

Seattle ziet er sfeervol uit, maar voelt al snel leeg. Er is geen fast travel, dus je bent verplicht veel te lopen. Phyre’s bovennatuurlijke snelheid zou dat kunnen oplossen, maar volgens de regels van “The Masquerade” mag hij die niet gebruiken in het zicht van stervelingen. Via de daken kun je sneller reizen, maar daar struikel je over vijandige patrouilles die weinig ervaring opleveren en zelden de moeite waard zijn.

Ook qua zijactiviteiten stelt de open wereld teleur. De “blood resonance”-missies herhalen zich snel, bijfiguren blijven op vaste plekken staan, en de verzamelobjecten zijn niet belonend genoeg om te zoeken. Het gevolg: je voelt zelden de drang om van het pad af te wijken.

De flashback-secties waarin je Fabien speelt, zijn nog trager. Zonder gevechtskrachten of bewegingsvaardigheden veranderen deze stukken in traag lopende detective-episodes met simpele puzzels. Ze voegen context toe aan het verhaal, maar halen het tempo compleet eruit.

Sluipen, bijten en vechten

De gevechten zijn gelukkig een stuk beter uitgewerkt. Door vijanden leeg te zuigen vul je je bloedmeter aan, waarmee je krachtige vampieraanvallen kunt uitvoeren. Het is bevredigend om gevechten te plannen rond het juiste moment van “voeden”. Sommige vaardigheden, zoals telekinese om wapens tegen vijanden te keren, zorgen voor spectaculaire momenten – vooral richting het einde van het spel.

Mijn gekozen clan, de Banu Haqim, richt zich op stealth. Hun vaardigheden – zoals onzichtbaarheid en geruisloos voeden – maken sluipen echt leuk. Je kunt later ook krachten van andere clans vrijspelen, maar dat vereist het verzamelen van zeldzaam resonant bloed. Helaas betekent dat veel grind in een open wereld die daar niet op gebouwd is.

Technische zwaktes op PS5

Technisch laat Bloodlines 2 wat steekjes vallen. In de prestatiermodus daalt de framerate regelmatig, vooral in drukke stadsdelen. In één scène crashte mijn game zelfs als ik te snel rende. De personage-ontwerpen zijn sterk en de stemacteurs leveren uitstekend werk, maar de gezichtsanimaties blijven achter: de emoties die je hoort, zie je zelden terug op de gezichten.

Conclusie

Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2 voelt als een spel dat ergens tussen oud en nieuw is blijven hangen. De sfeer, het verhaal en de gevechten redden de ervaring, maar de beperkte keuzes, trage pacing en technische problemen zorgen ervoor dat het niet de langverwachte opvolger is waar fans op hoopten.

Er valt zeker plezier te beleven, vooral als je de donkere charme van de vampierwereld kunt waarderen. Maar wie hunkert naar de complexiteit van het origineel, blijft waarschijnlijk met dorst achter.

Pluspunten

Sterke sfeer en goed verteld hoofdverhaal

Spannende gevechten met interessante vampierkrachten

Goede voice-acting en stijlvol karakterontwerp

Stealth-gameplay werkt verrassend goed

Minpunten

Keuzes hebben lange tijd weinig impact

Lege, weinig interessante open wereld

Technische problemen en matige animaties

Flashback-segmenten zijn traag en eentonig