Immortals: Fenyx Rising is niet het spel dat ik had verwacht. Ik was voorbereid op een groot actiegame van Ubisoft in de open wereld vol kleurrijke vergezichten, Griekse goden en enkele elementen geïnspireerd door The Legend of Zelda: Breath of The Wild. Het is allemaal, maar het is niet alleen Assassin's Creed: Hyrule. Het is een welkome stroomlijning van grootschalig Ubisoft-gameontwerp, vol geweldige puzzels en grappige verhalen.

Immortals: Fenyx Rising werd voor het eerst onthuld in 2019 als Gods & Monsters, en werd voornamelijk ontwikkeld door Ubisoft Quebec, hetzelfde Ubisoft-team dat de creatie van Assassin's Creed Odyssey in 2018 leidde. Het is niet verrassend dat Immortals en Odyssey veel gemeen hebben. Ze hebben allebei betrekking op de Griekse mythologie en hebben grote open werelden bezaaid met verzamelobjecten en dingen om te doen. Evenals Odyssey is Immortals een third-person game met gevechten die de triggers van de controller gebruikt en spelers de mogelijkheid geeft om rond vijanden te sluipen om heimelijke aanvallen uit te voeren.

Ik speelde door het verhaal van Immortals, speelde met wat bijzaken en stopte in minder dan 30 zeer plezierige uren. Deze kortere speeltijd dan veel Ubisoft-games is het resultaat van een kleinere kaart naast systemen die de tijd die spelers in menu's doorbrengen minimaliseren en de tijd die ze op avontuur gaan in de spectaculaire wereld maximaliseren. Immortals voelt zich meer gefocust dan de gemiddelde Ubisoft-megaspel en ook charmanter.

Je speelt als Fenyx, een ietwat getalenteerde krijger die al lang overschaduwd werd door haar broer, een grotere krijger en held. Het spel begint met Fenyx en andere soldaten op een schip ergens voor de kust van het oude Griekenland, wanneer een enorme storm alle schepen in je vloot vernietigt. Je wordt wakker op een vreemd eiland vol mythische beesten en magische voorwerpen, en de wereld is in groot gevaar. Een oude kwaadaardige dreiging, Typhon, is teruggekeerd om de goden te vernietigen en de wereld opnieuw op te bouwen zoals hij wil. Het resultaat is dat bijna alle mensen in steen zijn veranderd, ook je broer! Je ontmoet Hermes, de bode-god, die uitlegt dat Typhon de andere goden heeft verslagen en hen in verschillende staten van hulpeloosheid heeft opgesloten. Zo zit de godin Aphrodite vast in een boom zonder al haar krachten of persoonlijkheid. Ze hebben jou, een potentiële held, nodig om hen te helpen op tijd terug te keren naar hun oude glorie om Typhon te stoppen.

Het verhaal van je avonturen wordt verteld door twee belangrijke figuren uit de Griekse mythe, de god Zeus en de titaan Prometheus, die Zeus op beroemde wijze aan een berg had vastgeketend als straf voor het delen van vuur met stervelingen. Vanwege Typhons aanvallen is Zeus wanhopig op zoek naar hulp en zoekt hij de hulp van Prometheus. Prometheus is geen grote fan van Zeus, maar suggereert dat stervelingen de sleutel kunnen zijn om de wereld te redden. Om dit te doen, vertelt hij het verhaal van ... Immortals: Fenyx Rising. Dit betekent dat Zeus en Prometheus verschillende dingen vertellen en bespreken terwijl je speelt - veel tijdens de intro, maar dan spaarzamer, ze verdwijnen naar de achtergrond en spreken alleen wanneer dat nodig is. Als ze meedoen, is dat vaak voor komische doeleinden. Dit gebeurt tijdens een vroege zoektocht in het spel waarbij spelers de taak hebben om de mythische geboorte van Aphrodite na te bootsen. Zeus neemt het vertellen van dit stukje over en legt uit dat bij haar geboorte een parel in de oceaan werd gegooid. Terwijl je de zoektocht voortzet, een parel krijgt en deze heuvelafwaarts naar het water rolt, onderbreekt Prometheus eindelijk het verhaal van Zeus. Hij legt uit dat Zeus ongelijk heeft en dat er tegen hem is gelogen. Volgens de mythe was de daadwerkelijke geboorte van Aphrodite veel gewelddadiger en werden geslachtsdelen opgelicht. Prometheus fluistert deze informatie tegen Zeus, waardoor het spel enigszins gezinsvriendelijk blijft. Zeus is geschokt en geërgerd en noemt Prometheus ziek. Prometheus vindt het ondertussen allemaal nogal grappig en geniet van een nieuwe kans om terug te keren naar de machtige Zeus.

Het schrijven en acteren is hier geweldig, terwijl Zeus en Prometheus op humoristische manieren naar elkaar pikken. Net als alle andere personages in Immortals, zijn ze meer geschreven als moderne mensen dan als klassieke goden. Ze gebruiken straattaal, maken grappen over internet en zullen vaak de verschillende Griekse mythen bekritiseren omdat ze te gemeen, grof of raar zijn. Op papier klinkt dit misschien vreselijk. In de praktijk werkt het ongelooflijk goed. En naarmate het spel vordert, beginnen hun verhaallijn en Fenyx's samen te vallen, waarbij Zeus door een bevredigende karakterboog gaat.

Over Fenyx gesproken, ik ben dol op haar. (Je kunt Fenyx ook spelen als een mannelijk personage als je wilt, maar voor deze recensie verwijs ik naar Fenyx als een vrouw.) Ze is niet geschreven als een kampioen of machtige krijger, maar in plaats daarvan als een fangirl met een hart van goud, die gewoon wil helpen. Ik kon het niet helpen, maar roeit voor Fenyx. Ze wordt gek als ze de goden ontmoet of mythische wezens ziet - het is schattig, en ik merkte dat ik opgewonden raakte over hoe opgewonden ze was. Ze maakt de leuke en over-the-top wereld van Immortals zo veel leuker om te verkennen en te verdiepen, al was het maar om haar reactie erop te zien. En omdat Immortals de dialoogopties die in Odyssey te zien zijn, verlaat, voelt haar personage zich vollediger gerealiseerd. Dit is weer een voorbeeld van hoeveel meer gefocust deze Ubisoft-game in de open wereld is.

Het verhaal is goed, en de game is prachtig. Immortals heeft een kleurrijke wereld die eruitziet alsof hij uit een schilderij is gerukt. Helderblauwe luchten, levendige groene velden en neonwitte gebouwen springen van het scherm. Het is een van de best uitziende games van het jaar. Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak stopte om een ​​bos of een paar cool uitziende kliffen te bewonderen.

Het beste dat de game je doet te midden van al dit bezichtigen, is het oplossen van puzzels. Er zijn er veel verspreid over de hele wereld. Sommige zitten gewoon achter een klif of midden in een bos, wachtend om opgelost te worden. Anderen zijn weggestopt in Vaults of Tartaros, zoals de puzzelheiligdommen in Breath of The Wild. En net als die van het Zelda-spel zijn de puzzels in deze kamers vaak uitgebreider en moeilijker. Ze dwingen de speler om meerdere elementen tegelijk te gebruiken, zoals het balanceren van een blok op een bewegend platform terwijl je met je boog op schakelaars schiet om de krachtvelden uit te schakelen die kunnen voorkomen dat het blok naar voren beweegt. Buiten deze gewelven kunnen de puzzels minder gecompliceerd zijn en vaak gepaard gaan met het vinden van aanwijzingen in de omgeving, zoals fakkels die op een muur worden aangestoken die overeenkomen met waar je lichtbollen op een vreemde vloer moet plaatsen.

Het zou geen schok moeten zijn dat Immortals, dat sterk is geïnspireerd door Breath of The Wild, veel puzzels bevat. Maar ik had er niet zoveel verwacht. Bijna elke nevenactiviteit in de wereld is verbonden met, verbonden met, opent zich voor of zit opgesloten achter een puzzel. Gelukkig zijn de overgrote meerderheid hiervan geweldig en bevredigend om op te lossen.

De meeste puzzels in Immortals vallen precies op die goede plek waar je je een beetje dom of gefrustreerd begint te voelen en dan… BAM! Je ziet de verborgen knop of ziet een muur die omvergeworpen kan worden, je begint de oplossing in je hoofd te ontgrendelen en voelt je als de slimste persoon ter wereld.

In het begin zijn de puzzels vrij eenvoudig, waarbij je wordt gevraagd om een ​​blok op een drukplaat te plaatsen of een metalen bol naar een specifieke plek te rollen om een ​​deur te ontgrendelen. Naarmate je dieper in het spel komt, wordt het moeilijker. Uiteindelijk ontwijk je lasers, verander je de richting van de wind, gebruik je natuurkunde om barrières te doorbreken en leid je pijlen door doolhoven. Je magische polsbandjes helpen je bij het voltooien van veel van deze puzzels, waarmee je grote voorwerpen kunt oppakken en dragen, waaronder rotsblokken en metalen dozen. Sommige uitdagingen kunnen vervelend zijn, maar dit is een spel waarmee je je personage kunt upgraden naar een punt waarop je een aantal oplossingen kunt bedenken als je het niet erg vindt om een ​​beetje vals te spelen. Op een gegeven moment presenteerde de game een aantal obstakels die ik zou moeten vermijden terwijl ik een zwaar blok om hen heen duwde, waarbij ik verschillende schakelaars activeerde om obstakels te verwijderen die het blok zouden kunnen vernietigen. In plaats daarvan, omdat ik de mogelijkheid had ontgrendeld om gewoon superzware voorwerpen op te pakken, pakte ik het blok, gooide het uit het puzzelgebied en duwde het op de drukplaat om een ​​nabijgelegen deur te openen. Puzzels zijn gemakkelijk als je ze kunt overslaan! Ik ben dol op games die je deze mogelijkheid bieden om dingen creatief op te lossen, zelfs als dat betekent dat je het spel een beetje moet breken of een beetje wankele fysica moet gebruiken om dit te doen.

Maar Immortals lost niet alleen puzzels op en luistert naar goden die grappen maken over dingen. Er zijn ook veel gevechten. In dit opzicht zijn de resultaten gemengd en gaat de stroomlijning te ver.

Ten eerste het goede. Er is geen vervelende buitmaling in Immortals. Net als bij Assassin's Creed Odyssey, kun je je held uitrusten met verzameluitrusting, zodat je nieuwe zwaarden of helmen en dergelijke kunt vinden. Maar in dit spel verschijnen deze items alleen in gespecificeerde kisten of als beloningen in speurtochten, niet als druppels wanneer je vijanden doodt. Dit betekent dat je geen stapel van 40 waardeloze zwaarden verzamelt en ze na elke grote zoektocht doorzoekt. Immortals vereenvoudigt wapens en uitrusting verder door ze extraatjes te geven, maar geen duidelijke statistieken. Misschien vind je een zwaard dat meer schade aanricht als je volledige gezondheid hebt, of een zwaard waarmee je meer grondstoffen kunt verdienen. Maar beide wapens richten evenveel schade aan. Je kunt de statistieken voor alle items van hetzelfde type upgraden in The Hall of Gods, een gecentraliseerde locatie die je vroeg ontgrendelt en die dient als je uitvalsbasis.

Als je puzzels voltooit, kisten opent, monsters verslaat en missies voltooit, verdien je verschillende bronnen. Deze worden gebruikt om algemene statistieken te upgraden die aangeven hoeveel schade je pantser kan aanrichten, hoeveel schade je bogen kunnen aanrichten en hoe krachtig je zwaarden kunnen zijn. Het betekent dat je elk zwaard uit je inventaris kunt pakken en het kunt gebruiken, en het zal net zo effectief en dodelijk zijn als het zwaard dat je eerder gebruikte, alleen met andere voordelen of bonussen. Ik vond deze aanpak erg leuk, omdat het betekende dat alles wat ik deed, hielp om al mijn uitrusting en uitrusting te verbeteren. Uiteindelijk besteedde ik veel minder tijd aan het rondscharrelen in menu's en inventarissen om uitrusting uit te rusten, te upgraden of te ontmantelen, en meer tijd aan het doden van slechteriken en het oplossen van puzzels.

Helaas zijn de gevechtsmogelijkheden van de game te gestroomlijnd. Er zijn er slechts vijf - inclusief een schild bash-vaardigheid en een grote hameraanval - die binnen de eerste paar uur van de game worden ontgrendeld en dat is dat. Je kunt ze upgraden, maar als je een van deze vaardigheden niet leuk vindt, is dat jammer. Je zit er de hele game aan vast. Door de kleinere gereedschapskist voelt progressie minder zinvol. Het voelde bijvoorbeeld buitengewoon vreemd en teleurstellend om dezelfde vaardigheden te gebruiken om zowel de eerste baas in het spel als, 25 uur later, de laatste uit te schakelen. Ik genoot van alle vijf de vaardigheden en vond ze in de meeste situaties nuttig, maar toch zou een beetje meer variatie een lange weg hebben afgelegd.

Van moment tot moment is Immortals erg leuk, en het ontwerp werkt vooral als het gaat om het verkennen van de wereld, maar ik was af en toe teleurgesteld over enkele gemiste kansen. De belangrijkste speurtochten van de game voelen niet zo creatief aan als de algehele wereld en het verhaal van Immortals. Bij de meeste speurtochten moet je een paar eenvoudige puzzels oplossen, een aantal vijanden doden en dan terugkeren naar de speurtochtgever voor de volgende stap. Het is niet zo dat een van deze speurtochten slecht of zelfs saai is, het is gewoon dat ik een meer memorabele verhalende drive wilde. Ik vond bijvoorbeeld een god die vastzat in het lichaam van een kip. Hij was er boos om en had mijn hulp nodig, zowel omdat hij een kip was als omdat hij zijn moed en vertrouwen had verloren. Het is een absurde situatie. Maar de speurtochten die je voor hem voltooit, omvatten meestal het doden van een stel vijanden en het helpen van de kippengod om zijn kasteel terug te nemen door enkele puzzels op te lossen. Je krijgt geen ruzie met de kip, wordt geen kip of jaagt niet op andere kippen of iets vreemds of grappigs. Wat een verspilling van een volkomen dwaze opzet voor vreemde speurtochten of doelen.

Gelukkig bevatten de belangrijkste speurtochten nog steeds het geweldige komische verhaal als de rest van het spel, wat me hielp door te drukken toen ik merkte dat ik mijn interesse verloor. En er zijn een aantal geweldige optionele verborgen speurtochten die je in het spel vindt, waardoor het gebrek aan interessantere vereisten voor het hoofdverhaal werd gecompenseerd. Ja

Dit alles gezegd hebbende, ik kan de Lynel in de kamer niet negeren. Ik heb er al een beetje op gezinspeeld, maar ja, deze game lijkt erg op Breath of The Wild. De cartoonachtige graphics roepen dat Breath of The Wild-gevoel op, en je moet een uithoudingsvermogenbalk beheren terwijl je klimt en zwemt. Die overeenkomsten zijn gemakkelijk te zien. Terwijl je speelt, zul je echter meer betekenisvolle verbanden vinden. Zoals hoe je goden helpt te redden die je in ruil daarvoor zegeningen schenken, wat me veel deed denken aan Breath of The Wild's Champions en hun capaciteiten. In feite geeft een van de goden in Immortals je een zegen die je gezondheid herstelt als die op is, waardoor je nog wat meer kunt vechten. Het heeft echter een afkoelperiode van 22 minuten tussen gebruik. Dit is bijna identiek aan Mipha's Grace, een kampioen in Breath of The Wild. Het enige verschil is dat de game een afkoelperiode van 24 minuten heeft tussen gebruik.

Dus is dit een slechte zaak? Ik denk het niet. Game-ontwikkelaars zijn geen robots. Het zijn mensen die in onze wereld leven en games spelen die zijn gemaakt door andere bedrijven en ontwikkelaars. Het is niet schokkend dat sommige ontwikkelaars een van de meest geprezen open-wereldgames speelden die de afgelopen tien jaar zijn uitgebracht en inspiratie opdeden bij het werken aan hun eigen open-wereldgame. En persoonlijker, ik vond het niet leuk hoe leeg en irritant Breath of The Wild was, met zijn constant brekende zwaarden, een lege wereld en vreselijke prestaties. Dus Immortals neemt de delen die ik leuk vind aan Breath of The Wild - de beelden, vereenvoudigde gevechten, puzzels en verkenning - en vervangt de vervelende stukjes en voegt een geweldige komedie toe. En het draait allemaal op een bijna vergrendelde 60 fps op PS5, een mooi voordeel ten opzichte van de sub-30 fps-actie van Breath of The Wild op Switch.

Onsterfelijken maakten indruk op me. Het is een onverwacht succes, waarbij komedie en gecondenseerde gameplay in de open wereld worden gecombineerd tot een van de meest vermakelijke games die ik dit jaar heb gespeeld. Zelfs als het gevecht wat afwisseling mist en de belangrijkste speurtochten een beetje muf zijn, is de rest van Immortals fantastisch. Het neemt het moderne open-wereldspel en comprimeert het tot iets gemakkelijker om van te genieten, het hele ding bedekt met kleurrijke kunst, geweldige humor en een hoop puzzels. Als je in de loop der jaren merkt dat je je verveelt van grote open-wereldgames die ernaar streven hyperrealistisch te lijken en 200 uur aan speurtochten bevatten, dan is Immortals misschien wel het perfecte alternatief.